ΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ ΣΤΗΝ ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟ

ΑΝΩ ΔΙΑΚΟΠΤΟ- ΚΑΛΑΒΡΥΤΑ
ΚΑΛΑΒΡΥΤΑ – ΠΛΑΝΗΤΑΡΙΟ
ΠΛΑΝΗΤΑΡΙΟ – ΛΥΚΟΥΡΙΑ

Από τους Δελφούς με την πολύ βαριά ιστορία , εκκινήσαμε για το λιμανάκι του Αγίου Νικόλαου μέσα στο μεσημέρι. Προτίμησα να ξαπλώσω στο πίσω κάθισμα και να κοιμηθώ καθώς ένιωθα πολύ κουρασμένος. Λίγο πριν φτάσουμε στο ferry ήθελα να βουτήξω στην θάλασσα καθώς μια περίεργη φλόγωση με αναστάτωνε αφού ήδη είχα πιει 4 λίτρα νερό.
Παγωμένα τα νερά με ξύπνησαν θετικά και ορεξάτα. Είναι βάλσαμο η θάλασσα όταν έχεις προβλήματα κόπωσης από υπερβολική εκγύμναση. Το πορθμείο του Αγίου Νικολάου είναι το σημείο σύνδεσης με την απέναντι όχθη με τακτικά δρομολόγια καθημερινα .Ετσι στις 3.30μμ ξεκινούσαμε για το Αίγιο.
Ακλουθώντας τις πινακίδες που έχουν να ανανεωθούν αρκετά χρόνια, φτάναμε στο Διακοπτο. Το τρενάκι δεν εργαζόταν πια εκεί. Έχει σιωπήσει ο ήχος της σφυρίχτρας του αλλά και η φωνή, και η ζωή των κατοίκων γύρω από την γραμμή.
Βρήκα την αρχή του μονοπατιού αλλά ενοχληθήκαν από τον σταθμό που ξεκίνησα να περπατώ επάνω στις γραμμές και μου εκαναν παρατηρηση. Δεν πτοήθηκα καβάλα στο Navarra και πορεία για το Άνω Διακοπτο που συναντώ την τραινογραμμη, αποχαιρετώ την οικογένεια και πορεία για τα Καλαβρυτα. Αφηνοντας πίσω μου τα παράλια κοίταξα την καμένη περιοχή που πέρυσι δοκιμάστηκε αρκετά. Αυτοσχέδια φράγματα από τα καμένα δέντρα στηθήκαν για να συγκρατήσουν πλαγιές ολόκληρες καθώς οι κλίσεις τους είναι εξαιρετικά επικίνδυνες.
Ανηφορίζοντας προς την Ζαχλωρου το φαράγγι με αγκαλιάζει καθώς σήμερα είναι λίγο βαριά η ατμόσφαιρα καθώς πληροφορήθηκα μέσω Κατμαντου από τα ξαδέλφια την απώλεια του Εξαδέλφου Βασίλη Δημητρακόπουλου από Καρκίνο. Καλό ταξίδι Βασιλάκη θα τα ξαναπούμε κάποια μέρα !!
Η δροσιά και η πλούσια βλάστηση με ξεκουράζουν και έχω αφεθεί στα ακούσματα και χρώματα της φύσης ,που προσφέρει περιοχη. Θα θελα να το περπατήσω το κομμάτι με τον εξάδελφο και τα φιλαράκια από τον Βόλο που γουστάρουν σκηνικά όπως αυτά.
Φωτογράφιζα αρκετά και χαιρόμουν την στιγμή, έφτανα στον σταθμό της Ζαχλωρους η αν θέλετε του Μεγάλου Σπηλαίου. Ερημιά ! Δυο σκυλάκια με καλωσόριζαν και περπατούσαν μαζί μου. Το σηματάκι μας είναι στον σταθμό σε εξέχουσα θέση. Καταπράσινο τοπίο σκεπασμένο με πλούσια βλάστηση και δυο γραφικά γεφυράκια να συμπληρώνουν το σκηνικό της εικόνας. Μια κοπέλα η Χριστίνα με προσκαλούσε για ένα καφεδάκι και δυο λόγια αφού ήταν η μοναδική κάτοικος εδώ πάνω.
Το τραίνο ήταν η ζωή μας έλεγε η Χριστίνα που δεν άντεχε άλλο την μοναξιά εν αναμονή του νέου εξοπλιστικού προγράμματος που θα ξεκινήσει από τον ερχόμενο Οκτώβριο θα ξανασφυριξει ο οδοντωτός σιδηρόδρομος και θα ξαναφέρει την ανάπτυξη σε όλη την περιοχή, που ανανεώνεται πυρετωδώς. Από εδώ ξεκάνει και το μονοπάτι για την Ι. Μονή του Μεγάλου Σπηλαίου, με σήμανση λευκό και μπλε. Μετά από 40 λεπτά ανοδικής πορείας μπορούμε να επισκεφτούμε το μοναστήρι.
Συνεχίζω την άνοδο μου συνεπαρμένος από το τοπίο και τους μικρούς καταρράκτες που δημιουργούνται από κάτω μου που κοιτάζω με μανία αχόρταγος. .Δεν υπάρχει διαφυγή από εδώ, η γραμμή είναι μονόδρομος και η επόμενη έξοδος είναι ο σταθμός της Κερπινης που φτάνω μετά από 45 λεπτά. Σκοτεινιάζει και τα χρώματα είναι καταπληκτικά , από εδώ υπάρχει έξοδος , προς τον διπλανό δρόμο των Καλαβρύτων . Αποφασίζω να βγω στον δρόμο καθώς το τέλος της διαδρομής δεν είναι μακριά. Ο Μήτσος που με ανέβασε στο ξενοδοχείο Χελμός ήξερε καλά το μονοπάτι και ήταν από τον τοπικό ορειβατικό σύλλογο που έκαναν την σήμανση του μονοπατιού.
Απόψε ήμασταν φιλοξενούμενοι σε δωμάτιο που κάναμε ανασύνταξη και ανεφοδιασμό στα απαραίτητα.
Καλάβρυτα, πρωινό δροσερό με φλισακι, αγορά ενήμερη και με τράπεζες που μπορούμε να πάρουμε χρήματα. Βιάζομαι να ξεκινήσω καθώς ο Ήλιος σηκώνεται. Στάση στο μνημείο των εκτελεσθέντων , κάτι που έκανα όταν μικρός έτρεχα τον πολύ σκληρό ποδηλατικό αγώνα των Καλαβρύτων που ήταν και η παραδοσιακή πρόκριση για την Εθνική ομάδα.
Παρά πολλά καταλύματα νέα σύγχρονα και για όλα τα βαλάντια ξεπηδούσαν στην διαδρομή μας.
Ακόλουθο το μονοπάτι μέχρι το διάσελο που ανεβαίνει για το χιονοδρομικό των Καλαβρύτων ,και αφού περάσω την άσφαλτο κατηφορίζω για τα άνω Σουδενα. Ονομασία που συναντούμε και στα Ζαγοροχώρια όπου οι κάτοικοι εδώ είναι άποικοι των εκεί Σουδενων.
Πολύ παλιό χωριό με μια τεράστια πηγή και μνημείο της εθνικής αντίστασης απομεινάρι του εμφύλιου πολέμου. Αλλάζει το σκηνικό χαμηλή βλάστηση πουρνάρι αλλά η σηματοδότηση καλή. Πορεία από την χαράδρα απέναντι από τα Σπήλαια των Λιμνών που πρέπει κανείς να έχει ανοικτή ματιά γιατί δεν υπάρχει οπτική επαφή των σημαδιών. Καλά Θάνοι αυτοί που σηματοδοτούν διαδρομές να έχουν και λίγες γνωσεις. Βραδι να μην βρεθείτε εδώ ποτε! .Εχει αρκετό καιρό να καθαριστεί και να συμπληρωθεί η σήμανση.
Πορεία για το πλανητερο και αλλάζει ο προσανατολισμός καθώς περνάμε από την χαράδρα και κάτω από το εκκλησάκι της Αναληψεως, που είναι κτισμένο πάνω στα βραχια .Η διαδρόμου για το Πλανητερο έχει αρκετές πηγές και πολύ σκιερά μέρη. Έφτανα στο Πλανητερο κατά τις 4.30μμ και έπειτα από 6.30 ώρες πεζοπορίας.
Ένα πολύ κακό σακίδιο που δεν α ποροφαει τον ιδρώτα και δεν ρυθμίζεται ικανοποιητικά με τσάκισε την πλάτη , και έψαχνα ιατρική συμβουλή για την ψύξη που ήδη με ταλαιπωρούσε.
Στην πλατεία του Πλανηταρίου ένας μισοδακρυσμενος ασπρομάλλης κύριος μας καλωσόριζε και μας εξηγούσε ότι αυτός έκανε την σηματοδότηση και τώρα κατά τακτά διαστήματα περπατά και συντηρεί το μονοπάτι. Αυτό και αν ήταν έκπληξη. Παρόλο που έπεφταν πυροβολισμοί στον αέρα λόγο του γάμου που θα γινόταν στο χωριό, ήρθε αρκετός κόσμος που όλο και κάποια συμβουλή είχαν να δωσουν για το μονοπάτι . Καθίσαμε σε μια ωραία αυλή σκεπασμένη με λουλούδια , και την κυρά –φωτεινή να καθαρίζει φασολάκια για το βραδινό φαγητό και να μας διηγείται πως φιλοξενούσε τουρίστες του μονοπατιού τα περασμένα χρόνια στο πέρασμα τους από το Πλανητερο.
Μείναμε σένα εκκλησάκι πάνω στον Αρμπουνα με μια ξαστεριά ζεστή και τους ήχους από το τοπικό γλέντι του γάμου στα αυτιά μας .
Πρωινός χωρισμός και η Στέλλα θέλει να κοιμηθεί κάλλο, αλλά εγώ πρέπει να φύγω. Δεν κατάφερα να γράψω την ανταπόκριση μου εχθες και θα την αναβάλω και σήμερα. Κατηφορίζω προς τον Άγιο Νικόλαο που φτάνοντας στην πηγή δίπλα στην παλιά εκκλησία του 1821 γεμίζω και πάλι το παγούρι μου και περνώ λίγα μηλα από έναν πλανόδιο μανάβη που κοιτάζει έκπληκτος.
Απέναντι και δεξιά μου η Τουρλιδα που το μονοπάτι αλλάζει πορεία και ανεβαίνει στο διάσελο στα 1150μ και κατηφορίζω προς τα Κρινοφυτα, μέσα από πουρνάρια και συναντώ την ρεματιά που είναι και ο χώρος ανακύκλωσης του χωριού. Από κουζίνα ηλεκτρική μέχρι τενεκεδένιο κουτάκι ήταν εδώ , ακόμη και καροτσάκια παιδικά, μέχρι και τα γνωστά κόκκινα κουτάκια ήταν εκεί σαν εκθετήριο του πολιτισμού μας που περίμεναν τις βροχές του φθινόπωρου για να παρασυρθούν και χαθούν μέσα στο ποτάμι. Είπαμε ότι αφήσουμε στην φύση εκεί θα το βρούμε. Θα δείτε τις φωτογραφίες και θα φρικάρετε όλοι σας.
Στα Κρινοφυτα αδιαφορία ούτε καλημέρα, ανοίγω το βήμα και πάω να εξαφανιστώ στα γρήγορα αλλά καθώς ψάχνω την τελευταία σήμανση , ακούω καλημέρα μπορώ να βοηθήσω? Μια νέα κοπέλα με βοηθούσε και μου έδειχνε ένα κοφτό μονοπάτι για τα Λυκουρια. Αφού ξαναγέμισα νερό το παγούρι μου έπαιρνα το μονοπάτι με πυκνή σήμανση για τα Λυκουργια. Κακοτράχαλο και βραχώδες θα το χαρακτήριζα, με τα πουρνάρια να έχουν μεγαλώσει και να χρειάζεται απαραιτήτως μακρύ παντελόνι και μανίκι.
Ξερότοπος ,δεν ξετρελάθηκα από την διαδρομή και η είσοδος στα Λυκουργια αφιλόξενη ,βρώμικη και ξεχασμένη . Και εδώ είσοδος πάνω από σκουπιδοτοπο, με τις ταμπέλες γυρισμένες αλλού και οι βρύσες κλειστές στην καρδιά του καλοκαιριού. Ήρθε το αυτοκίνητο και πηγαίνουμε στις πηγές του Λάδωνα για να διανυκτερεύσουμε με πολύ πόνο στην πλάτη και σκουλήκια στα κόπρανα που έχουν εμφανιστεί σε μένα και την μικρή . Δεν μπορώ να οδηγήσω και ξαπλώνω στην συνέχεια. Το βράδυ επισκεφτήκαμε φαρμακείο για να πάρουμε αντιφλεγμονώδες και μυοχαλαρωτικα.
Άσχημα τα μαντάτα ως εδώ.!! Θα δούμε αύριο σε τι κατάσταση θαμαστε.!!