ΠΕΡΙΠΛΑΝΗΣΗ ΣΤΟ Ε4 ΗΜΕΡΑ 7η

ΤΡΙΑ ΠΕΝΤΕ ΠΗΓΑΔΙΑ- ΣΦΗΚΙΑ

Μετά από την επιστροφή μας στον πολιτισμό, αναζητούσαμε την πορεία μας στην Βάση του χιονοδρομικού κέντρου ,της Νάουσας. Θερμοκρασία 18 βαθμοί με κέφι και ράδιο Θεσσαλονίκη στο ραδιόφωνο χαράζαμε την πορεία μας προς το Σελι και από εκεί στην Σφηκια αν προλαβαίναμε.
Ιδανικότερη μέρα αυτήν την ανάβαση δεν θα βρίσκαμε, γιατί όπως ακούσαμε θα ήταν πολύ θερμή .Έπρεπε να ξανανεβώ στην κορυφή για να βρω την συνέχεια του μονοπατιού .Ένα δάσος από οξιές ,ένιωθα να με αγκαλιάζει, συνεχώς καθώς δεν άφηνε τις ακτίνες του ηλίου να με κάψουν. Πολύ δύσκολη ανάβαση και αυτή αλλά με την πρώτη και δευτέρα ταχύτητα, πήγαινα μια χαρά καθώς ανέβαινε και το υψομετρο .Στην διαδρομή είδα αρκετές πηγές γύρω από την θέση Καραμπουρνα.
Οι εργάτες του χιονοδρομικού είχαν αρχίσει την προγραμματισμένη συντήρηση τους στα Lift μεταφοράς.
Σύννεφα ήρθαν πάνω μου καθώς έβγαινα στην αλπική ζώνη και με θερμοκρασία 15 βαθμών σκαρφάλωνα στην κυριολεξία το βουνό μιας και η κλίση των 14% ήταν πολύ για μένα. Στην διαδρομή φάνηκε και η συνεχεία του μονοπατιού ευδιάκριτη και σε σημείο που δεν την χάνεις από τα μάτια σου.
1950μ και βρίσκομαι στο διάσελο του αεροπορου, μουσκεμα στον ιδρώτα και με την ανάγκη να φορέσω ένα αντιανεμικό γιατί η συννεφεια εκεί πάνω δεν ήταν ότι καλύτερο, με τα από τέτοια αναβαση .Αλλα τώρα είναι τα ωραία γούστα του ποδήλατου ! Στην κατηφόρα έχεις την άνεση να κερδίσεις όλο τον χαμένο χρόνο που έχασες στην ανάβαση και αν τοχεις και λιγάκι μέσα σου πατάς το γκαζάκι τέρμα καθώς πρέπει να στροφαρεις αρκετά. Στην κατηφόρα τα πόδια δεν σταματούν ποτέ, όπως πολλοί νομίζουν .Σκηνές ωραίες από ψηλά κατεβαίνοντας έρχονταν μπροστά στα μάτια μου. Ένας καλοστρωμένος χωματόδρομος με παρέσερνε συνεχώς και πιο γρήγορα ,με αποτέλεσμα ο Μιχάλης να με χάσει από τα μάτια του. Περνώ από τα 1900μ και συναντώ έναν οικισμό που δεν τον έχει κανένας χάρτης . Ρωτώντας λίγο αργότερα έναν βοσκό στην κατηφόρα μας εξήγησε ότι είναι των βοσκών που μετοικούν από την περιοχή τους ,και των ξυλοκόπων που για 5 ολόκληρους μήνες γίνεται το σπίτι τους. Η τοποθεσία μας παραξένεψε γιατί τον χειμώνα είναι μόνιμος κάτω από τόνους χιόνι.
Ολόκληρη η διαδρομή είναι πρόσβασιμη συναντήσαμε αρκετά οχήματα πάνω στον δρόμο του Ε4 .Είναι ένας άλλος κόσμος που δεν φαίνεται. Χαμένος από τα μάτια του κόσμου που κάνει την << βρώμικη δουλεία .>>
Χαρακτηριστικός είναι ο θόρυβος από τα αλυσοπρίονα καθώς τεμαχίζουν τα κομμένα δέντρα, και κατά διαστήματα βλέπουμε τα υπομονετικά Μουλάρια να περιμένουν το φορτίο τους που θα το οδηγήσουν σε τοποθεσία προσβασιμη για τα φορτηγά.
Δεν είναι λίγος ο κόσμος που ζει από την ξύλευση των δένδρων ,αλλά ούτε λίγοι είναι αυτοί που κάνουν διάφορα έργα ύδρευσης ,όπως τα παιδιά που βρήκαμε στην κάθοδο μας προς το Σελι .Βέβαια έκανα μια μικρή παράκαμψη του μονοπατιού καθώς ήθελα να δω το καταφύγιο στην θέση Μουντακι που δεν γνώριζα.
Το τερέν όλο φυτευτή πέτρα, βράχος δηλαδή ,με αναγκάζει να σφίξω λίγο την ανάρτηση καθώς νιώθω ότι τερματίζει σε όλο της το μήκος και δεν μου αρέσει αυτό.
Καλό θα ήταν βέβαια όταν κόβουν τα δένδρα για την διάνοιξη νέων δρόμων να ανατοποθετούν τις ταμπελίτσες στην θέση τους ώστε το μονοπάτι να δείχνει πάντοτε την ταυτότητα του. Σελι μετά από 3,5 ώρες και παραπονιέμαι για κούραση και πονάκια στα πόδια ,αλλά το ξεχνώ και χάνομαι στο δάσος του Σελιου με κατεύθυνση την Παναγία Σουμελά.
Περνώ στην βάση της πίστας του Ασουρμπαση και θυμάμαι την πρώτη μου επίσκεψη εδώ πριν από 31 χρόνια με τον Παναγιώτη που με είχε παρασύρει στο Σκι για κάποια χρόνια. Αναπολώντας τα παλιά μπροστά μου έχω καταπληκτική εικόνα που σταματώ να φωτογραφίσω. Έχει φανεί ο γέρο Όλυμπος μπροστά μου και με μαγεύει στην στιγμή .Αυτά είναι που έχω λατρέψει στην ζωή μου και που πάντα με κάνουν να ξαναγυρίζω στα ιδία λημερια που δεν φτάνει ποτέ μια μόνον επίσκεψη.
1600μ και έχω αρχίσει ήδη την κάθοδο προς την Παναγία Σουμελά .Σταματώ καθώς θυμάμαι και πάλι τον μικρό μας φίλο Σωκράτη μιας και Ηλίας το ζήτησε πριν να φύγουμε όταν περάσουμε από εκεί να μην ξεχάσουμε να ανάψουμε ενα κερακι..
Δεν έχω άλλο κουράγιο και σταματώ ,αλλά την σκυτάλη παίρνει Μιχάλης με μεγάλη ευχαρίστηση και είναι όλος χαρά μιας και έχει χάσει ήδη 3 κιλά.
Από την Σουμελά κατηφορίζουμε στην Καστανιά που δεν έχει ψυχή. Ούτε το χωριό αλλά ούτε και δρόμος, έχει κίνηση παρά μόνον εμάς και κάποιες χελωνες ,εδώ που δεν σταματούσε ποτέ η κινηση. Ακόμη και εκείνο το κατάστημα με το περίφημο γιαούρτι με μέλι , είχε παραδώσει και βγήκε στην σύνταξη. Σκηνές που βγαίνουν από μια άλλη εποχή και ένα κεφάλαιο που έχει κλείσει.
Κατηφορίζοντας προς την Σφηκια και βλέπουμε ήδη τον δρόμο μας απενατι αλλά κάτι δεν μας αρέσει καθώς το μονοπάτι –δασικός δρόμος σταματά στην περίφραξη της Εγνατίας οδού. Ψυχραιμία δεν μπορεί από κάπου θα πέρνα είπα! Κάποιος κάτοικος από το χωριό Σαντα μας είδε και ήρθε πίσω να μας μιλήσει. Τα νέα δεν ήταν καλά από εδώ δεν νομίζω να χει πάει ποτέ κάνεις ! Τα σήματα του Ε4 τα είδατε? Ρώτησα!
Θυμάμαι κάποιες ταμπελίτσες αλλά τις πυροβολούσαμε όταν πηγαίναμε στο κυνήγι.
Συνεχίσαμε στον παράδρομο χωρίς καμία ελπίδα ,ώσπου μετά από δυο ώρες βγήκαμε στον Πολυμυλο.
Το κουράγιο μας χανόταν μαζί με το φως της ημέρας μιας και από τις 6.30πμ είχαμε ξεκινήσει από την Νάουσα. Από εκεί προτιμήσαμε να πάμε στα Σερβια σε φιλικό σπίτι και να ξεκινούσαμε από την Σφηκια μιας και το φράγμα της ΔΕΗ δεν επιτρέπει την διέλευση ιδιωτών και οχημάτων.