ΠΕΡΙΠΛΑΝΗΣΗ ΣΤΟ Ε4 ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ

ΜΙΣΤΡΑΣ- ΚΑΤΑΦΥΓΙΟ ΤΑΥΓΕΤΟΥ
ΚΑΤΑΦΥΓΙΟ- ΜΟΝΗ ΓΙΑΤΡΙΣΑΣ.


Χάραμα και φεύγω από το κάμπινγκ με την Τζένη για να με αφήσει στην πλατεία του Μιστρά. Μπροστά από τον μαρμαρωμένο βασιλιά ξεκάνει το μονοπάτι πάνω σένα δρόμο τουριστικό και πολύ παραδοσιακό. Οι πολύ κομψές λάμπες θυμίζουν άλλη εποχή μαζί με τα πέτρινα σπίτια . Περιδιαβαίνοντας στα στενά στρίβω στην ταμπέλα με την σήμανση για το χωριό Αναβρυτη και Ταϋγέτη ανηφορίζοντας με πλάτη το θρυλικό κάστρο. Τα κορίτσια θα έφευγαν πολύ αργότερα για το καταφύγιο του Ταΰγετου που ανήκει στον ΕΟΣ Σπάρτης. Πρωινή δροσούλα και η άσφαλτος διαδέχεται τον χωματόδρομο με αρκετή σκόνη . Στην ανάβαση για την ΙΜ. Φανερωμένης ο ήλιος με πρόφτασε αλλά. Αλλάζω κατεύθυνση παίρνοντας το κοφτό μονοπάτι για την Αναβρυτη. Μεγαλο χασιμο το περασμα του μονοπατιου μεσα από το χωριο, σε παρασυρει σε άλλη χρονικη διασταση. Ανηφοριζω και συναντω την ασφαλτο του χωριου και σε 3λεπτακια ναμαι στην πλατεια.
Καλημέρισα και παρήγγειλα έναν ελληνικό καφέ.. Ανοίχτηκε συζήτηση και αρκετοί με ρώτησαν αν θα πάω στον Προφήτη Ηλία. Κάπως απροετοίμαστος ήμουν καθώς έχω χάσει και τις γιορτές και τις αργίες. Σήμερα όλος ο κόσμος θα ανέβει στη κορυφή για να παρακολουθήσει την θεια λειτουργία που θα τελέσει ο Ιερέας όπως γίνεται κάθε χρονο!!.
Θα πάω το υποσχέθηκα!!
Μετά από μισή ωρίτσα γέμιζα τα δυο μου παγούρια καθώς για πρώτη φορά επισκεπτόμουν το βουνό. Ξεκινώ μέσα από ένα μικρό σοκάκι δίπλα στην πλατεία της Αναβρυτης ακλουθώντας την σήμανση. Ένας μικρός καταρράκτης κάνει την εμφάνιση του και με βάζει σε σκέψεις για το νερό. Η Αναβρυτη είναι μεγάλο χωριό στη περιοχή με μια αξιόλογη εκκλησία και παραδοσιακά σπίτια. Διαθέτει ξενώνα έχει ταβέρνα καφενείο , και μουσείο Γεωλογικό –Βοτανικό και βρίσκεται στο Δημοτικό σχολειό .Είδατε με έναν καφέ στην πλατεία τι μαθαίνει κανείς?
Τώρα το μονοπάτι έχει παντού σήμανση ανεβαίνει τραβερσάροντας από παλιές πεζούλες, και φτάνει στον χωματόδρομο της μεγάλης βρύσης. Μετά διαδέχεται ένα πολύ πυκνό πευκοδάσος ,και μετά από 30λεπτα ξαναβγαίνει στον χωματόδρομο όπου ύστερα από λίγο φτάνω στην θέση Λακκώματα. Υψόμετρο 1250μ. Έτσι έγραφε και σημείωνα. Εδώ είναι μια καλοκαιρινή όαση πραγματικά . Βρύση με τρεχούμενο νεράκι υποδομή για αναψυχή και από κάποιους κακοπροαίρετους σκουπιδαριό με τις μέλισσες σε χαμηλή πτηση. Παραδιπλα υπάρχει και ξύλινο σπίτι του Δασαρχείου για ενημέρωση των επισκεπτών, αλλά ήταν κλειστό.
Ανηφόρα στην συνέχεια και ήμουν λίγο βαρύς στο βήμα μου. Πήγε 12 και έπρεπε να κουνηθώ. Αυτοκίνητα πολλά στα αυτιά μου αλλά δεν τα έβλεπα πουθενά .Στην θέση Κανελακια βρήκα πάλι νερό. Μέχρι εδώ ψυχή στο μονοπάτι. Γαμέτη πάλι μπουκάλα εμεινα!!. Αναρωτιέμαι με πιο τρόπο και τι ώρα θα ανεβούν οι ορειβάτες για τον Ηλία. Έστρωσε αρκετά ομαλά το μονοπάτι και πήρα λίγες στροφές παραπάνω και πήγαινα προς την Αγία παρασκευή αν θυμάμαι καλά. Η σήμανση και η δουλεία του συλλόγου εδώ είναι καταπληκτική. Σε λίγη ώρα βρήκα τα σημάδια από την διασταύρωση των μονοπατιών που ερχόταν από την θέση Μαγκανιάρη κόκκινου χρώματος πολύ περιποιημένα. Ευρώπη μέχρι εδώ η καλύτερη και πυκνότερη σήμανση που έχω συναντήσει ποτέ. Δεν υπερβάλω ούτε και θέλω να γίνω γραφικός, αλλά για μας που βρισκόμαστε και τον χειμώνα στο βουνό με όλες τις συνθήκες είναι τέλεια.
Παντού μαύρη Πεύκη και τεράστια ρομπολα με συνοδευουν μου κάνουν το χατίρι να μην φαίνομαι από πουθενά και γουστάρω αφάνταστα. Ανοίγω το τέμπο και ξαφνικά ακούω μόνο κορναρίσματα σπιναρίσματα, και σκόνη πολύ σκόνη. Έφτασα σε λάθος μέρος φαίνεται και η διάθεση μου χαλάσει με όλο τον Βλάχοτουρισμο σε έπαρση και σε έξαλλη κατάσταση. Αλλά πάλι τώρα και από την άλλη μεριά τόσο πολύ κόσμο στο βουνό δεν έχω ξαναδει. Ας είναι εγώ ήμουν αυτός που παραπονιόμουνα για την παρέα στο βουνό.
Η Στέλλα με υποδέχεται και μου δίνει κρύο τσάι που ετοίμασε . Σκηνή δεν έστησαν καθώς ο χώρος γύρω από το καταφύγιο είχε κατακλυστεί από αυτοκίνητα.
Την αράξαμε στο μπαλκόνι του κλειστού καταφυγίου όπου τα είχα πάρει καθώς οι ντόπιοι μου εξηγούσαν τα ακατανόητα.
Μια παρεα παιδιών από το Δασαρχείο και την τοπική ομάδα δασοπυρόσβεσης ήταν εκεί συνεχώς ξάγρυπνοι προς τιμή τους. Βρήκα και τον παλιό ορειβάτη τον κυρ Αλέκο που με γνώριζε, αλλά στεναχωρήθηκα γιατί περπατά μόνο με το μπαστούνι του πια. Ετών 82 πλέον με όλα τα βουνά της Ελλάδος στην συλλογή του και με μάτι που κόβει. Έκλαψε όταν του είπα ότι ανέβαινα μοναχός στο μονοπάτι για το καταφυγιο. Ήθελε να είναι μαζί μου!. Φτιάξαμε στα γρήγορα ορειβατικό φαγητό, λίγη σουπα και κρασακι απο το καταφυγιο της Ανω μηλιας, έτσι για να μην βάλω κάτι βαρύ στο ήδη ταραγμένο μου στομάχι. Και ξαπλώσαμε κάτω με τα υποστρώματα αγναντεύοντας και ακούγοντας ιστορίες από έναν μεγάλο δάσκαλο.
Πρέπει να είχαν έρθει πάνω από 550 αυτοκίνητα από την γύρω περιοχή αλλά και ξένοι επισκέπτες με τα παιδιά τους. Νέοι και νέες από διαφόρους ορειβατικούς συλλόγους με χαρούμενα πρόσωπα έτοιμοι για όλα. Ωραία εικόνα ! Τα πάντα στον καιρό τους όπως λένε οι παλιοί !!
Ξημέρωμα 3.30πμ βάζω τα παπούτσια μου και ξεκινώ την ανάβαση προς την κορυφή προφήτης Ηλίας . Θερμοκρασία αέρα 10βαθμοι με το φεγγάρι οδηγό και προβολέα των βημάτων μου προς την κορυφή. Μια πολύ ωραία στιγμή για κάθε ορειβάτη , πεζοπόρο, που νοσταλγεί καθώς την θυμάται πάντα γιατί την κρατεί μέσα στην καρδιά του. Μια στιγμή που θα ήθελα όλοι οι άνθρωποι να ζήσουν για να καταλάβουν τι βρίσκω στα βουνά που πηγαίνω , και ξαναπηγαίνω.
Το μονοπάτι απαιτητικό μα συνάμα κατάλληλο για πρόσβαση σε μια κορυφή που τον χειμώνα χρειάζεται αρκετές γνώσεις για το βουνό .Έβρισκα πινακίδες με τους χρόνους ανάβασης σχεδόν ανά 50μ παντού και αυτό έσπαζε την ανία. Παντού σκουπίδια, όμως φυλαγμένα με πέτρες για να μαζευτούν κατά την κατάβαση .
Φτάνω μια ομάδα μεγάλων ορειβατών που απορούν με το τέμπο και την δύναμη που βγάζω την στιγμή εκείνη. Άντε παλικάρι μου καλή ανάβαση και να μας περιμένεις στην κορυφή. Είχαν χαθεί μέσα στην νύχτα καθώς κουβέντιαζαν όλοι μαζι.20 χρόνια έρχονται από όπου καιν είναι και, θυμουνται, ζουν, και χαίρονται που ξανάσμιξαν όλοι μαζί.
Περνώ τις << πόρτες>> και η θερμοκρασία αλλάζει δραματικά ο αέρας ανεβαίνει και μπροστά μου όπου κοιτάζω αντίσκηνα και κόσμος κουκουλωμένος να προσπαθεί να αντέξει το κρύο καθώς περιμένει με αγωνιά το ξημέρωμα για να θαυμάσει την ανατολή και να δει την περίφημη σκιά της πυραμίδας που σχηματίζεται μέσα στην θάλασσα. Έχει ουρά για την κορυφή που έχει κατακλυστεί από πλήθος κόσμου .
Θα πρέπει να σαι πολύ τυχερός ,με το βήμα που έχεις λέει μια κοπέλα που φορεί χειμωνιάτικο σκούφο με αυτιά. Και συνάμα πολύ τυχερός που δεν ήρθα από εχθες βράδυ , είπα εγω. Ηταν μια καλή μου φίλη που δεν είχα γνωρίσει αλλά με ξάφνιασε καθώς μαζί της είχε το απόκομμα των <<Νέων> που έδειχνε με υπερήφανα στους φίλους της. Χάρηκα με όλα αυτά τα ξαφνικά και τα πόδια μου έβγαλαν φτερά καθώς γέμιζα με περίεργα συναισθήματα από όλα αυτά. Υψόμετρο 2405μ .Κορυφή!
Φτάνω στην αυτοσχέδια εκκλησία που κάθε χρόνο ανεβαίνουν πετράδες κάνοντας τάμα στην παναγία και συντηρούν την κατασκευη. Μεσα επικρατή ησυχία. Το φως τον κεριών είναι στην καλύτερη του απόχρωση ..Κίτρινο της φωτιάς φωτίζει τις γκρίζες πέτρες. Και ζεσταίνει την ατμόσφαιρα.
Προσκυνώ βγάζω τις καθιερωμένες φωτογραφίες συμβουλεύομαι το ρόλοι μου για τον καιρό και αρχίζω την κατάβαση. Αρκετοί έχουν ξεκινήσει πριν από εμένα και μετά από 1ωρα φτάνω στο καταφύγιο με μια μεγάλη παρέα συζητώντας για διάφορα. Σαν να τους γνώριζα χρόνια πολλά.!! Αυτή είναι η εμπειρία της παρέας στην φύση που με γεμίζει πάντοτε, και αυτή θέλω να γεμίζει και την ψυχή της οικογενείας μου.
Έπεσα για ύπνο και μέχρι της 12πμ που σηκώθηκα είχαν φύγει όλοι .
Μονοί μείναμε να απολαύουμε την ησυχία και την μαγεία της περιοχής . Κάτω μας τα 35αρια και τα 37αρια κυριαρχούσαν και οδηγούσαν τον κόσμο στις γύρω παραλίες.