ΣΦΑΚΙΑ –ΦΡΑΓΚΟΚΑΣΤΕΛΟ- ΣΠΗΛΙ – ΦΟΥΡΦΟΥΡΑΣ-ΨΗΛΟΡΕΙΤΗΣ-ΑΣΙΤΕΣ- ΗΡΑΚΛΕΙΟ
Με αρκετή κούραση και τρελό αέρα 7 μποφόρ ξεκινούσα για το Φραγκοκάστελο όπου πλέον με το ποδήλατο θα επιχειρούσα την άνοδο προς τα ψηλά και πιο συγκεκριμένα στην κορυφή του Ψηλορείτη Τίμιος Σταυρός.
Καλή η διαδρομή την είχα πολύ ανάγκη καθώς τα πόδια μου χρειαζόταν αποθεραπεία από το κακοτράχαλο μονοπάτι που πέρασα τις τελευταίες τέσσερις ήμερες. Άσφαλτος και στην συνέχεια στρωτός χωματόδρομος με ξεκούραζε καθώς περνούσε η ώρα και ανέβαιναν τα χιλιομετρα. Στο κάστρο ο αέρας με έσπρωχνε από πίσω και βρήκα ευκαιρία να κάνω αρκετά χιλιόμετρα με την μίση δυναμη .
Τα σημεία που είναι άσφαλτος μαζί με το μονοπάτι έχουν επιλεγεί για να βρίσκει κάνεις εφόδια και κατάλυμα για να περάσει την βραδιά του. Ανηφοριζω από το φαράγγι της κοτσυφούς που είναι μικρό μεν εντυπωσιακό δε. Ξεκινά από το χωριό Σελιά και καταλήγει στην παραλία του χωριού Πλακιάς. Η διαδρομή είναι ευχάριστη πηγαίνει παράλληλα με την κοίτη του ποταμού, στα μέσα της συναντάμε τα ερείπια από τον παλιό Υδρόμυλο. Εντυπωσιακό είναι το πέρασμα από τις πόρτες που βρίσκονται σχεδόν στο μέσον της διαδρομής.
Στο Σπήλι όπου είναι κεφαλοχώρι έκανα την αναγκαία καθημερινή στάση μετά από 3,5 ώρες. Από εδώ μέχρι τον Γερακάρη επικρατούσε μεγάλη ξεραΐλα άλλα για καλή μου τύχη έγινε κοφτός χωματόδρομος παράλληλα με το μονοπάτι. Από το Γερακάρη ανέβηκα στον Φουρφουρά όπου ήταν το ραντεβού με την οικογένεια που άρχισαν πάλι να ανησυχούνε μιας και πέρασα τις 6 ώρες και πάλι. Πορεία για το καταφυγειο του ΕΟΣ Ρεθύμνου αλλα με το αμάξι μιας και τα ποδαράκια δεν δούλευαν άλλο.! Ψυχή επάνω το σημείο καταπληκτικό έστω και για βόλτα. Πρέπει να το επισκεφτείτε αν βρεθείτε στην περιοχή.
Αργά το απόγευμα δεχτήκαμε την επίσκεψη κάποιων ορειβατών από την γύρω περιοχή με τσικουδιά πολύ αγάπη για το βουνό και εμάς που τους τιμήσαμε.
Ο κύριος Γιάννης Σηφάκης ανεβαίνει σχεδόν κάθε δυο μέρες και κάθεται με τις ώρες προσέχοντας για τυχόν πυρκαγιές αφού το βουνό μέχρι τα 1400μ είναι γεμάτο από Πρίνους και Κεδρους.
Κοιμηθήκαμε έξω από το καταφύγιο με αέρα και πάλι αλλά μας άρεσε πολύ . Πήραν και οι δικοί μου μια γεύση από ύπνο στο αλπικό τοπίο με όλο του το μεγαλείο που ξεκίνησε με μια ματιά στην νότια Κρήτη και όχι μόνο, συνεχίστηκε με ένα μαγευτικό ηλιοβασίλεμα πάνω από τις γύρω κορυφές, και μετά το βραδινό γεύμα έδωσε την θέση του στο στερέωμα του ουρανού.
Ξύπνησα αρκετές φορές από την φλόγωση που ένιωθα στα πόδια μου, αλλά γρήγορα ξανακοιμόμουν. Χρόνια τώρα οι παλιοί μου έλεγαν ότι ο ύπνος στο υψόμετρο αν ξεπεράσει τις 5 τότε είναι διακοπές!!
Ξημέρωμα και ανεβαίνω την πλαγιά για τον Ψηλορείτη με όχι καλή σήμανση που ανοίγω δικό μου μονοπάτι λίγο πιο κοφτο . Φυσική κατάσταση τέλεια κανένας πόνος μάλιστα βγήκε αρκετή δύναμη με μεγάλη διάρκεια κατά την ανάβαση. Χρόνος ανάβασης 2ωρες . Συνάντησα στο διάσελο και την διαδρομή του αλπικού τμήματος που έρχονταν από τα ανώγεια. 2 Γύπες πετούν από πάνω μου καθώς πλησιάζω την κορυφή Τίμιος Σταυρός, με πιάνει δέος και εκείνα τα περίεργα συναισθήματα της κορυφής που πάντα νομίζω ότι έχω αφήσει κάπου εκεί ψηλά.
Φανταστική ημέρα μπήκα στο εκκλησάκι και έκανα τον σταυρό μου προσκύνησα την εικόνα έβγαλα να φάω. Τράβηξα την καθιερωμένη εικόνα της κορυφής και ξάπλωσα λιγάκι μιας και θα πήγαινα προς τον Ζάρα. Σηκώθηκα και το δεξί μου χέρι ήταν πρησμένο αρκετά δεν ξέρω από τι. Είδα τσίμπημα σε ένα σημείο που είχε κάνει κοκκινίλα. Έριξα νερό και πήρα στο τηλέφωνο τον Λιάμό στην Ελληνική ομάδα διάσωσης. Αμέσως κινητοποιηθήκαν και αφού συμβουλεύτηκαν πρώτα το νοσοκομείο ΑΧΕΠΑ μου τηλεφώνησαν και μου δάσωνε εντολές. Για καλή μου τύχη το φαρμακείο ήταν εξοπλισμένο για τα χειρότερα , αλλά και τα σεμινάρια που έχω κάνει φάνηκαν παρά πολύ χρησιμα.
Έκανα μια ενεση κορτιζονη και πήρα κάτι αντισταμινικά χάπια συμβουλή της Αντωνέλας που ήταν η δική μας μαμά Ιατρός. Η Αντωνέλα είναι χειρούργος και είναι η πρώτη αυτή και ο Ευτυχής ο σύζυγος της που έφτασαν στο ατύχημα των παιδιών στον Λούσιο ποταμό πέρυσι. Με ζάλη πολύ έπειτα από 2 ώρες περπάτημα θέλω να κοιμηθώ και πάλι αλλά μια πηγή που βρήκα στον δρόμο μου με ξύπνησε καθώς έβρεξα την πετσέτα μου και την τύλιξα στο χέρι μου που είχε αρχίσει να ξεπρίζεται.
Έφτανα στο δάσος του Ρούβα έπειτα από τρεις ώρες αφού ταλαιπωρήθηκα στο οροπέδιο της Νίδας. Ειδοποίησα την Τζένη ότι ήμουν κοντά στο ορειβατικό καταφύγιο του Ζαρού, αλλά δεν ήξερε πώς να έρθει εκεί πάνω . Δυο βοσκοί κατέβαιναν εκείνη την ώρα και τους σταμάτησα. Με πήγανε μέχρι την Μονή Βροντησίου όπου μπήκα στην παγωμένη πηγή και έπειτα από 15 λεπτα ένιωθα καλά. Ο ηγούμενος της Μονής μου πρόσφερε φιλοξενία και φαγητό όπου αναστηλώθηκα. Το απόγευμα κατέβηκα στο νοσοκομείο Ηρακλείου για να με δουν τυπικά και οι γιατροί όπου συνέστησαν φαρμακευτική αγωγή, και μια μέρα ρεπό.
Έμεινα στο κοντινό κάμπινγκ στις Γούρνες αλλά ο αεροδιάδρομος που περνούσε από πάνω μας δεν μας άφησε σε ησυχία, αφού το Ηράκλειο είναι πρωτεύων προορισμός της Κρήτης. Κάναμε μια φανταστική περιήγηση στο ενυδρείο Κρήτης που ουσιαστικά ήταν μια κατάδυση στον Μεσογειακό θαλάσσιο κόσμο. Από μεγάλους θηρευτές καρχαρίες μέχρι τους μικροσκοπικούς ιππόκαμπους η ποικιλία των θαλασσίων ειδών αποκαλύπτεται με φόντο υποθαλασσίων τοπίων της θάλασσας. Σειρά είχε η Κνωσός για να δούμε τα ανάκτορα του Μίνωα. Και εκεί πολύ μεγάλη η προσέλευση των τουριστών. Καιρό είχα να δω τόσο πολύ κόσμο σε αρχαιολογικό χώρο. Ήταν η υπόσχεση που είχα δώσει στην μικρή μετά το τέλος του μονοπατιού να την επισκεφτούμε. Χάρηκε και αυτό πάρα πολύ γιατί σήμερα ζήσαμε για λίγο σαν φυσιολογικοί άνθρωποι. Αύριο θα ξαναβρώ το μονοπάτι και πάλι από τους Άνω Αρχανες, και θα συνεχίσω προς το τέλος.
Τετάρτη 6 Αυγούστου 2008
KΡΗΤΗ Ε4 1-2 ΗΜΕΡΑ
ΚΑΣΤΕΛΙ –ΠΑΛΑΙΟΧΩΡΑ
Νότιο τμήμα της Κρήτης, μια απόδραση κόντρα στον χρόνο και στην φυσική ομορφιά που αντιστέκεται στην εξέλιξη των χρονών!!
Παρασκευή πρωί και ξαναγυρίσαμε στο Καστέλι φούσκωσα τα λάστιχα μου με περισσότερη πίεση και μιας και το μονοπάτι ξεκινά σήμερα με αρκετό ασφαλτόδρομο και τελειώνει σε χωματόδρομο στην Παλαιοχωρα.
Κάνω τον σταυρό μου και ξεκινώ με ορθοπεταλια δυνατή με ιδανικές συνθήκες. Με συναισθήματα διάφορα από τα περασμένα χρόνια σε τούτα εδώ τα μέρη, μιας και έχω κερδίσει τρεις αγώνες μικρός στα Βενιζελεια. Φτάνοντας στο Σφηνάρι έχω θέα πανοραμική με φόντο το μικρό νησάκι τον ποντικό, και στο βάθος τα Αντικύθηρα. Από κάτω είναι τα Φαλασαιρνα μια παραλία που συγκεντρώνει αρκετό κόσμο καθημερινά. Μια θάλασσα που σε ξεσηκώνει και μονό που την βλέπεις. Στην έξοδο από το Σφηνάκι στα αριστερά και πάνω στον τοίχο του παλιού σχολειού δεσπόζει ένα τεράστιο σήμα του Ε4 που μου δίνει δύναμη καθώς μπροστά η ανάβαση για τον κάμπο είναι λιγάκι ζόρικη. Στενός ο δρόμος παλιά άσφαλτος σπυρωτή αλλά μια διαδρομή να την πιεις στο ποτήρι.
Έχει απαιτήσεις καθώς η ανηφόρα δεν φαίνεται καθότι ξεκάνει γλυκά αλλά μετά τον Κάμπο παίρνεις μια μικρή ανάσα από την κατάβαση που ξεκινά από την πλατεία του χωριού. Από εδώ ξεκινά και μια φανταστική διαδρομή με σήμανση μέσα στο φαράγγι του Κάμπου που καταλήγει στην παραλία. Μετά την Κεραμωτή και φτάνοντας στην Αμυγδαλοκεφάλι, ένας τύπος επάνω στον δρόμο μου κάνει νόημα να σταματήσω και τρέχει δίπλα μου. Θελει να με κεράσει μια τσικουδιά και να δω την θεά από την καντίνα του. Σταματώ μιας και έκανε κλικ κάτι από το τοπίο που άρχισε να εμφανίζεται μπροστά μου. Συναντω ένα κοπέλι που κρατεί την ελληνική σημαία αρκετά ψηλά με θάρρος και χαρά. Εκτρέφει τον περίφημο <<Κρητικό Ιχνηλάτη>> ένα σπάνιο είδος σκύλου όπου δυστυχώς είναι υπό εξαφάνιση. Μανώλης ο τύπος επιμένει να με κεράσει , κάνω ένα διαλειμμάτάκι και πίνω μια τσικουδιά με κρύο νεράκι αν και δεν έπρεπε . Τράβηξα μερικές ωραίες εικόνες και τον συμβουλεύτηκα για τον δρόμο και την περιοχή. Συνέχισα για την Μονή της Χρυσοσκαλίτισας με κόντρα το βοριαδακη αλλά ήδη έχω αρχίσει την κατάβαση που λέω να ξεκουραστώ για το μεσημέρι και να φάω και κάτι τις. Η κατάβαση με εξιτάρει που την χαίρομαι πολύ καθώς τα πόδια μου ξεμπουκώνουν αφού έχω αρκετές στροφές μέσα στο τέμπο μου.
Στο Λαφονήσι όπως λένε οι ντόπιοι είναι μια περιοχή προστατευόμενη από την συνθήκη NATURA 2000 σε πρόγραμμα της ευρωπαϊκής ένωσης Life. Πολύ ωραίοι διάδρομοι σε οδηγουνε στα μονοπάτια της γύρω περιοχής που είναι φραγμένα και πολύ καθαρά. Από την άλλη η περιοχή είναι από τα ωραιότερα σημεία της Νότιου Κρήτης με μια παραλία που θα την ζήλευε ο κάθε Δήμαρχος. Παντού έξυπνα τασάκια για τα τσιγάρα μικροί κάδοι απορριμμάτων και μια παραλία σκουπισμένη που υποδέχεται μια λαοθάλασσα τουριστών σε καθημερινή βάση. Τα χρώματα της θάλασσας είναι κάπου στο πράσινο με μπλε, και το γαλάζιο. Έπαθα πλακά!!
Έριξα μια ωραία βουτιά στα ρηχά νερά του Λαφονησίου που πέρασα τα 100μ που το χωρίζουν από την στεριά με τα πόδια. Στην καντίνα της παράλιας δυο χαμογελαστοί νέοι άνθρωποι εξυπηρετούσαν του λουόμενους, με τιμές κανονικότατες!!
Κοιμήθηκα κάτω από μια σκιά και κατά τις 6 το απόγευμα ξεκίνησα και πάλι με προορισμό την Παλαιοτέρα που περίμεναν λίγο τσατισμένοι οι φίλοι που ήρθανε από τα Χανιά. Χωμάτινη διαδρομή πολύ σουπερ λίγακι ανηφορική στην αρχή μετά στρώνει στην κάθοδο για Κούντουρα. Εγώ το χαίρομαι πραγματικά καθώς έκλεισα το κίνητο μου και περνούσα τον Άγιο Ιωάννη. Έφτασα στην Κούντουρα που από πανω είδα μια ωραία λιμνούλα στολισμένη σε ένα σημείο της με αρχαίους κίονες. Μια αντίθεση που σχεδόν υπάρχει παντού στην Νότια Κρητη. Βγηκα και πάλι στην άσφαλτο και έκανα ένα ωραίο τεσσάρι θύοντας το ρεκόρ στην πίστα που κρατουσαμε η θρυλικη ομαδα για 12 χρόνια. Τερμάτισα στην Παλαιοχώρα με τον Αντώνη τον Μανωλακη , τον Μάκη και την Στέλλα με την Τζένη να με περιμενουν. Πορεία για το κοντινό κάμπινγκ και στήσιμο αντίσκηνων μαγείρεμα και νυχτερινό μπάνιο καθώς αύριο θα περπατήσω πάνω από τον Κροκόδειλο προς την Σούγια..
Νότιο τμήμα της Κρήτης, μια απόδραση κόντρα στον χρόνο και στην φυσική ομορφιά που αντιστέκεται στην εξέλιξη των χρονών!!
Παρασκευή πρωί και ξαναγυρίσαμε στο Καστέλι φούσκωσα τα λάστιχα μου με περισσότερη πίεση και μιας και το μονοπάτι ξεκινά σήμερα με αρκετό ασφαλτόδρομο και τελειώνει σε χωματόδρομο στην Παλαιοχωρα.
Κάνω τον σταυρό μου και ξεκινώ με ορθοπεταλια δυνατή με ιδανικές συνθήκες. Με συναισθήματα διάφορα από τα περασμένα χρόνια σε τούτα εδώ τα μέρη, μιας και έχω κερδίσει τρεις αγώνες μικρός στα Βενιζελεια. Φτάνοντας στο Σφηνάρι έχω θέα πανοραμική με φόντο το μικρό νησάκι τον ποντικό, και στο βάθος τα Αντικύθηρα. Από κάτω είναι τα Φαλασαιρνα μια παραλία που συγκεντρώνει αρκετό κόσμο καθημερινά. Μια θάλασσα που σε ξεσηκώνει και μονό που την βλέπεις. Στην έξοδο από το Σφηνάκι στα αριστερά και πάνω στον τοίχο του παλιού σχολειού δεσπόζει ένα τεράστιο σήμα του Ε4 που μου δίνει δύναμη καθώς μπροστά η ανάβαση για τον κάμπο είναι λιγάκι ζόρικη. Στενός ο δρόμος παλιά άσφαλτος σπυρωτή αλλά μια διαδρομή να την πιεις στο ποτήρι.
Έχει απαιτήσεις καθώς η ανηφόρα δεν φαίνεται καθότι ξεκάνει γλυκά αλλά μετά τον Κάμπο παίρνεις μια μικρή ανάσα από την κατάβαση που ξεκινά από την πλατεία του χωριού. Από εδώ ξεκινά και μια φανταστική διαδρομή με σήμανση μέσα στο φαράγγι του Κάμπου που καταλήγει στην παραλία. Μετά την Κεραμωτή και φτάνοντας στην Αμυγδαλοκεφάλι, ένας τύπος επάνω στον δρόμο μου κάνει νόημα να σταματήσω και τρέχει δίπλα μου. Θελει να με κεράσει μια τσικουδιά και να δω την θεά από την καντίνα του. Σταματώ μιας και έκανε κλικ κάτι από το τοπίο που άρχισε να εμφανίζεται μπροστά μου. Συναντω ένα κοπέλι που κρατεί την ελληνική σημαία αρκετά ψηλά με θάρρος και χαρά. Εκτρέφει τον περίφημο <<Κρητικό Ιχνηλάτη>> ένα σπάνιο είδος σκύλου όπου δυστυχώς είναι υπό εξαφάνιση. Μανώλης ο τύπος επιμένει να με κεράσει , κάνω ένα διαλειμμάτάκι και πίνω μια τσικουδιά με κρύο νεράκι αν και δεν έπρεπε . Τράβηξα μερικές ωραίες εικόνες και τον συμβουλεύτηκα για τον δρόμο και την περιοχή. Συνέχισα για την Μονή της Χρυσοσκαλίτισας με κόντρα το βοριαδακη αλλά ήδη έχω αρχίσει την κατάβαση που λέω να ξεκουραστώ για το μεσημέρι και να φάω και κάτι τις. Η κατάβαση με εξιτάρει που την χαίρομαι πολύ καθώς τα πόδια μου ξεμπουκώνουν αφού έχω αρκετές στροφές μέσα στο τέμπο μου.
Στο Λαφονήσι όπως λένε οι ντόπιοι είναι μια περιοχή προστατευόμενη από την συνθήκη NATURA 2000 σε πρόγραμμα της ευρωπαϊκής ένωσης Life. Πολύ ωραίοι διάδρομοι σε οδηγουνε στα μονοπάτια της γύρω περιοχής που είναι φραγμένα και πολύ καθαρά. Από την άλλη η περιοχή είναι από τα ωραιότερα σημεία της Νότιου Κρήτης με μια παραλία που θα την ζήλευε ο κάθε Δήμαρχος. Παντού έξυπνα τασάκια για τα τσιγάρα μικροί κάδοι απορριμμάτων και μια παραλία σκουπισμένη που υποδέχεται μια λαοθάλασσα τουριστών σε καθημερινή βάση. Τα χρώματα της θάλασσας είναι κάπου στο πράσινο με μπλε, και το γαλάζιο. Έπαθα πλακά!!
Έριξα μια ωραία βουτιά στα ρηχά νερά του Λαφονησίου που πέρασα τα 100μ που το χωρίζουν από την στεριά με τα πόδια. Στην καντίνα της παράλιας δυο χαμογελαστοί νέοι άνθρωποι εξυπηρετούσαν του λουόμενους, με τιμές κανονικότατες!!
Κοιμήθηκα κάτω από μια σκιά και κατά τις 6 το απόγευμα ξεκίνησα και πάλι με προορισμό την Παλαιοτέρα που περίμεναν λίγο τσατισμένοι οι φίλοι που ήρθανε από τα Χανιά. Χωμάτινη διαδρομή πολύ σουπερ λίγακι ανηφορική στην αρχή μετά στρώνει στην κάθοδο για Κούντουρα. Εγώ το χαίρομαι πραγματικά καθώς έκλεισα το κίνητο μου και περνούσα τον Άγιο Ιωάννη. Έφτασα στην Κούντουρα που από πανω είδα μια ωραία λιμνούλα στολισμένη σε ένα σημείο της με αρχαίους κίονες. Μια αντίθεση που σχεδόν υπάρχει παντού στην Νότια Κρητη. Βγηκα και πάλι στην άσφαλτο και έκανα ένα ωραίο τεσσάρι θύοντας το ρεκόρ στην πίστα που κρατουσαμε η θρυλικη ομαδα για 12 χρόνια. Τερμάτισα στην Παλαιοχώρα με τον Αντώνη τον Μανωλακη , τον Μάκη και την Στέλλα με την Τζένη να με περιμενουν. Πορεία για το κοντινό κάμπινγκ και στήσιμο αντίσκηνων μαγείρεμα και νυχτερινό μπάνιο καθώς αύριο θα περπατήσω πάνω από τον Κροκόδειλο προς την Σούγια..
Τετάρτη 30 Ιουλίου 2008
ΚΡΗΤΗ Ε4
ΝΟΤΙΟ ΤΜΗΜΑ
ΣΟΥΓΙΑ –ΣΦΑΚΙΑ
Ξημερώματα έφυγα από την Σούγια που δεν είχε κανένα ενδεικτικό σήμα για να βγάλω πορεία. Βέβαια αφού βρήκα άκρη τότε έβγαλα το σπρέι μου και μαρκάρισα κάποια σημεία. Το μονοπάτι ξεκινά από τα τελευταία σπίτια με κατεύθυνση Νότια και αφού περάσει μέσα από το φαράγγι της Άγιας Ειρήνης ανεβαίνει στις απέναντι πλαγιές για να βρει μια άλλη σήμανση που είναι για την σπηλιά του γίγαντα Πολυφήμου. Προχωράνε μαζί μέσα από όλα τα μαντριά που πρέπει να άνοιξης και να κλείσεις πόρτες.
θέα καταπληκτική αλλά με δύσκολο βραχώδες τερέν πρέπει όποιος το διασχίσει να είναι ιδιαίτερα προσεκτικός, γιατί οι πέτρες γυρίζουν και υπάρχει κίνδυνος στραμπουλήγματος. Έπρεπε και αυτό το τμήμα να το εντάξουν στον Εθνικό Δρυμό της Σαμαριάς γιατί είναι η συνέχεια αυτού του φυσικού καλούς που ενώνει την Νότια πλευρά ολόκληρη, Η διαδρομή μας περνά κοντά από ωραία κολπάκια που θέλεις παντού να κάνεις στάση και να τα φωτογραφήσεις, αλλά το μονοπάτι είναι ακόμη στην αρχή του. Ανάβαση προς τα 450μ και το σκηνικό αλλάζει όπου τα βράχια δίνουν την θέση τους στα ψηλά πεύκα και την θεά που παίζει τα δικά της παιχνίδια με τον φακό μας. Στάση ψηλά στο παλιό πυροβολείο με την δική του Ιστορία και κατέβασμα στον Άγιο Αντώνη ένα εκκλησάκι στο τέλος ενός φαραγγιού κολλημένο πάνω στα βράχια διπλά σε μια παραλία πραγματική ζωγραφιά. Μέχρι εδώ τέσσερις ωρίτσες και κάνω ένα διάλειμμα μαζί με μια βουτιά που ξυπνά και μου δίνει νέο κουράγιο.
Αν βρεθείτε από εδώ να θυμηθείτε ότι η συνεχεία της πορείας είναι διπλά στην θάλασσα και όχι μέσα στο φαράγγι που έβαλε ο καταπατητής της παρακείμενης κατοικίας για να χάνεται ο κόσμος.
Εδώ μια σπάνια ομορφιά του μονοπατιού πάνω στα βρόχινα περάσματα της παράλιας συνεχίζει και αφού ανέβει λίγο γίνεται επικίνδυνο , θέλει ησυχία και συγκέντρωση στα κάγκελα και τις τραβέρσες καθώς από εδώ περνούν και τα αγριοκάτσικα και ανοίγουν δρομάκια στο πουθενά. Γιατί καμία φορά σας λέω τι να πάω στο εξωτερικό για περπάτημα και σκαρφάλωμα αν δεν έχω ανακαλύψει τις πολύ άγνωστες ομορφιές της πατρίδας μας? Σουρουπώνει και κατηφορίζω στα Δώματα με την τεράστια παραλία που είναι πρόσβαση μόνον από την θάλασσα. Τμήμα του μονοπατιού έχει πέσει εδώ από τις συνεχείς κατολισθήσεις και διαβρώσεις του εδάφους. Κουράζομαι να ψάχνω για διέξοδο μιας και περπατώ 8,5 ωρίτσες μέχρι εδώ. Ετοιμάζω κάτι πρόχειρο να φάω από τα τρόφιμα που κουβαλώ μαζί μου και ξεκουράζομαι μίση ώρα. Σκαρφάλωμα σε μια κόψη αφού έχω συμβουλευτεί τον χάρτη για την θέση μου και την πορεία μου. Ήμουν μια κόψη πριν την Αγία Ρούμελη την κατάληξη του φαραγγιού της Σαμαριάς, που δεν Προύσα να δω καθώς η θάλασσα μου έκλεινε τον δρόμο.
Νύχτωσε και βάδιζα με σημάδια που έπαιρνα από την πορεία της πυξίδας αλλά φως πουθενά. Αντίθετα ο δρόμος με ξανακατέβασε και πάλι χαμηλά όπου είπα μέχρι εδώ σήμερα. Έβγαλα τον υπνόσακο μου και έστρωνα το κρίμα όταν άκουσα τον ήχο από διερχόμενο ψαρά. Αλλά δεν ήθελα να φωνάξω μιας και ήμουν αυτοδύναμος από τρόφιμα και εξοπλισμό. Έσκαψα κοντά στην ακτή για να βρω λίγο νεράκι όπως μου είχαν πει οι ντόπιοι ότι αναβλύζει σε όλη την περιοχή. Έτσι και έκανα και δεν διέφερα σε τίποτα από τον ναυαγό της γνώστης ταινίας εκτός από το ότι εγώ είχα και όλα τα απαραίτητα μαζί μου.
Γέμισα με νεράκι το παγούρι μου αφού το φιλτράρισα πρώτα με το γνωστό Καταντών φίλτρο και ξάπλωσα με αρκετά αχ και βαχ ατενίζοντας και πάλι τον ουρανό.
Επόμενη κίνηση ήταν να ειδοποιήσω για την θέση μου τον Μανώλη στα Χάνια όπου παρακολουθεί το στίγμα μου καθημερινός. Είχαν ανησυχήσει όλοι νόμιζαν ότι είχα ήδη φτάσει , αλλά δεν γνώριζαν ότι αυτή η διαδρομή είναι 13 ώρες?
Έπεσα να κοιμηθώ πολύ καταπονημένος αλλά χορτασμένος με ότι μου χάρισε το μονοπάτι σήμερα.
Κατά τις 6.30πμ εμφανίστηκε ένας βαρκάρης που με φώναξε με το όνομα μου. Ξαφνιάστηκα ! Καλημέρα μου είπε και μου δώσε 2 μπουκάλια νερό. Τον ευχαρίστησα και μου είπε να πάω μαζί του , καθώς του είπα ότι θα πάω στην Αγία Ρούμελη.
Ήμουν διπλα, πέντε λεπτά με την βάρκα ίσως καμία ώρα αν πήγαινα από το βουνό. Ανησύχησαν αλλά δεν με ξεράνω οι άνθρωποι ούτε και τι τρέλα κουβαλώ μαζί μου .Έκατσα στο μαγαζάκι της παραλίας που γνωρίζουν όσοι έχουν κατεβεί το φαράγγι της Σαμαριάς. Έφαγα πρωινό και ήπια μια δυνατή τσικουδιά για το καλωσόρισμα. Οποιος δεν γνωρίζει να πούμε ότι η Αγία Ρούμελη είναι ένας μικρός οικισμός στην έξοδο από το φαράγγι της Σαμαριάς που διαθέτει τα πάντα μαζί με λεβέντικη κρητική φιλοξενία.
Αφού χαιρέτησα τον κυρ Μανώλη και την κύρια Ελένη, πήρα τον δρόμο για τον Άγιο Παύλο πάλι δίπλα από την παραλία και η περιπλάνηση μου ξεκινούσε και πάλι στην άγνωστη Νότια Κρήτη.
Έφτανα στην Σούγια μετά από 5 ώρες με ανάμεικτα συναισθήματα και χιλιάδες εικόνες ,που κουβαλούσα. Κουράστηκα αλλά δεν το έδειχνα γιατί εγώ πρώτος θα τα εγκατέλειπα όλα. Έξω από το Λουτρό συνάντησα 5 Γάλλους ορειβάτες με αρκετά προβλήματα στα γόνατα τους που έχανε χαθεί. Περπάτησα για λίγο μαζί τους έβαλα στο μονοπάτι και σε λίγο έφτανα στο λιμάνι. Οι κύριοι αυτοί ήταν όλοι τους οδηγοί βουνού με τουλάχιστον μια αποστολή στο Έβερεστ!! Χαρήκαν για την γνωριμία μου δάσωνε την κάρτα τους και τους άφηνα πίσω μου κοιτάζοντας; Πλέον την Σούγια μπροστά μου.
Ξεραΐλα εδώ γυμνό τοπίο αλλά δεξιά μου η θάλασσα πανέμορφη . Βγήκα ψηλά κάπου στα Γλυκά νερά της Σούγιας με πανοραμική θέα μπροστά μου.
Έκανα ωτοστόπ και κατέβηκα στο Λιμάνι για να συναντήσω μετά από τέσσερις μέρες τους δικούς μου . Πολύ δοκιμασία αυτό το κομμάτι αλλά το καταχάρηκα και θέλω να το ξαναπατησω κάποτε!! Ίσως μαζί με κόσμο.
ΣΟΥΓΙΑ –ΣΦΑΚΙΑ
Ξημερώματα έφυγα από την Σούγια που δεν είχε κανένα ενδεικτικό σήμα για να βγάλω πορεία. Βέβαια αφού βρήκα άκρη τότε έβγαλα το σπρέι μου και μαρκάρισα κάποια σημεία. Το μονοπάτι ξεκινά από τα τελευταία σπίτια με κατεύθυνση Νότια και αφού περάσει μέσα από το φαράγγι της Άγιας Ειρήνης ανεβαίνει στις απέναντι πλαγιές για να βρει μια άλλη σήμανση που είναι για την σπηλιά του γίγαντα Πολυφήμου. Προχωράνε μαζί μέσα από όλα τα μαντριά που πρέπει να άνοιξης και να κλείσεις πόρτες.
θέα καταπληκτική αλλά με δύσκολο βραχώδες τερέν πρέπει όποιος το διασχίσει να είναι ιδιαίτερα προσεκτικός, γιατί οι πέτρες γυρίζουν και υπάρχει κίνδυνος στραμπουλήγματος. Έπρεπε και αυτό το τμήμα να το εντάξουν στον Εθνικό Δρυμό της Σαμαριάς γιατί είναι η συνέχεια αυτού του φυσικού καλούς που ενώνει την Νότια πλευρά ολόκληρη, Η διαδρομή μας περνά κοντά από ωραία κολπάκια που θέλεις παντού να κάνεις στάση και να τα φωτογραφήσεις, αλλά το μονοπάτι είναι ακόμη στην αρχή του. Ανάβαση προς τα 450μ και το σκηνικό αλλάζει όπου τα βράχια δίνουν την θέση τους στα ψηλά πεύκα και την θεά που παίζει τα δικά της παιχνίδια με τον φακό μας. Στάση ψηλά στο παλιό πυροβολείο με την δική του Ιστορία και κατέβασμα στον Άγιο Αντώνη ένα εκκλησάκι στο τέλος ενός φαραγγιού κολλημένο πάνω στα βράχια διπλά σε μια παραλία πραγματική ζωγραφιά. Μέχρι εδώ τέσσερις ωρίτσες και κάνω ένα διάλειμμα μαζί με μια βουτιά που ξυπνά και μου δίνει νέο κουράγιο.
Αν βρεθείτε από εδώ να θυμηθείτε ότι η συνεχεία της πορείας είναι διπλά στην θάλασσα και όχι μέσα στο φαράγγι που έβαλε ο καταπατητής της παρακείμενης κατοικίας για να χάνεται ο κόσμος.
Εδώ μια σπάνια ομορφιά του μονοπατιού πάνω στα βρόχινα περάσματα της παράλιας συνεχίζει και αφού ανέβει λίγο γίνεται επικίνδυνο , θέλει ησυχία και συγκέντρωση στα κάγκελα και τις τραβέρσες καθώς από εδώ περνούν και τα αγριοκάτσικα και ανοίγουν δρομάκια στο πουθενά. Γιατί καμία φορά σας λέω τι να πάω στο εξωτερικό για περπάτημα και σκαρφάλωμα αν δεν έχω ανακαλύψει τις πολύ άγνωστες ομορφιές της πατρίδας μας? Σουρουπώνει και κατηφορίζω στα Δώματα με την τεράστια παραλία που είναι πρόσβαση μόνον από την θάλασσα. Τμήμα του μονοπατιού έχει πέσει εδώ από τις συνεχείς κατολισθήσεις και διαβρώσεις του εδάφους. Κουράζομαι να ψάχνω για διέξοδο μιας και περπατώ 8,5 ωρίτσες μέχρι εδώ. Ετοιμάζω κάτι πρόχειρο να φάω από τα τρόφιμα που κουβαλώ μαζί μου και ξεκουράζομαι μίση ώρα. Σκαρφάλωμα σε μια κόψη αφού έχω συμβουλευτεί τον χάρτη για την θέση μου και την πορεία μου. Ήμουν μια κόψη πριν την Αγία Ρούμελη την κατάληξη του φαραγγιού της Σαμαριάς, που δεν Προύσα να δω καθώς η θάλασσα μου έκλεινε τον δρόμο.
Νύχτωσε και βάδιζα με σημάδια που έπαιρνα από την πορεία της πυξίδας αλλά φως πουθενά. Αντίθετα ο δρόμος με ξανακατέβασε και πάλι χαμηλά όπου είπα μέχρι εδώ σήμερα. Έβγαλα τον υπνόσακο μου και έστρωνα το κρίμα όταν άκουσα τον ήχο από διερχόμενο ψαρά. Αλλά δεν ήθελα να φωνάξω μιας και ήμουν αυτοδύναμος από τρόφιμα και εξοπλισμό. Έσκαψα κοντά στην ακτή για να βρω λίγο νεράκι όπως μου είχαν πει οι ντόπιοι ότι αναβλύζει σε όλη την περιοχή. Έτσι και έκανα και δεν διέφερα σε τίποτα από τον ναυαγό της γνώστης ταινίας εκτός από το ότι εγώ είχα και όλα τα απαραίτητα μαζί μου.
Γέμισα με νεράκι το παγούρι μου αφού το φιλτράρισα πρώτα με το γνωστό Καταντών φίλτρο και ξάπλωσα με αρκετά αχ και βαχ ατενίζοντας και πάλι τον ουρανό.
Επόμενη κίνηση ήταν να ειδοποιήσω για την θέση μου τον Μανώλη στα Χάνια όπου παρακολουθεί το στίγμα μου καθημερινός. Είχαν ανησυχήσει όλοι νόμιζαν ότι είχα ήδη φτάσει , αλλά δεν γνώριζαν ότι αυτή η διαδρομή είναι 13 ώρες?
Έπεσα να κοιμηθώ πολύ καταπονημένος αλλά χορτασμένος με ότι μου χάρισε το μονοπάτι σήμερα.
Κατά τις 6.30πμ εμφανίστηκε ένας βαρκάρης που με φώναξε με το όνομα μου. Ξαφνιάστηκα ! Καλημέρα μου είπε και μου δώσε 2 μπουκάλια νερό. Τον ευχαρίστησα και μου είπε να πάω μαζί του , καθώς του είπα ότι θα πάω στην Αγία Ρούμελη.
Ήμουν διπλα, πέντε λεπτά με την βάρκα ίσως καμία ώρα αν πήγαινα από το βουνό. Ανησύχησαν αλλά δεν με ξεράνω οι άνθρωποι ούτε και τι τρέλα κουβαλώ μαζί μου .Έκατσα στο μαγαζάκι της παραλίας που γνωρίζουν όσοι έχουν κατεβεί το φαράγγι της Σαμαριάς. Έφαγα πρωινό και ήπια μια δυνατή τσικουδιά για το καλωσόρισμα. Οποιος δεν γνωρίζει να πούμε ότι η Αγία Ρούμελη είναι ένας μικρός οικισμός στην έξοδο από το φαράγγι της Σαμαριάς που διαθέτει τα πάντα μαζί με λεβέντικη κρητική φιλοξενία.
Αφού χαιρέτησα τον κυρ Μανώλη και την κύρια Ελένη, πήρα τον δρόμο για τον Άγιο Παύλο πάλι δίπλα από την παραλία και η περιπλάνηση μου ξεκινούσε και πάλι στην άγνωστη Νότια Κρήτη.
Έφτανα στην Σούγια μετά από 5 ώρες με ανάμεικτα συναισθήματα και χιλιάδες εικόνες ,που κουβαλούσα. Κουράστηκα αλλά δεν το έδειχνα γιατί εγώ πρώτος θα τα εγκατέλειπα όλα. Έξω από το Λουτρό συνάντησα 5 Γάλλους ορειβάτες με αρκετά προβλήματα στα γόνατα τους που έχανε χαθεί. Περπάτησα για λίγο μαζί τους έβαλα στο μονοπάτι και σε λίγο έφτανα στο λιμάνι. Οι κύριοι αυτοί ήταν όλοι τους οδηγοί βουνού με τουλάχιστον μια αποστολή στο Έβερεστ!! Χαρήκαν για την γνωριμία μου δάσωνε την κάρτα τους και τους άφηνα πίσω μου κοιτάζοντας; Πλέον την Σούγια μπροστά μου.
Ξεραΐλα εδώ γυμνό τοπίο αλλά δεξιά μου η θάλασσα πανέμορφη . Βγήκα ψηλά κάπου στα Γλυκά νερά της Σούγιας με πανοραμική θέα μπροστά μου.
Έκανα ωτοστόπ και κατέβηκα στο Λιμάνι για να συναντήσω μετά από τέσσερις μέρες τους δικούς μου . Πολύ δοκιμασία αυτό το κομμάτι αλλά το καταχάρηκα και θέλω να το ξαναπατησω κάποτε!! Ίσως μαζί με κόσμο.
KΡΗΤΗ Ε4 1-2 ΗΜΕΡΑ
ΚΑΣΤΕΛΙ –ΠΑΛΑΙΟΧΩΡΑ
Νότιο τμήμα της Κρήτης, μια απόδραση κόντρα στον χρόνο και στην φυσική ομορφιά που αντιστέκεται στην εξέλιξη των χρονών!!
Παρασκευή πρωί και ξαναγυρίσαμε στο Καστέλι φούσκωσα τα λάστιχα μου με περισσότερη πίεση και μιας και το μονοπάτι ξεκινά σήμερα με αρκετό ασφαλτόδρομο και τελειώνει σε χωματόδρομο στην Παλαιοχωρα.
Κάνω τον σταυρό μου και ξεκινώ με ορθοπεταλια δυνατή με ιδανικές συνθήκες. Με συναισθήματα διάφορα από τα περασμένα χρόνια σε τούτα εδώ τα μέρη, μιας και έχω κερδίσει τρεις αγώνες μικρός στα Βενιζελεια. Φτάνοντας στο Σφηνάρι έχω θέα πανοραμική με φόντο το μικρό νησάκι τον ποντικό, και στο βάθος τα Αντικύθηρα. Από κάτω είναι τα Φαλασαιρνα μια παραλία που συγκεντρώνει αρκετό κόσμο καθημερινά. Μια θάλασσα που σε ξεσηκώνει και μονό που την βλέπεις. Στην έξοδο από το Σφηνάκι στα αριστερά και πάνω στον τοίχο του παλιού σχολειού δεσπόζει ένα τεράστιο σήμα του Ε4 που μου δίνει δύναμη καθώς μπροστά η ανάβαση για τον κάμπο είναι λιγάκι ζόρικη. Στενός ο δρόμος παλιά άσφαλτος σπυρωτή αλλά μια διαδρομή να την πιεις στο ποτήρι.
Έχει απαιτήσεις καθώς η ανηφόρα δεν φαίνεται καθότι ξεκάνει γλυκά αλλά μετά τον Κάμπο παίρνεις μια μικρή ανάσα από την κατάβαση που ξεκινά από την πλατεία του χωριού. Από εδώ ξεκινά και μια φανταστική διαδρομή με σήμανση μέσα στο φαράγγι του Κάμπου που καταλήγει στην παραλία. Μετά την Κεραμωτή και φτάνοντας στην Αμυγδαλοκεφάλι, ένας τύπος επάνω στον δρόμο μου κάνει νόημα να σταματήσω και τρέχει δίπλα μου. Θελει να με κεράσει μια τσικουδιά και να δω την θεά από την καντίνα του. Σταματώ μιας και έκανε κλικ κάτι από το τοπίο που άρχισε να εμφανίζεται μπροστά μου. Συναντω ένα κοπέλι που κρατεί την ελληνική σημαία αρκετά ψηλά με θάρρος και χαρά. Εκτρέφει τον περίφημο <<Κρητικό Ιχνηλάτη>> ένα σπάνιο είδος σκύλου όπου δυστυχώς είναι υπό εξαφάνιση. Μανώλης ο τύπος επιμένει να με κεράσει , κάνω ένα διαλειμμάτάκι και πίνω μια τσικουδιά με κρύο νεράκι αν και δεν έπρεπε . Τράβηξα μερικές ωραίες εικόνες και τον συμβουλεύτηκα για τον δρόμο και την περιοχή. Συνέχισα για την Μονή της Χρυσοσκαλίτισας με κόντρα το βοριαδακη αλλά ήδη έχω αρχίσει την κατάβαση που λέω να ξεκουραστώ για το μεσημέρι και να φάω και κάτι τις. Η κατάβαση με εξιτάρει που την χαίρομαι πολύ καθώς τα πόδια μου ξεμπουκώνουν αφού έχω αρκετές στροφές μέσα στο τέμπο μου.
Στο Λαφονήσι όπως λένε οι ντόπιοι είναι μια περιοχή προστατευόμενη από την συνθήκη NATURA 2000 σε πρόγραμμα της ευρωπαϊκής ένωσης Life. Πολύ ωραίοι διάδρομοι σε οδηγουνε στα μονοπάτια της γύρω περιοχής που είναι φραγμένα και πολύ καθαρά. Από την άλλη η περιοχή είναι από τα ωραιότερα σημεία της Νότιου Κρήτης με μια παραλία που θα την ζήλευε ο κάθε Δήμαρχος. Παντού έξυπνα τασάκια για τα τσιγάρα μικροί κάδοι απορριμμάτων και μια παραλία σκουπισμένη που υποδέχεται μια λαοθάλασσα τουριστών σε καθημερινή βάση. Τα χρώματα της θάλασσας είναι κάπου στο πράσινο με μπλε, και το γαλάζιο. Έπαθα πλακά!!
Έριξα μια ωραία βουτιά στα ρηχά νερά του Λαφονησίου που πέρασα τα 100μ που το χωρίζουν από την στεριά με τα πόδια. Στην καντίνα της παράλιας δυο χαμογελαστοί νέοι άνθρωποι εξυπηρετούσαν του λουόμενους, με τιμές κανονικότατες!!
Κοιμήθηκα κάτω από μια σκιά και κατά τις 6 το απόγευμα ξεκίνησα και πάλι με προορισμό την Παλαιοτέρα που περίμεναν λίγο τσατισμένοι οι φίλοι που ήρθανε από τα Χανιά. Χωμάτινη διαδρομή πολύ σουπερ λίγακι ανηφορική στην αρχή μετά στρώνει στην κάθοδο για Κούντουρα. Εγώ το χαίρομαι πραγματικά καθώς έκλεισα το κίνητο μου και περνούσα τον Άγιο Ιωάννη. Έφτασα στην Κούντουρα που από πανω είδα μια ωραία λιμνούλα στολισμένη σε ένα σημείο της με αρχαίους κίονες. Μια αντίθεση που σχεδόν υπάρχει παντού στην Νότια Κρητη. Βγηκα και πάλι στην άσφαλτο και έκανα ένα ωραίο τεσσάρι θύοντας το ρεκόρ στην πίστα που κρατουσαμε η θρυλικη ομαδα για 12 χρόνια. Τερμάτισα στην Παλαιοχώρα με τον Αντώνη τον Μανωλακη , τον Μάκη και την Στέλλα με την Τζένη να με περιμενουν. Πορεία για το κοντινό κάμπινγκ και στήσιμο αντίσκηνων μαγείρεμα και νυχτερινό μπάνιο καθώς αύριο θα περπατήσω πάνω από τον Κροκόδειλο προς την Σούγια..
Σάββατο 26 Ιουλίου 2008
E4 Path - Gythio
Περασαμε στην Κρητη και τυχαμε μεγαλης υποδοχης μεσα στα μαυρα μεσανυχτα που-φτασαμε αφου οι φιλοι απο τις λεσχες ειχανε μαζευτει στα Χανια και κρατησανε παρκινγκ για το NAVARRA μας που το χαζευανε ολοι οι περαστικοι καθως τελειωνε η μεγαλη συναυλια της Γαλανη- Αρβανιτακη. Ιατρικες εξετασεις και πηγαινω για το τελευταιο σκελος της Περιπετειας που στα μερη εδω θα εχω μαλλον και παρεα.Αυριο θα εμφανιστουμε στο Κρητη tv και Κυδων, Που θα παρουσιασουμε το ταξιδι φιλοξενουμενοι ανθρωπων του τυπου.
Και θα εχω ξεκουραστει δυο ημερες ολοκληρες, και θα καθαριστει και το Τανκς που δεν παραπονειται καθολου!!!
Kαλη σας μερα αγαπητοι φιλοι.
pandelis Tzertzevelis
Τετάρτη 23 Ιουλίου 2008
ΠΕΡΙΠΛΑΝΗΣΗ ΣΤΟ Ε4 ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ
ΜΙΣΤΡΑΣ- ΚΑΤΑΦΥΓΙΟ ΤΑΥΓΕΤΟΥ
ΚΑΤΑΦΥΓΙΟ- ΜΟΝΗ ΓΙΑΤΡΙΣΑΣ.
Χάραμα και φεύγω από το κάμπινγκ με την Τζένη για να με αφήσει στην πλατεία του Μιστρά. Μπροστά από τον μαρμαρωμένο βασιλιά ξεκάνει το μονοπάτι πάνω σένα δρόμο τουριστικό και πολύ παραδοσιακό. Οι πολύ κομψές λάμπες θυμίζουν άλλη εποχή μαζί με τα πέτρινα σπίτια . Περιδιαβαίνοντας στα στενά στρίβω στην ταμπέλα με την σήμανση για το χωριό Αναβρυτη και Ταϋγέτη ανηφορίζοντας με πλάτη το θρυλικό κάστρο. Τα κορίτσια θα έφευγαν πολύ αργότερα για το καταφύγιο του Ταΰγετου που ανήκει στον ΕΟΣ Σπάρτης. Πρωινή δροσούλα και η άσφαλτος διαδέχεται τον χωματόδρομο με αρκετή σκόνη . Στην ανάβαση για την ΙΜ. Φανερωμένης ο ήλιος με πρόφτασε αλλά. Αλλάζω κατεύθυνση παίρνοντας το κοφτό μονοπάτι για την Αναβρυτη. Μεγαλο χασιμο το περασμα του μονοπατιου μεσα από το χωριο, σε παρασυρει σε άλλη χρονικη διασταση. Ανηφοριζω και συναντω την ασφαλτο του χωριου και σε 3λεπτακια ναμαι στην πλατεια.
Καλημέρισα και παρήγγειλα έναν ελληνικό καφέ.. Ανοίχτηκε συζήτηση και αρκετοί με ρώτησαν αν θα πάω στον Προφήτη Ηλία. Κάπως απροετοίμαστος ήμουν καθώς έχω χάσει και τις γιορτές και τις αργίες. Σήμερα όλος ο κόσμος θα ανέβει στη κορυφή για να παρακολουθήσει την θεια λειτουργία που θα τελέσει ο Ιερέας όπως γίνεται κάθε χρονο!!.
Θα πάω το υποσχέθηκα!!
Μετά από μισή ωρίτσα γέμιζα τα δυο μου παγούρια καθώς για πρώτη φορά επισκεπτόμουν το βουνό. Ξεκινώ μέσα από ένα μικρό σοκάκι δίπλα στην πλατεία της Αναβρυτης ακλουθώντας την σήμανση. Ένας μικρός καταρράκτης κάνει την εμφάνιση του και με βάζει σε σκέψεις για το νερό. Η Αναβρυτη είναι μεγάλο χωριό στη περιοχή με μια αξιόλογη εκκλησία και παραδοσιακά σπίτια. Διαθέτει ξενώνα έχει ταβέρνα καφενείο , και μουσείο Γεωλογικό –Βοτανικό και βρίσκεται στο Δημοτικό σχολειό .Είδατε με έναν καφέ στην πλατεία τι μαθαίνει κανείς?
Τώρα το μονοπάτι έχει παντού σήμανση ανεβαίνει τραβερσάροντας από παλιές πεζούλες, και φτάνει στον χωματόδρομο της μεγάλης βρύσης. Μετά διαδέχεται ένα πολύ πυκνό πευκοδάσος ,και μετά από 30λεπτα ξαναβγαίνει στον χωματόδρομο όπου ύστερα από λίγο φτάνω στην θέση Λακκώματα. Υψόμετρο 1250μ. Έτσι έγραφε και σημείωνα. Εδώ είναι μια καλοκαιρινή όαση πραγματικά . Βρύση με τρεχούμενο νεράκι υποδομή για αναψυχή και από κάποιους κακοπροαίρετους σκουπιδαριό με τις μέλισσες σε χαμηλή πτηση. Παραδιπλα υπάρχει και ξύλινο σπίτι του Δασαρχείου για ενημέρωση των επισκεπτών, αλλά ήταν κλειστό.
Ανηφόρα στην συνέχεια και ήμουν λίγο βαρύς στο βήμα μου. Πήγε 12 και έπρεπε να κουνηθώ. Αυτοκίνητα πολλά στα αυτιά μου αλλά δεν τα έβλεπα πουθενά .Στην θέση Κανελακια βρήκα πάλι νερό. Μέχρι εδώ ψυχή στο μονοπάτι. Γαμέτη πάλι μπουκάλα εμεινα!!. Αναρωτιέμαι με πιο τρόπο και τι ώρα θα ανεβούν οι ορειβάτες για τον Ηλία. Έστρωσε αρκετά ομαλά το μονοπάτι και πήρα λίγες στροφές παραπάνω και πήγαινα προς την Αγία παρασκευή αν θυμάμαι καλά. Η σήμανση και η δουλεία του συλλόγου εδώ είναι καταπληκτική. Σε λίγη ώρα βρήκα τα σημάδια από την διασταύρωση των μονοπατιών που ερχόταν από την θέση Μαγκανιάρη κόκκινου χρώματος πολύ περιποιημένα. Ευρώπη μέχρι εδώ η καλύτερη και πυκνότερη σήμανση που έχω συναντήσει ποτέ. Δεν υπερβάλω ούτε και θέλω να γίνω γραφικός, αλλά για μας που βρισκόμαστε και τον χειμώνα στο βουνό με όλες τις συνθήκες είναι τέλεια.
Παντού μαύρη Πεύκη και τεράστια ρομπολα με συνοδευουν μου κάνουν το χατίρι να μην φαίνομαι από πουθενά και γουστάρω αφάνταστα. Ανοίγω το τέμπο και ξαφνικά ακούω μόνο κορναρίσματα σπιναρίσματα, και σκόνη πολύ σκόνη. Έφτασα σε λάθος μέρος φαίνεται και η διάθεση μου χαλάσει με όλο τον Βλάχοτουρισμο σε έπαρση και σε έξαλλη κατάσταση. Αλλά πάλι τώρα και από την άλλη μεριά τόσο πολύ κόσμο στο βουνό δεν έχω ξαναδει. Ας είναι εγώ ήμουν αυτός που παραπονιόμουνα για την παρέα στο βουνό.
Η Στέλλα με υποδέχεται και μου δίνει κρύο τσάι που ετοίμασε . Σκηνή δεν έστησαν καθώς ο χώρος γύρω από το καταφύγιο είχε κατακλυστεί από αυτοκίνητα.
Την αράξαμε στο μπαλκόνι του κλειστού καταφυγίου όπου τα είχα πάρει καθώς οι ντόπιοι μου εξηγούσαν τα ακατανόητα.
Μια παρεα παιδιών από το Δασαρχείο και την τοπική ομάδα δασοπυρόσβεσης ήταν εκεί συνεχώς ξάγρυπνοι προς τιμή τους. Βρήκα και τον παλιό ορειβάτη τον κυρ Αλέκο που με γνώριζε, αλλά στεναχωρήθηκα γιατί περπατά μόνο με το μπαστούνι του πια. Ετών 82 πλέον με όλα τα βουνά της Ελλάδος στην συλλογή του και με μάτι που κόβει. Έκλαψε όταν του είπα ότι ανέβαινα μοναχός στο μονοπάτι για το καταφυγιο. Ήθελε να είναι μαζί μου!. Φτιάξαμε στα γρήγορα ορειβατικό φαγητό, λίγη σουπα και κρασακι απο το καταφυγιο της Ανω μηλιας, έτσι για να μην βάλω κάτι βαρύ στο ήδη ταραγμένο μου στομάχι. Και ξαπλώσαμε κάτω με τα υποστρώματα αγναντεύοντας και ακούγοντας ιστορίες από έναν μεγάλο δάσκαλο.
Πρέπει να είχαν έρθει πάνω από 550 αυτοκίνητα από την γύρω περιοχή αλλά και ξένοι επισκέπτες με τα παιδιά τους. Νέοι και νέες από διαφόρους ορειβατικούς συλλόγους με χαρούμενα πρόσωπα έτοιμοι για όλα. Ωραία εικόνα ! Τα πάντα στον καιρό τους όπως λένε οι παλιοί !!
Ξημέρωμα 3.30πμ βάζω τα παπούτσια μου και ξεκινώ την ανάβαση προς την κορυφή προφήτης Ηλίας . Θερμοκρασία αέρα 10βαθμοι με το φεγγάρι οδηγό και προβολέα των βημάτων μου προς την κορυφή. Μια πολύ ωραία στιγμή για κάθε ορειβάτη , πεζοπόρο, που νοσταλγεί καθώς την θυμάται πάντα γιατί την κρατεί μέσα στην καρδιά του. Μια στιγμή που θα ήθελα όλοι οι άνθρωποι να ζήσουν για να καταλάβουν τι βρίσκω στα βουνά που πηγαίνω , και ξαναπηγαίνω.
Το μονοπάτι απαιτητικό μα συνάμα κατάλληλο για πρόσβαση σε μια κορυφή που τον χειμώνα χρειάζεται αρκετές γνώσεις για το βουνό .Έβρισκα πινακίδες με τους χρόνους ανάβασης σχεδόν ανά 50μ παντού και αυτό έσπαζε την ανία. Παντού σκουπίδια, όμως φυλαγμένα με πέτρες για να μαζευτούν κατά την κατάβαση .
Φτάνω μια ομάδα μεγάλων ορειβατών που απορούν με το τέμπο και την δύναμη που βγάζω την στιγμή εκείνη. Άντε παλικάρι μου καλή ανάβαση και να μας περιμένεις στην κορυφή. Είχαν χαθεί μέσα στην νύχτα καθώς κουβέντιαζαν όλοι μαζι.20 χρόνια έρχονται από όπου καιν είναι και, θυμουνται, ζουν, και χαίρονται που ξανάσμιξαν όλοι μαζί.
Περνώ τις << πόρτες>> και η θερμοκρασία αλλάζει δραματικά ο αέρας ανεβαίνει και μπροστά μου όπου κοιτάζω αντίσκηνα και κόσμος κουκουλωμένος να προσπαθεί να αντέξει το κρύο καθώς περιμένει με αγωνιά το ξημέρωμα για να θαυμάσει την ανατολή και να δει την περίφημη σκιά της πυραμίδας που σχηματίζεται μέσα στην θάλασσα. Έχει ουρά για την κορυφή που έχει κατακλυστεί από πλήθος κόσμου .
Θα πρέπει να σαι πολύ τυχερός ,με το βήμα που έχεις λέει μια κοπέλα που φορεί χειμωνιάτικο σκούφο με αυτιά. Και συνάμα πολύ τυχερός που δεν ήρθα από εχθες βράδυ , είπα εγω. Ηταν μια καλή μου φίλη που δεν είχα γνωρίσει αλλά με ξάφνιασε καθώς μαζί της είχε το απόκομμα των <<Νέων> που έδειχνε με υπερήφανα στους φίλους της. Χάρηκα με όλα αυτά τα ξαφνικά και τα πόδια μου έβγαλαν φτερά καθώς γέμιζα με περίεργα συναισθήματα από όλα αυτά. Υψόμετρο 2405μ .Κορυφή!
Φτάνω στην αυτοσχέδια εκκλησία που κάθε χρόνο ανεβαίνουν πετράδες κάνοντας τάμα στην παναγία και συντηρούν την κατασκευη. Μεσα επικρατή ησυχία. Το φως τον κεριών είναι στην καλύτερη του απόχρωση ..Κίτρινο της φωτιάς φωτίζει τις γκρίζες πέτρες. Και ζεσταίνει την ατμόσφαιρα.
Προσκυνώ βγάζω τις καθιερωμένες φωτογραφίες συμβουλεύομαι το ρόλοι μου για τον καιρό και αρχίζω την κατάβαση. Αρκετοί έχουν ξεκινήσει πριν από εμένα και μετά από 1ωρα φτάνω στο καταφύγιο με μια μεγάλη παρέα συζητώντας για διάφορα. Σαν να τους γνώριζα χρόνια πολλά.!! Αυτή είναι η εμπειρία της παρέας στην φύση που με γεμίζει πάντοτε, και αυτή θέλω να γεμίζει και την ψυχή της οικογενείας μου.
Έπεσα για ύπνο και μέχρι της 12πμ που σηκώθηκα είχαν φύγει όλοι .
Μονοί μείναμε να απολαύουμε την ησυχία και την μαγεία της περιοχής . Κάτω μας τα 35αρια και τα 37αρια κυριαρχούσαν και οδηγούσαν τον κόσμο στις γύρω παραλίες.
ΚΑΤΑΦΥΓΙΟ- ΜΟΝΗ ΓΙΑΤΡΙΣΑΣ.
Χάραμα και φεύγω από το κάμπινγκ με την Τζένη για να με αφήσει στην πλατεία του Μιστρά. Μπροστά από τον μαρμαρωμένο βασιλιά ξεκάνει το μονοπάτι πάνω σένα δρόμο τουριστικό και πολύ παραδοσιακό. Οι πολύ κομψές λάμπες θυμίζουν άλλη εποχή μαζί με τα πέτρινα σπίτια . Περιδιαβαίνοντας στα στενά στρίβω στην ταμπέλα με την σήμανση για το χωριό Αναβρυτη και Ταϋγέτη ανηφορίζοντας με πλάτη το θρυλικό κάστρο. Τα κορίτσια θα έφευγαν πολύ αργότερα για το καταφύγιο του Ταΰγετου που ανήκει στον ΕΟΣ Σπάρτης. Πρωινή δροσούλα και η άσφαλτος διαδέχεται τον χωματόδρομο με αρκετή σκόνη . Στην ανάβαση για την ΙΜ. Φανερωμένης ο ήλιος με πρόφτασε αλλά. Αλλάζω κατεύθυνση παίρνοντας το κοφτό μονοπάτι για την Αναβρυτη. Μεγαλο χασιμο το περασμα του μονοπατιου μεσα από το χωριο, σε παρασυρει σε άλλη χρονικη διασταση. Ανηφοριζω και συναντω την ασφαλτο του χωριου και σε 3λεπτακια ναμαι στην πλατεια.
Καλημέρισα και παρήγγειλα έναν ελληνικό καφέ.. Ανοίχτηκε συζήτηση και αρκετοί με ρώτησαν αν θα πάω στον Προφήτη Ηλία. Κάπως απροετοίμαστος ήμουν καθώς έχω χάσει και τις γιορτές και τις αργίες. Σήμερα όλος ο κόσμος θα ανέβει στη κορυφή για να παρακολουθήσει την θεια λειτουργία που θα τελέσει ο Ιερέας όπως γίνεται κάθε χρονο!!.
Θα πάω το υποσχέθηκα!!
Μετά από μισή ωρίτσα γέμιζα τα δυο μου παγούρια καθώς για πρώτη φορά επισκεπτόμουν το βουνό. Ξεκινώ μέσα από ένα μικρό σοκάκι δίπλα στην πλατεία της Αναβρυτης ακλουθώντας την σήμανση. Ένας μικρός καταρράκτης κάνει την εμφάνιση του και με βάζει σε σκέψεις για το νερό. Η Αναβρυτη είναι μεγάλο χωριό στη περιοχή με μια αξιόλογη εκκλησία και παραδοσιακά σπίτια. Διαθέτει ξενώνα έχει ταβέρνα καφενείο , και μουσείο Γεωλογικό –Βοτανικό και βρίσκεται στο Δημοτικό σχολειό .Είδατε με έναν καφέ στην πλατεία τι μαθαίνει κανείς?
Τώρα το μονοπάτι έχει παντού σήμανση ανεβαίνει τραβερσάροντας από παλιές πεζούλες, και φτάνει στον χωματόδρομο της μεγάλης βρύσης. Μετά διαδέχεται ένα πολύ πυκνό πευκοδάσος ,και μετά από 30λεπτα ξαναβγαίνει στον χωματόδρομο όπου ύστερα από λίγο φτάνω στην θέση Λακκώματα. Υψόμετρο 1250μ. Έτσι έγραφε και σημείωνα. Εδώ είναι μια καλοκαιρινή όαση πραγματικά . Βρύση με τρεχούμενο νεράκι υποδομή για αναψυχή και από κάποιους κακοπροαίρετους σκουπιδαριό με τις μέλισσες σε χαμηλή πτηση. Παραδιπλα υπάρχει και ξύλινο σπίτι του Δασαρχείου για ενημέρωση των επισκεπτών, αλλά ήταν κλειστό.
Ανηφόρα στην συνέχεια και ήμουν λίγο βαρύς στο βήμα μου. Πήγε 12 και έπρεπε να κουνηθώ. Αυτοκίνητα πολλά στα αυτιά μου αλλά δεν τα έβλεπα πουθενά .Στην θέση Κανελακια βρήκα πάλι νερό. Μέχρι εδώ ψυχή στο μονοπάτι. Γαμέτη πάλι μπουκάλα εμεινα!!. Αναρωτιέμαι με πιο τρόπο και τι ώρα θα ανεβούν οι ορειβάτες για τον Ηλία. Έστρωσε αρκετά ομαλά το μονοπάτι και πήρα λίγες στροφές παραπάνω και πήγαινα προς την Αγία παρασκευή αν θυμάμαι καλά. Η σήμανση και η δουλεία του συλλόγου εδώ είναι καταπληκτική. Σε λίγη ώρα βρήκα τα σημάδια από την διασταύρωση των μονοπατιών που ερχόταν από την θέση Μαγκανιάρη κόκκινου χρώματος πολύ περιποιημένα. Ευρώπη μέχρι εδώ η καλύτερη και πυκνότερη σήμανση που έχω συναντήσει ποτέ. Δεν υπερβάλω ούτε και θέλω να γίνω γραφικός, αλλά για μας που βρισκόμαστε και τον χειμώνα στο βουνό με όλες τις συνθήκες είναι τέλεια.
Παντού μαύρη Πεύκη και τεράστια ρομπολα με συνοδευουν μου κάνουν το χατίρι να μην φαίνομαι από πουθενά και γουστάρω αφάνταστα. Ανοίγω το τέμπο και ξαφνικά ακούω μόνο κορναρίσματα σπιναρίσματα, και σκόνη πολύ σκόνη. Έφτασα σε λάθος μέρος φαίνεται και η διάθεση μου χαλάσει με όλο τον Βλάχοτουρισμο σε έπαρση και σε έξαλλη κατάσταση. Αλλά πάλι τώρα και από την άλλη μεριά τόσο πολύ κόσμο στο βουνό δεν έχω ξαναδει. Ας είναι εγώ ήμουν αυτός που παραπονιόμουνα για την παρέα στο βουνό.
Η Στέλλα με υποδέχεται και μου δίνει κρύο τσάι που ετοίμασε . Σκηνή δεν έστησαν καθώς ο χώρος γύρω από το καταφύγιο είχε κατακλυστεί από αυτοκίνητα.
Την αράξαμε στο μπαλκόνι του κλειστού καταφυγίου όπου τα είχα πάρει καθώς οι ντόπιοι μου εξηγούσαν τα ακατανόητα.
Μια παρεα παιδιών από το Δασαρχείο και την τοπική ομάδα δασοπυρόσβεσης ήταν εκεί συνεχώς ξάγρυπνοι προς τιμή τους. Βρήκα και τον παλιό ορειβάτη τον κυρ Αλέκο που με γνώριζε, αλλά στεναχωρήθηκα γιατί περπατά μόνο με το μπαστούνι του πια. Ετών 82 πλέον με όλα τα βουνά της Ελλάδος στην συλλογή του και με μάτι που κόβει. Έκλαψε όταν του είπα ότι ανέβαινα μοναχός στο μονοπάτι για το καταφυγιο. Ήθελε να είναι μαζί μου!. Φτιάξαμε στα γρήγορα ορειβατικό φαγητό, λίγη σουπα και κρασακι απο το καταφυγιο της Ανω μηλιας, έτσι για να μην βάλω κάτι βαρύ στο ήδη ταραγμένο μου στομάχι. Και ξαπλώσαμε κάτω με τα υποστρώματα αγναντεύοντας και ακούγοντας ιστορίες από έναν μεγάλο δάσκαλο.
Πρέπει να είχαν έρθει πάνω από 550 αυτοκίνητα από την γύρω περιοχή αλλά και ξένοι επισκέπτες με τα παιδιά τους. Νέοι και νέες από διαφόρους ορειβατικούς συλλόγους με χαρούμενα πρόσωπα έτοιμοι για όλα. Ωραία εικόνα ! Τα πάντα στον καιρό τους όπως λένε οι παλιοί !!
Ξημέρωμα 3.30πμ βάζω τα παπούτσια μου και ξεκινώ την ανάβαση προς την κορυφή προφήτης Ηλίας . Θερμοκρασία αέρα 10βαθμοι με το φεγγάρι οδηγό και προβολέα των βημάτων μου προς την κορυφή. Μια πολύ ωραία στιγμή για κάθε ορειβάτη , πεζοπόρο, που νοσταλγεί καθώς την θυμάται πάντα γιατί την κρατεί μέσα στην καρδιά του. Μια στιγμή που θα ήθελα όλοι οι άνθρωποι να ζήσουν για να καταλάβουν τι βρίσκω στα βουνά που πηγαίνω , και ξαναπηγαίνω.
Το μονοπάτι απαιτητικό μα συνάμα κατάλληλο για πρόσβαση σε μια κορυφή που τον χειμώνα χρειάζεται αρκετές γνώσεις για το βουνό .Έβρισκα πινακίδες με τους χρόνους ανάβασης σχεδόν ανά 50μ παντού και αυτό έσπαζε την ανία. Παντού σκουπίδια, όμως φυλαγμένα με πέτρες για να μαζευτούν κατά την κατάβαση .
Φτάνω μια ομάδα μεγάλων ορειβατών που απορούν με το τέμπο και την δύναμη που βγάζω την στιγμή εκείνη. Άντε παλικάρι μου καλή ανάβαση και να μας περιμένεις στην κορυφή. Είχαν χαθεί μέσα στην νύχτα καθώς κουβέντιαζαν όλοι μαζι.20 χρόνια έρχονται από όπου καιν είναι και, θυμουνται, ζουν, και χαίρονται που ξανάσμιξαν όλοι μαζί.
Περνώ τις << πόρτες>> και η θερμοκρασία αλλάζει δραματικά ο αέρας ανεβαίνει και μπροστά μου όπου κοιτάζω αντίσκηνα και κόσμος κουκουλωμένος να προσπαθεί να αντέξει το κρύο καθώς περιμένει με αγωνιά το ξημέρωμα για να θαυμάσει την ανατολή και να δει την περίφημη σκιά της πυραμίδας που σχηματίζεται μέσα στην θάλασσα. Έχει ουρά για την κορυφή που έχει κατακλυστεί από πλήθος κόσμου .
Θα πρέπει να σαι πολύ τυχερός ,με το βήμα που έχεις λέει μια κοπέλα που φορεί χειμωνιάτικο σκούφο με αυτιά. Και συνάμα πολύ τυχερός που δεν ήρθα από εχθες βράδυ , είπα εγω. Ηταν μια καλή μου φίλη που δεν είχα γνωρίσει αλλά με ξάφνιασε καθώς μαζί της είχε το απόκομμα των <<Νέων> που έδειχνε με υπερήφανα στους φίλους της. Χάρηκα με όλα αυτά τα ξαφνικά και τα πόδια μου έβγαλαν φτερά καθώς γέμιζα με περίεργα συναισθήματα από όλα αυτά. Υψόμετρο 2405μ .Κορυφή!
Φτάνω στην αυτοσχέδια εκκλησία που κάθε χρόνο ανεβαίνουν πετράδες κάνοντας τάμα στην παναγία και συντηρούν την κατασκευη. Μεσα επικρατή ησυχία. Το φως τον κεριών είναι στην καλύτερη του απόχρωση ..Κίτρινο της φωτιάς φωτίζει τις γκρίζες πέτρες. Και ζεσταίνει την ατμόσφαιρα.
Προσκυνώ βγάζω τις καθιερωμένες φωτογραφίες συμβουλεύομαι το ρόλοι μου για τον καιρό και αρχίζω την κατάβαση. Αρκετοί έχουν ξεκινήσει πριν από εμένα και μετά από 1ωρα φτάνω στο καταφύγιο με μια μεγάλη παρέα συζητώντας για διάφορα. Σαν να τους γνώριζα χρόνια πολλά.!! Αυτή είναι η εμπειρία της παρέας στην φύση που με γεμίζει πάντοτε, και αυτή θέλω να γεμίζει και την ψυχή της οικογενείας μου.
Έπεσα για ύπνο και μέχρι της 12πμ που σηκώθηκα είχαν φύγει όλοι .
Μονοί μείναμε να απολαύουμε την ησυχία και την μαγεία της περιοχής . Κάτω μας τα 35αρια και τα 37αρια κυριαρχούσαν και οδηγούσαν τον κόσμο στις γύρω παραλίες.
ΠΕΡΙΠΛΑΝΗΣΗ ΣΤΟ Ε4 ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ
ΚΑΤΑΦΥΓΙΟ ΤΑΥΓΕΤΟΥ – ΙΜ. ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΓΙΑΤΡΙΣΑΣ
Το κάτι άλλο στην άγνωστη Ελλάδα που πρέπει να περπατήσεις για να ανακαλύψεις!!
Βγήκα από τον υπνόσακο με γρήγορους ρυθμούς καθώς χτύπησε το ξυπνητήρι αλλά δεν μπορούσα να πατήσω τα πόδια μου, καθώς εχτες ανέβηκα στον προφητηΗλια.
Έβαζα νερό στο σακίδιο μου και ετοίμαζα πρωινό μαζί με τσάι που είχα μαζέψει την χθεσινή ημέρα. Ο καιρός φανταστικός πρωινή δροσούλα και κατηφορίζω προς τoν Άγιο Δημήτριο που δεν ήταν καθόλου μα καθόλου κοντά. Παντού πεύκα πανύψηλα με πλούσια φτέρη από κάτω και μια διαδρομή να την πιεις στο ποτήρι. Πονάνε τα πόδια μου καθώς περνώ από μια πηγή κάτι με στραβώνει μέσα μου καθώς ο πόνος με κτυπάει δυνατά και πρέπει να σταματήσω . Αφού πήρα 1 ώρα ανάσα συνέχισα και πάλι με πιο αργό ρυθμό, και στο διάβα μου βρήκα ένα μικρό ποταμάκι με τρεχούμενο κρύο νεράκι. Έβγαλα τα αρβυλακια μου και μπήκα μέσα . Καθώς το παγωμένο νερό έτρεχε πάνω στα πόδια μου ανακουφιζόμουν και συγχρόνως μούδιαζα .Συνέχισα την κατηφόρα πλέον και μπαίνω σε μια περιοχή δασική περιοχή με πεύκα και έναν χωματόδρομο φαρδύ και πολύ αυτοσυντηρημένο.
Αυτή η διαδρομή μάλλον είναι η καλύτερη που έχω κάνει και ζητώ συγγνώμη που την ξεχωρίζω αλλά ανήκει αλλού. Μια Ελλάδα άγνωστη από την μια άκρη στην άλλη.
Ο δρόμος χωρίζεται σε δυο κομμάτια και πρέπει να διαλέξω γρήγορα γιατί νυχτώνει πηγαίνω δεξιά, βρίσκω μια πηγή που με ξεδιψά και κάθομαι να ξεκουραστώ όταν ακούω αυτοκίνητο. Ένας κύριος με τα μπουκάλια στα χέρια κατεβαίνει κάτω και με καλησπερίζει. Ε4 μου λέει . Ναι απαντώ. Τι είναι εδώ ρωτώ και στα επόμενα λεπτά ανέβαινα στο αυτοκίνητο του για να πάω σε έναν πρόχειρο καταυλισμό στην καρδιά του δάσους της Βασιλικής. Αδιανόητο εξωπραγματικό, αλλά πολύ ελληνικό.
Από εδώ περνά και το μονοπάτι από την Αρνη, είπε ο κυρ αγέλης που δεν είχα πληροφόρηση που ήταν παρά μόνον στον χάρτη. Θα πάω το πρωί και από εκεί στο μοναστήρι. Πιο κάτω είναι μια διακλάδωση μου λένε που την κάμνανε τα τελευταία χρόνια , από εκεί πηγαίνεις στην Αρνη και ξαναέρχεται και βγαίνει πριν το μοναστήρι .Η συνεχίζω και πηγαίνω κατευθείαν στην Παναγία την Γιατρισα. Τώρα που τα έχω δει όλα δεν μπορώ να το αφήσω χωρίς να το δω. Κοιμήθηκα στην καλύβα πολύ όμορφα και ζεστά κοντά στα 1400μ χωρίς φασαρίες και μηχανάκια. Το φεγγάρι σηκώθηκε και φώτισε το βουνό ολόκληρο . Μια εικόνα χίλιες λέξεις.
Δεν με άφηναν να φύγω οι άνθρωποι ,από τσάι του βουνού μέχρι τραχανά ξηρό ετοίμασαν, έτσι έκατσα λίγο παραπανω. Επαιρνα τον δρόμο με τον κυρ-Γιώργο και τον Αντώνη να μου δείχνουν τον σωστό δρόμο . Χαιρέτησα και πήρα την κατεύθυνση για την Αρνη .Στον δρόμο συνάντησα ένα πέρασμα εντυπωσιακό με μεγάλο γκρεμό από κάτω που μου θύμισε την πατρίδα μου τον Όλυμπο. Έφτανα μετά από μια ωρίτσα με γρήγορο βηματισμο. Στην πλατεία ένας τεράστιος πλάτανος 4000 ετών όπως έλεγε ο κύριος Τάκης εστιάτορας καφετζής στο επάγγελμα που με ενημέρωνε για τα πάντα ακόμη και για τον νέο ξενώνα που απόκτησε το χωριό. Χρισμένη πάνω σε μια πλαγιά με θέα πανοραμική και μπροστά στο διάσελο το μοναστήρι της Παναγίας. Αφού ήπια ένα καφεδάκι και πήρα νεράκι ξαναέπαιρνα το μονοπάτι που με ανέβαζε στο μοναστήρι μέσα από πολλά πουρνάρια αλλά μέσα από μια διαδρομή που βλέπεις την γύρω περιοχή. Βγήκα στο μικρό εκκλησάκι των Αγίων Αποστόλων σχεδόν 1χιλιομετρο από την μονή. Χάρηκα έκανα τον σταυρό μου περίμενα πως και πώς να έρθω εδώ πάνω . Ήταν ένα μεγάλο στοίχημα για μένα και η Παναγία με βοήθησε να έρθουν τα βήματα μου έως εδώ και αισθάνθηκα την παρουσία της στην ζωή μου καθημερινά όλες τις ήμερες του ταξιδίου.
Ήρθε η Τζένη με την Στελλιτσα και έφεραν το ποδήλατο μου στην Καστανιά όπου είχα φτάσει πριν από μια ώρα. Υψόμετρο 750μ δεν ήθελα να σταματήσω εδώ . Πήρα το ποδήλατο μου και ξεκίνησα για το Γύθειο Από Βαρδούνια χωματόδρομος προς Δεσφινα και ακολουθεί ο Πλάτανος και η πινακίδα γράφει Γύθειο 7χιλ.. Σταματώ και κάνω τον σταυρό μου και ευχαριστώ τον θεό που ήταν μαζί μου και με φύλαξε από ατυχήματα και οτιδήποτε κακό. Φόρτωσα το ποδηλατάκι μου που δεν το χάρηκα στην Πελοπόννησο καθόλου και κάθισα στην θέση του συνοδηγού βάζοντας την ζώνη ασφάλειας και σκεπτικός κοιτούσα από το παραθυρο. Το κύριο σκέλος του ταξιδιού έφτασε στο τέλος του. Ένιωθα γεμάτος με όλες αυτές τις εικόνες γύρω από το μυαλό μου που θα μοιραστώ με όλο τον κοσμο. Θελω να γίνει γνωστό το μονοπάτι παντού. Να γεμίσει και πάλι κόσμο πολύ που θα έρχεται συνεχώς αφού θα έχουν αρκετό υλικό στην διάθεση τους .Στο Γύθειο ήμασταν φιλοξενούμενοι της κυρίας Λαγωνικακη προϊσταμένης του ΕΟΤ στην περιοχή που μας συγκίνησε για ότι έκανε για εμάς. Αύριο παίρνουμε το καράβι για το Καστέλι της Κρήτης που μας περιμένει αρκετός κόσμος.
Το κάτι άλλο στην άγνωστη Ελλάδα που πρέπει να περπατήσεις για να ανακαλύψεις!!
Βγήκα από τον υπνόσακο με γρήγορους ρυθμούς καθώς χτύπησε το ξυπνητήρι αλλά δεν μπορούσα να πατήσω τα πόδια μου, καθώς εχτες ανέβηκα στον προφητηΗλια.
Έβαζα νερό στο σακίδιο μου και ετοίμαζα πρωινό μαζί με τσάι που είχα μαζέψει την χθεσινή ημέρα. Ο καιρός φανταστικός πρωινή δροσούλα και κατηφορίζω προς τoν Άγιο Δημήτριο που δεν ήταν καθόλου μα καθόλου κοντά. Παντού πεύκα πανύψηλα με πλούσια φτέρη από κάτω και μια διαδρομή να την πιεις στο ποτήρι. Πονάνε τα πόδια μου καθώς περνώ από μια πηγή κάτι με στραβώνει μέσα μου καθώς ο πόνος με κτυπάει δυνατά και πρέπει να σταματήσω . Αφού πήρα 1 ώρα ανάσα συνέχισα και πάλι με πιο αργό ρυθμό, και στο διάβα μου βρήκα ένα μικρό ποταμάκι με τρεχούμενο κρύο νεράκι. Έβγαλα τα αρβυλακια μου και μπήκα μέσα . Καθώς το παγωμένο νερό έτρεχε πάνω στα πόδια μου ανακουφιζόμουν και συγχρόνως μούδιαζα .Συνέχισα την κατηφόρα πλέον και μπαίνω σε μια περιοχή δασική περιοχή με πεύκα και έναν χωματόδρομο φαρδύ και πολύ αυτοσυντηρημένο.
Αυτή η διαδρομή μάλλον είναι η καλύτερη που έχω κάνει και ζητώ συγγνώμη που την ξεχωρίζω αλλά ανήκει αλλού. Μια Ελλάδα άγνωστη από την μια άκρη στην άλλη.
Ο δρόμος χωρίζεται σε δυο κομμάτια και πρέπει να διαλέξω γρήγορα γιατί νυχτώνει πηγαίνω δεξιά, βρίσκω μια πηγή που με ξεδιψά και κάθομαι να ξεκουραστώ όταν ακούω αυτοκίνητο. Ένας κύριος με τα μπουκάλια στα χέρια κατεβαίνει κάτω και με καλησπερίζει. Ε4 μου λέει . Ναι απαντώ. Τι είναι εδώ ρωτώ και στα επόμενα λεπτά ανέβαινα στο αυτοκίνητο του για να πάω σε έναν πρόχειρο καταυλισμό στην καρδιά του δάσους της Βασιλικής. Αδιανόητο εξωπραγματικό, αλλά πολύ ελληνικό.
Από εδώ περνά και το μονοπάτι από την Αρνη, είπε ο κυρ αγέλης που δεν είχα πληροφόρηση που ήταν παρά μόνον στον χάρτη. Θα πάω το πρωί και από εκεί στο μοναστήρι. Πιο κάτω είναι μια διακλάδωση μου λένε που την κάμνανε τα τελευταία χρόνια , από εκεί πηγαίνεις στην Αρνη και ξαναέρχεται και βγαίνει πριν το μοναστήρι .Η συνεχίζω και πηγαίνω κατευθείαν στην Παναγία την Γιατρισα. Τώρα που τα έχω δει όλα δεν μπορώ να το αφήσω χωρίς να το δω. Κοιμήθηκα στην καλύβα πολύ όμορφα και ζεστά κοντά στα 1400μ χωρίς φασαρίες και μηχανάκια. Το φεγγάρι σηκώθηκε και φώτισε το βουνό ολόκληρο . Μια εικόνα χίλιες λέξεις.
Δεν με άφηναν να φύγω οι άνθρωποι ,από τσάι του βουνού μέχρι τραχανά ξηρό ετοίμασαν, έτσι έκατσα λίγο παραπανω. Επαιρνα τον δρόμο με τον κυρ-Γιώργο και τον Αντώνη να μου δείχνουν τον σωστό δρόμο . Χαιρέτησα και πήρα την κατεύθυνση για την Αρνη .Στον δρόμο συνάντησα ένα πέρασμα εντυπωσιακό με μεγάλο γκρεμό από κάτω που μου θύμισε την πατρίδα μου τον Όλυμπο. Έφτανα μετά από μια ωρίτσα με γρήγορο βηματισμο. Στην πλατεία ένας τεράστιος πλάτανος 4000 ετών όπως έλεγε ο κύριος Τάκης εστιάτορας καφετζής στο επάγγελμα που με ενημέρωνε για τα πάντα ακόμη και για τον νέο ξενώνα που απόκτησε το χωριό. Χρισμένη πάνω σε μια πλαγιά με θέα πανοραμική και μπροστά στο διάσελο το μοναστήρι της Παναγίας. Αφού ήπια ένα καφεδάκι και πήρα νεράκι ξαναέπαιρνα το μονοπάτι που με ανέβαζε στο μοναστήρι μέσα από πολλά πουρνάρια αλλά μέσα από μια διαδρομή που βλέπεις την γύρω περιοχή. Βγήκα στο μικρό εκκλησάκι των Αγίων Αποστόλων σχεδόν 1χιλιομετρο από την μονή. Χάρηκα έκανα τον σταυρό μου περίμενα πως και πώς να έρθω εδώ πάνω . Ήταν ένα μεγάλο στοίχημα για μένα και η Παναγία με βοήθησε να έρθουν τα βήματα μου έως εδώ και αισθάνθηκα την παρουσία της στην ζωή μου καθημερινά όλες τις ήμερες του ταξιδίου.
Ήρθε η Τζένη με την Στελλιτσα και έφεραν το ποδήλατο μου στην Καστανιά όπου είχα φτάσει πριν από μια ώρα. Υψόμετρο 750μ δεν ήθελα να σταματήσω εδώ . Πήρα το ποδήλατο μου και ξεκίνησα για το Γύθειο Από Βαρδούνια χωματόδρομος προς Δεσφινα και ακολουθεί ο Πλάτανος και η πινακίδα γράφει Γύθειο 7χιλ.. Σταματώ και κάνω τον σταυρό μου και ευχαριστώ τον θεό που ήταν μαζί μου και με φύλαξε από ατυχήματα και οτιδήποτε κακό. Φόρτωσα το ποδηλατάκι μου που δεν το χάρηκα στην Πελοπόννησο καθόλου και κάθισα στην θέση του συνοδηγού βάζοντας την ζώνη ασφάλειας και σκεπτικός κοιτούσα από το παραθυρο. Το κύριο σκέλος του ταξιδιού έφτασε στο τέλος του. Ένιωθα γεμάτος με όλες αυτές τις εικόνες γύρω από το μυαλό μου που θα μοιραστώ με όλο τον κοσμο. Θελω να γίνει γνωστό το μονοπάτι παντού. Να γεμίσει και πάλι κόσμο πολύ που θα έρχεται συνεχώς αφού θα έχουν αρκετό υλικό στην διάθεση τους .Στο Γύθειο ήμασταν φιλοξενούμενοι της κυρίας Λαγωνικακη προϊσταμένης του ΕΟΤ στην περιοχή που μας συγκίνησε για ότι έκανε για εμάς. Αύριο παίρνουμε το καράβι για το Καστέλι της Κρήτης που μας περιμένει αρκετός κόσμος.
ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ ΠΕΡΙΠΛΑΝΗΣΗ ΣΤΟ Ε4
ΑΓΙΟΣ ΠΕΤΡΟΣ – ΒΡΕΣΘΕΝΑ
ΒΡΕΣΘΕΝΑ- ΣΠΑΡΤΗ
Μετά την ξεκούραση που μας έδωσαν οι κάτοικοι στον Πάρνωνα και τον ανεφοδιασμό ξεκινούσα με νότια κατεύθυνση και φαινομενικά όλα πήγαιναν καλά.
Με το Ποδήλατο προς τις Καρυές και από εκεί στην Βαμβακιού μέσα από μια διαδρομή που δεν είχε γίνει για αρκετά χρόνια αφού δεν ήταν συντηρημένο τμήμα και με φόβιζε. Αλλά πήγαινε και έτσι πήγαινα κι εγώ. Βέβαια πολύ ψάξιμο έπεφτε καθώς το μονοπάτι άλλαζε κατεύθυνση και άντε νατο βρης σε ένα χωριό που δεν έχει κατοίκους παρά έναν μεθυσμένο ταβερνιάρη που σου έλεγε από πού ερχόταν οι αντάρτες στον εμφύλιο.
Με θερμοκρασία 35βαθμων και στο κινητό να μην βρίσκω κανέναν από τον ΕΩΣ Σπάρτης έπεσα πάνω σε μια πορεία θεωρητική που έβγαλα προσανατολίζοντας τον χάρτη μου. Μέσα στην Βαμβακιού έκανα μια στάση στην πλατεία του χωριού για νεράκι και για να θαυμάσω την παλαιή εκκλησία και την προτομή του πατέρα Θεοδώρητου μεγάλου αγωνιστή του γένους. Πρόσεξα ότι από παντού ήταν όλα από δωρεές της οικογενείας Νιάρχου μεγάλου ευεργέτη του τόπου αυτού. Τα πάντα μαρτυρούσαν ανάπτυξη αλλά η ζωή δεν υπήρχε πια εδώ είχε μετοικήσει.
Στην αναζήτηση για την πινακίδα προς τα Βρεσθενα έπεσα επάνω σε έναν φανταστικό ξενώνα κάστρο που έκατσα και τον χάζευα για λίγα λεπτά. Από τα παραθύρια του έβλεπε τον Ταΰγετο και την Σπαρτή καθως και την γύρω περιοχή.
Συνέχισα μέσα από έναν σκληρό δρόμο αλλά με τρομερές συνθήκες off-road κατάλληλο για τέτοιου είδους αποδράσεις. Εδώ πέρα που αναζητούν τους επισκέπτες με το κιάλι. Σήμανση παλαιή και με σκουριασμένα τα κοντάρια. Με αρκετό αυτοσχεδιασμό, ανέβαινα την ανηφόρα από έναν ξεροπόταμο στα Βρεσθενα.
Το κατάλαβα ότι έφτανα καθώς ένα μοναδικό σηματάκι βρισκόταν 300μ πριν το χωριό και αμέσως μετά υπήρχε ενδεικτική πινακίδα με το περίφημο καλώς ήρθατε.
Άσφαλτος πλέον και στην κεντρική πλατεία του χωριού περίμεναν τα κορίτσια που τα χρειαστήκαν καθώς μονό την αστυνομία δεν φώναξαν έτσι παράξενα που τους είδαν οι κάτοικοι. Και άδω μεγάλη πλατεία με πλατάνους 300 και πλέον ετών να ρίχνουν σκιά με τα κλαδιά τους στο πλακόστρωτο προαύλιο. Μια πηγή με τέσσερις σωλήνες ανέλαβαν να με ξεδιψάσουν αφού και σήμερα το μερκαματο είχε βγει.
Στην διαδρομή δεν συνάντησα και την τρελή βλάστηση των προηγούμενων ήμερων αλλά χαμηλή και αρκετά αραιή. Κάτι που ομολογούσε ότι κατευθύνομαι σε νότιο και πιο ζεστό κλίμα . Μείναμε στο αντισκηνο μας λέγοντας ότι αύριο θα είμαστε νωρίς στην Σπαρτή, και επειδή η μέρα θα ήταν αρκετά ζεστή θα ξεκινούσα με το χάραμα.
Στα Βρεσθενα δεν βρήκαμε παιδιά καθόλου, παρά μόνον αρκετούς παππούδες που έχουν εγκατάλειψη την ζωή και ζουν με τα απομεινάρια του εμφύλιου πράγμα που μας έκανε να μην ξαναγυρίσουμε
Πίσω στο χωριό το βράδυ για να το γνωρίσουμε.
Συνάντησα πολύ πρόβλημα στο να βρω τη εκκίνηση από τα Βρεσθαινα καθώς αλλά ταμπελακια δεν υπήρχαν παρά μόνον ένα στην μεγάλη πλατεία μαζί με μια πινακίδα που έλεγε Σπάρτη 26 χιλιομ. .Έκοψα αζιμούθιο για τα Καλύβια που δεν έβλεπα αλλά μέσα σε μια συστάδα θάμνων με αγκάθια βρήκα το πολυπόθητο ταμπελακι. Και κλάψε με μάνα κλάψε με! Ότι θελαν κινάνε εδώ. Κάποτε περνούσε το μονοπάτι τώρα μάγκες μου όχι! Σκύλιασα έψαχνα μανιωδώς το επόμενο σημείο καθώς δεν έβλεπα τίποτε μπροστά μου. Όλα πνιγμένα παντού. Με διάφορες αλχημείες λογού χάρη να βγαίνω από τον ένα χωματόδρομο στον άλλο και να πηγαίνω μέχρι να αλλάξει κατεύθυνση και πάλι ξανά πίσω σταμάτησα. Έβγαλα κινητό και πήρα τον Ηλία τον τοπικό οδηγό της Σπαρτής ο όποιος με καθησύχαζε και μου έλεγε έχουμε τον Ταΰγετο εδώ από εκεί βρήκες να περάσεις??
Παρόλα αυτά έφτασα στο χωριό Καλύβια και δυο κυρίες που έσκαβαν στον κήπο τους μου έδειχναν την κατεύθυνση για θεολόγο αφού προηγουμένως το μονοπάτι με έφερε κοντά στην εθνική οδό Σπάρτης- Τριπόλεως. Λαβωμένος εγώ με σκισμένα χέρια και πόδια και το ποδηλατάκι μου με τρία σπασμένα γρανάζια στραβή αλυσίδα και το ρολιπ να παραπαίει. Όπως και εγώ που κατηφόριζα χωρίς να ποδηλατώ στον αφιλόξενο Θεολόγο όπως αποδείχτηκε λίγο αργότερα.
Στην εκκλησία του χωριού ειδοποιώ την Τζένη που ήταν στην Σπάρτη ήδη και ανησυχούσε μιας και υπολόγιζα σε καλό χρόνο σημερα. Στην πλατεία του Θεολόγου με ξανάστελναν πίσω μιας και κάνεις δεν ήξερε αν υπάρχει σημάδι του Ε4 στο χωριό. Τρεις φόρες έκανα τον γύρο του χωριού και στην τέταρτη πήγα αντίθετα και το βρήκα. Όταν γύρισα πίσω στην πλατεία να το πω στου θαμώνες του καφενέ μου είπαν ότι δεν ήξεραν, και να προσέχω άλλη φορά που πηγαίνω. Το χωριό τους δεν ήταν τουριστικός προορισμός αλλά ήταν δίπλα στην Σπαρτη. Κατηφοριζοντας για Σπάρτη βρήκα δυο ταμπέλες που επιβεβαίωναν την κατεύθυνση μου. Στον άσφαλτο πήγαινα λαβωμένος καθώς αλυσίδες και πατήματα ήταν στον αέρα. Ήθελα να σταματήσω εδώ και να κατεβώ !Ξαφνικά περίεργα συναισθήματα με διαπέρασαν σταμάτησα και κατέβηκα και περπάτησα όσο αυτό ήταν δυνατό καθώς όλα τα μερη του σωματος μου πονουσανε. Ολες αυτές τις μέρες δεν έκανα ένα διάλειμμα . Αποθεραπεία μηδέν Μάλλον έκανα από έναν Μαραθώνιο την ημέρα. Σήμερα δεν έβγαλα ούτε μια φωτογραφεία μάλλον ήταν η χειρότερη μου μέρα κάτι που με λυπούσε πολύ βαθειά.
Στην Σπάρτη αρκετοί μας χαιρετούσαν και ξαφνικά σε μια στροφή καθώς κατευθυνόμουν στον Μιστρά, έπεσα στο μαγαζί του φίλου μας παλιού πρωταθλητή του ΜΤΒ Παναγιώτη Καρουνου . Όταν άνοιξα την πόρτα και μπήκα όπως ήμουν ο Παναγιώτης φώναξε, βρήκες τον δρόμο για να ερθεις?
Άλλαξε η ψυχολογία μου και η πεσμένη μου διάθεση καθώς ήρθαν και αλλά παλιά παΐδια από τα χρόνια που τρέχαμε στο πρωτάθλημα μαζί. Όλοι μαζί ξήλωσαν το λαβωμένο ποδήλατο και επιχειρούσαν ένα τρελό μπαι πας στον σκελετό του ποδήλατου αλλά και σε εμένα. .Βρεθήκαν ηλεκτρολύτες και βιταμίνες για να με τονώσουν . Η μικρή χάρηκε όταν είδε ένα φανταστικό παιδικό μοντέλο της IDEAL που της άρεσε . Επόμενη κίνηση ήταν να της το αγοράσω κάτι που τις έδωσε πολύ μεγάλη χαρά και κελαηδούσε αμέσως μετά.
Το βραδύ πήγαμε για ύπνο σε κοντινό κάμπινγκ στον Μιστρά και με άλλη ψυχολογία σχεδίαζα την επομένη διαδρομή που δεν ήταν άλλη από την διάσχιση του Ταϋγέτου. Μια διαδρομή που ποτέ δεν είχα κάνει στο παρελθόν καθώς πέφτει λιγάκι μακριά.
Ήταν μια κουραστική εξοντωτική μέρα , με μια αναπάντεχη κατάληξη. Το βραδάκι καβάλησα το ανανεωμένο μου ποδήλατο και χάρηκα πολύ για ότι αλλαγές έκαναν οι φίλοι μου.!!
ΒΡΕΣΘΕΝΑ- ΣΠΑΡΤΗ
Μετά την ξεκούραση που μας έδωσαν οι κάτοικοι στον Πάρνωνα και τον ανεφοδιασμό ξεκινούσα με νότια κατεύθυνση και φαινομενικά όλα πήγαιναν καλά.
Με το Ποδήλατο προς τις Καρυές και από εκεί στην Βαμβακιού μέσα από μια διαδρομή που δεν είχε γίνει για αρκετά χρόνια αφού δεν ήταν συντηρημένο τμήμα και με φόβιζε. Αλλά πήγαινε και έτσι πήγαινα κι εγώ. Βέβαια πολύ ψάξιμο έπεφτε καθώς το μονοπάτι άλλαζε κατεύθυνση και άντε νατο βρης σε ένα χωριό που δεν έχει κατοίκους παρά έναν μεθυσμένο ταβερνιάρη που σου έλεγε από πού ερχόταν οι αντάρτες στον εμφύλιο.
Με θερμοκρασία 35βαθμων και στο κινητό να μην βρίσκω κανέναν από τον ΕΩΣ Σπάρτης έπεσα πάνω σε μια πορεία θεωρητική που έβγαλα προσανατολίζοντας τον χάρτη μου. Μέσα στην Βαμβακιού έκανα μια στάση στην πλατεία του χωριού για νεράκι και για να θαυμάσω την παλαιή εκκλησία και την προτομή του πατέρα Θεοδώρητου μεγάλου αγωνιστή του γένους. Πρόσεξα ότι από παντού ήταν όλα από δωρεές της οικογενείας Νιάρχου μεγάλου ευεργέτη του τόπου αυτού. Τα πάντα μαρτυρούσαν ανάπτυξη αλλά η ζωή δεν υπήρχε πια εδώ είχε μετοικήσει.
Στην αναζήτηση για την πινακίδα προς τα Βρεσθενα έπεσα επάνω σε έναν φανταστικό ξενώνα κάστρο που έκατσα και τον χάζευα για λίγα λεπτά. Από τα παραθύρια του έβλεπε τον Ταΰγετο και την Σπαρτή καθως και την γύρω περιοχή.
Συνέχισα μέσα από έναν σκληρό δρόμο αλλά με τρομερές συνθήκες off-road κατάλληλο για τέτοιου είδους αποδράσεις. Εδώ πέρα που αναζητούν τους επισκέπτες με το κιάλι. Σήμανση παλαιή και με σκουριασμένα τα κοντάρια. Με αρκετό αυτοσχεδιασμό, ανέβαινα την ανηφόρα από έναν ξεροπόταμο στα Βρεσθενα.
Το κατάλαβα ότι έφτανα καθώς ένα μοναδικό σηματάκι βρισκόταν 300μ πριν το χωριό και αμέσως μετά υπήρχε ενδεικτική πινακίδα με το περίφημο καλώς ήρθατε.
Άσφαλτος πλέον και στην κεντρική πλατεία του χωριού περίμεναν τα κορίτσια που τα χρειαστήκαν καθώς μονό την αστυνομία δεν φώναξαν έτσι παράξενα που τους είδαν οι κάτοικοι. Και άδω μεγάλη πλατεία με πλατάνους 300 και πλέον ετών να ρίχνουν σκιά με τα κλαδιά τους στο πλακόστρωτο προαύλιο. Μια πηγή με τέσσερις σωλήνες ανέλαβαν να με ξεδιψάσουν αφού και σήμερα το μερκαματο είχε βγει.
Στην διαδρομή δεν συνάντησα και την τρελή βλάστηση των προηγούμενων ήμερων αλλά χαμηλή και αρκετά αραιή. Κάτι που ομολογούσε ότι κατευθύνομαι σε νότιο και πιο ζεστό κλίμα . Μείναμε στο αντισκηνο μας λέγοντας ότι αύριο θα είμαστε νωρίς στην Σπαρτή, και επειδή η μέρα θα ήταν αρκετά ζεστή θα ξεκινούσα με το χάραμα.
Στα Βρεσθενα δεν βρήκαμε παιδιά καθόλου, παρά μόνον αρκετούς παππούδες που έχουν εγκατάλειψη την ζωή και ζουν με τα απομεινάρια του εμφύλιου πράγμα που μας έκανε να μην ξαναγυρίσουμε
Πίσω στο χωριό το βράδυ για να το γνωρίσουμε.
Συνάντησα πολύ πρόβλημα στο να βρω τη εκκίνηση από τα Βρεσθαινα καθώς αλλά ταμπελακια δεν υπήρχαν παρά μόνον ένα στην μεγάλη πλατεία μαζί με μια πινακίδα που έλεγε Σπάρτη 26 χιλιομ. .Έκοψα αζιμούθιο για τα Καλύβια που δεν έβλεπα αλλά μέσα σε μια συστάδα θάμνων με αγκάθια βρήκα το πολυπόθητο ταμπελακι. Και κλάψε με μάνα κλάψε με! Ότι θελαν κινάνε εδώ. Κάποτε περνούσε το μονοπάτι τώρα μάγκες μου όχι! Σκύλιασα έψαχνα μανιωδώς το επόμενο σημείο καθώς δεν έβλεπα τίποτε μπροστά μου. Όλα πνιγμένα παντού. Με διάφορες αλχημείες λογού χάρη να βγαίνω από τον ένα χωματόδρομο στον άλλο και να πηγαίνω μέχρι να αλλάξει κατεύθυνση και πάλι ξανά πίσω σταμάτησα. Έβγαλα κινητό και πήρα τον Ηλία τον τοπικό οδηγό της Σπαρτής ο όποιος με καθησύχαζε και μου έλεγε έχουμε τον Ταΰγετο εδώ από εκεί βρήκες να περάσεις??
Παρόλα αυτά έφτασα στο χωριό Καλύβια και δυο κυρίες που έσκαβαν στον κήπο τους μου έδειχναν την κατεύθυνση για θεολόγο αφού προηγουμένως το μονοπάτι με έφερε κοντά στην εθνική οδό Σπάρτης- Τριπόλεως. Λαβωμένος εγώ με σκισμένα χέρια και πόδια και το ποδηλατάκι μου με τρία σπασμένα γρανάζια στραβή αλυσίδα και το ρολιπ να παραπαίει. Όπως και εγώ που κατηφόριζα χωρίς να ποδηλατώ στον αφιλόξενο Θεολόγο όπως αποδείχτηκε λίγο αργότερα.
Στην εκκλησία του χωριού ειδοποιώ την Τζένη που ήταν στην Σπάρτη ήδη και ανησυχούσε μιας και υπολόγιζα σε καλό χρόνο σημερα. Στην πλατεία του Θεολόγου με ξανάστελναν πίσω μιας και κάνεις δεν ήξερε αν υπάρχει σημάδι του Ε4 στο χωριό. Τρεις φόρες έκανα τον γύρο του χωριού και στην τέταρτη πήγα αντίθετα και το βρήκα. Όταν γύρισα πίσω στην πλατεία να το πω στου θαμώνες του καφενέ μου είπαν ότι δεν ήξεραν, και να προσέχω άλλη φορά που πηγαίνω. Το χωριό τους δεν ήταν τουριστικός προορισμός αλλά ήταν δίπλα στην Σπαρτη. Κατηφοριζοντας για Σπάρτη βρήκα δυο ταμπέλες που επιβεβαίωναν την κατεύθυνση μου. Στον άσφαλτο πήγαινα λαβωμένος καθώς αλυσίδες και πατήματα ήταν στον αέρα. Ήθελα να σταματήσω εδώ και να κατεβώ !Ξαφνικά περίεργα συναισθήματα με διαπέρασαν σταμάτησα και κατέβηκα και περπάτησα όσο αυτό ήταν δυνατό καθώς όλα τα μερη του σωματος μου πονουσανε. Ολες αυτές τις μέρες δεν έκανα ένα διάλειμμα . Αποθεραπεία μηδέν Μάλλον έκανα από έναν Μαραθώνιο την ημέρα. Σήμερα δεν έβγαλα ούτε μια φωτογραφεία μάλλον ήταν η χειρότερη μου μέρα κάτι που με λυπούσε πολύ βαθειά.
Στην Σπάρτη αρκετοί μας χαιρετούσαν και ξαφνικά σε μια στροφή καθώς κατευθυνόμουν στον Μιστρά, έπεσα στο μαγαζί του φίλου μας παλιού πρωταθλητή του ΜΤΒ Παναγιώτη Καρουνου . Όταν άνοιξα την πόρτα και μπήκα όπως ήμουν ο Παναγιώτης φώναξε, βρήκες τον δρόμο για να ερθεις?
Άλλαξε η ψυχολογία μου και η πεσμένη μου διάθεση καθώς ήρθαν και αλλά παλιά παΐδια από τα χρόνια που τρέχαμε στο πρωτάθλημα μαζί. Όλοι μαζί ξήλωσαν το λαβωμένο ποδήλατο και επιχειρούσαν ένα τρελό μπαι πας στον σκελετό του ποδήλατου αλλά και σε εμένα. .Βρεθήκαν ηλεκτρολύτες και βιταμίνες για να με τονώσουν . Η μικρή χάρηκε όταν είδε ένα φανταστικό παιδικό μοντέλο της IDEAL που της άρεσε . Επόμενη κίνηση ήταν να της το αγοράσω κάτι που τις έδωσε πολύ μεγάλη χαρά και κελαηδούσε αμέσως μετά.
Το βραδύ πήγαμε για ύπνο σε κοντινό κάμπινγκ στον Μιστρά και με άλλη ψυχολογία σχεδίαζα την επομένη διαδρομή που δεν ήταν άλλη από την διάσχιση του Ταϋγέτου. Μια διαδρομή που ποτέ δεν είχα κάνει στο παρελθόν καθώς πέφτει λιγάκι μακριά.
Ήταν μια κουραστική εξοντωτική μέρα , με μια αναπάντεχη κατάληξη. Το βραδάκι καβάλησα το ανανεωμένο μου ποδήλατο και χάρηκα πολύ για ότι αλλαγές έκαναν οι φίλοι μου.!!
Παρασκευή 18 Ιουλίου 2008
ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ ΠΕΡΙΠΛΑΝΗΣΗ ΣΤΟ Ε4
ΚΑΤΑΦΥΓΙΟ ΜΑΙΝΑΛΟΥ- ΤΡΙΠΟΛΗ
ΤΡΙΠΟΛΗ- ΑΓΙΟΣ ΠΕΤΡΟΣ
Από τον μαρασμό του Μαινάλου ,στον άγνωστο Πάρνωνα!!
Ξεκινούσα το πρωί από το κλειστό καταφύγιο της Οστρακινας με κατεύθυνση ανατολική και προορισμό την Τρίπολη. Το μονοπάτι μπροστά από το καταφύγιο βγάζει στον δημόσιο δρόμο Τριπόλεως Καλαβρύτων με κατεύθυνση το χωριό Καψια. Αλλαξα πορεία καθώς ο ήλιος με στράβωνε στα μάτια μου που σήμερα πονούσαν αρκετά. Μετά το διάσελο για το περιθώριο, άρχισα να τρέχω αφού είχα μονό ένα μικρό σακίδιο στην πλάτη μου και ήμουν πιο ευκίνητος.
Η σήμανση ξέβαψε καθώς δεν έβλεπα για αρκετή ώρα σημάδια. Τα ταμπελακια ήταν ανύπαρκτα και η μοναδική ένδειξη για το μονοπάτι ήταν αυτή του φιλότιμου ορειβάτη που έβαζε κόκκινες βούλες στα βράχια. Κάτω από το μοναστήρι βρήκα ένα μεγάλο Ε πάνω στα βράχια με έντονη επισήμανση. Πήρα την κατεύθυνση των σημαδιών αλλά λίγο πιο κάτω άλλαζα και πάλι πορεία και έκοβα αρκετά καθώς από κάτω μου ήταν το χωριό Περιθώριο. Ντάλα ο ήλιος και η Τζένη με την μικρή δεν μπορούσαν να βρουν τον δρόμο για να έρθουν να με πάρουν. Έφτανα την πλατεία του χωριού με το πιο μερακλίδικο σήμα του μονοπατιού, που βρίσκεται σε ένα δέντρο. Από κάτω τα παιδιά έπαιζαν και διεκοπτα το παιχνιδι τους όταν τα ρώτησα που είναι τα σημάδια για το Ε4. Ένας κάδος ήταν βαμμένος Ε4 και μάλιστα τα παιδιά μου είπαν ότι μια είναι αριστερά και μια δεξιά.
Βρήκα το επόμενο σήμα σε λίγα λεπτά και κατηφόριζα γρήγορα και ξεκούραστα αλλά το αμάξι πουθενά. Έφτανα στο τελευταίο σηματάκι στην διχάλα του δρόμου για Άγιους Θεοδώρους αλλά δεν έβλεπα Nissan. Σήμανση από τον δήμο δεν υπάρχει για το Περιθώριο μόλις φτάσετε θα το καταλάβετε. Τώρα αν δεν ρωτήσετε κάποιον πώς να πατέ κάπου μην ξεκινάτε αφού όλοι οι δρόμοι ανήκουν στην Αφρική.
Έφτανα στην ΔΕΣΕ της Τρίπολης και εμφανίστηκε το αυτοκίνητο. Με νευρά πολλά για την σήμανση ήθελα να φύγουμε από εδώ. Το επόμενο τμήμα άρχιζε από το χωριο σταδιο και διεκρινα δρόμο στο ν χάρτη . Την έκανα με ελαφριά πηδηματάκια καθώς είχαμε αρκετό χρόνο στην διάθεση μας και η μικρή με ήθελε κοντά της.
Όταν ποδηλατώ και με παρακολουθεί το χαίρετε και είναι ήσυχη καθώς φοβάται μην μου συμβεί κάτι στην πορεία. 11.3Οπμ ανέβαινα στο ποδήλατο μου και ακλουθούσα τα λιγοστά σημάδια και την σήμανση του δρόμου. Σε 7 χιλιόμετρα μπαίνω σε έναν χωματόδρομο και κάποιος με φωνάζει ότι ο δρόμος είναι χάλια καλό είναι να προσέχω. Συνέχισα στην μικρή ζούγκλα που με έβγαλε σε ένα μικρό νεκροταφείο με εκκλησία με την πιο σωστή σήμανση που έχω δει μέχρι τώρα.
Πήρα τηλέφωνο την Τζένη καθώς η άσφαλτος ήταν διπλά μου άλλα το μονοπάτι άλλαζε κατεύθυνση και το ποδήλατο έπρεπε να το παρατήσω. Αν δεν είχα αυτή την βοήθεια θα ήμουν ακόμη κάπου πιο πισω στην διαδρομη .Ευτυχως ήταν στα Δολιανα και γύριζε πίσω. Έκανα ένα καλό μπρέικ μεσημεριάτικο έφαγα και κοιμήθηκα δυο ωρίτσες.
Κατά τις 5 έβαζα παπούτσια και βάδιζα στο μονοπάτι , επόμενος σταθμός ο Άγιος Πέτρος . Τα Δολιανα με εντυπωσίασαν με τα διάφορα στενά σοκάκια , και τα παλιά μαγαζιά. Αλλά περισσότερο με τις εναλλακτικές δραστηριότητες που μπορούσε να κάνει επισκέπτης που το μαθαίνει καθώς διέσχιζε το χωριό.
Άρχιζε να δροσίζει αρκετά και ανάσαινα καλύτερα ξεμπούκωναν τα πόδια μου καθώς ήμουν πάνω από το Καστρί, έψαχνα να δω τον Άγιο Πέτρο αλλά πουθενά . Μόλις κατηφόριζα την ράχη με την σωστή σήμανση φάνηκε το χωριό που είναι τεράστιο και πολύ παραδοσιακο με πετρινα δρομακια και αρκετες πηγες.. Το μάτι μου πήγε στο ψηλό καμπαναριό με τον μυστήριο τρούλο, μπροστά στην πλατεία. Έφτανα και οι δικοί μου ήταν ήδη εκεί και ψύχραιμοι καθώς δεν έκανα πάνω από δυο ωρίτσες. Σύνολον σήμερα 6 ώρες διάσχισης .. Το σαββατοκύριακο πρέπει να είμαι καλά αφού θα έρθει η Σίλα να μου κάνει παρέα στην ανάβαση για τον Ταΰγετο. Καφεδάκι στην πλατεία και αλλάζω ρούχα για να γνωρίσουμε κόσμο.
ΤΡΙΠΟΛΗ- ΑΓΙΟΣ ΠΕΤΡΟΣ
Από τον μαρασμό του Μαινάλου ,στον άγνωστο Πάρνωνα!!
Ξεκινούσα το πρωί από το κλειστό καταφύγιο της Οστρακινας με κατεύθυνση ανατολική και προορισμό την Τρίπολη. Το μονοπάτι μπροστά από το καταφύγιο βγάζει στον δημόσιο δρόμο Τριπόλεως Καλαβρύτων με κατεύθυνση το χωριό Καψια. Αλλαξα πορεία καθώς ο ήλιος με στράβωνε στα μάτια μου που σήμερα πονούσαν αρκετά. Μετά το διάσελο για το περιθώριο, άρχισα να τρέχω αφού είχα μονό ένα μικρό σακίδιο στην πλάτη μου και ήμουν πιο ευκίνητος.
Η σήμανση ξέβαψε καθώς δεν έβλεπα για αρκετή ώρα σημάδια. Τα ταμπελακια ήταν ανύπαρκτα και η μοναδική ένδειξη για το μονοπάτι ήταν αυτή του φιλότιμου ορειβάτη που έβαζε κόκκινες βούλες στα βράχια. Κάτω από το μοναστήρι βρήκα ένα μεγάλο Ε πάνω στα βράχια με έντονη επισήμανση. Πήρα την κατεύθυνση των σημαδιών αλλά λίγο πιο κάτω άλλαζα και πάλι πορεία και έκοβα αρκετά καθώς από κάτω μου ήταν το χωριό Περιθώριο. Ντάλα ο ήλιος και η Τζένη με την μικρή δεν μπορούσαν να βρουν τον δρόμο για να έρθουν να με πάρουν. Έφτανα την πλατεία του χωριού με το πιο μερακλίδικο σήμα του μονοπατιού, που βρίσκεται σε ένα δέντρο. Από κάτω τα παιδιά έπαιζαν και διεκοπτα το παιχνιδι τους όταν τα ρώτησα που είναι τα σημάδια για το Ε4. Ένας κάδος ήταν βαμμένος Ε4 και μάλιστα τα παιδιά μου είπαν ότι μια είναι αριστερά και μια δεξιά.
Βρήκα το επόμενο σήμα σε λίγα λεπτά και κατηφόριζα γρήγορα και ξεκούραστα αλλά το αμάξι πουθενά. Έφτανα στο τελευταίο σηματάκι στην διχάλα του δρόμου για Άγιους Θεοδώρους αλλά δεν έβλεπα Nissan. Σήμανση από τον δήμο δεν υπάρχει για το Περιθώριο μόλις φτάσετε θα το καταλάβετε. Τώρα αν δεν ρωτήσετε κάποιον πώς να πατέ κάπου μην ξεκινάτε αφού όλοι οι δρόμοι ανήκουν στην Αφρική.
Έφτανα στην ΔΕΣΕ της Τρίπολης και εμφανίστηκε το αυτοκίνητο. Με νευρά πολλά για την σήμανση ήθελα να φύγουμε από εδώ. Το επόμενο τμήμα άρχιζε από το χωριο σταδιο και διεκρινα δρόμο στο ν χάρτη . Την έκανα με ελαφριά πηδηματάκια καθώς είχαμε αρκετό χρόνο στην διάθεση μας και η μικρή με ήθελε κοντά της.
Όταν ποδηλατώ και με παρακολουθεί το χαίρετε και είναι ήσυχη καθώς φοβάται μην μου συμβεί κάτι στην πορεία. 11.3Οπμ ανέβαινα στο ποδήλατο μου και ακλουθούσα τα λιγοστά σημάδια και την σήμανση του δρόμου. Σε 7 χιλιόμετρα μπαίνω σε έναν χωματόδρομο και κάποιος με φωνάζει ότι ο δρόμος είναι χάλια καλό είναι να προσέχω. Συνέχισα στην μικρή ζούγκλα που με έβγαλε σε ένα μικρό νεκροταφείο με εκκλησία με την πιο σωστή σήμανση που έχω δει μέχρι τώρα.
Πήρα τηλέφωνο την Τζένη καθώς η άσφαλτος ήταν διπλά μου άλλα το μονοπάτι άλλαζε κατεύθυνση και το ποδήλατο έπρεπε να το παρατήσω. Αν δεν είχα αυτή την βοήθεια θα ήμουν ακόμη κάπου πιο πισω στην διαδρομη .Ευτυχως ήταν στα Δολιανα και γύριζε πίσω. Έκανα ένα καλό μπρέικ μεσημεριάτικο έφαγα και κοιμήθηκα δυο ωρίτσες.
Κατά τις 5 έβαζα παπούτσια και βάδιζα στο μονοπάτι , επόμενος σταθμός ο Άγιος Πέτρος . Τα Δολιανα με εντυπωσίασαν με τα διάφορα στενά σοκάκια , και τα παλιά μαγαζιά. Αλλά περισσότερο με τις εναλλακτικές δραστηριότητες που μπορούσε να κάνει επισκέπτης που το μαθαίνει καθώς διέσχιζε το χωριό.
Άρχιζε να δροσίζει αρκετά και ανάσαινα καλύτερα ξεμπούκωναν τα πόδια μου καθώς ήμουν πάνω από το Καστρί, έψαχνα να δω τον Άγιο Πέτρο αλλά πουθενά . Μόλις κατηφόριζα την ράχη με την σωστή σήμανση φάνηκε το χωριό που είναι τεράστιο και πολύ παραδοσιακο με πετρινα δρομακια και αρκετες πηγες.. Το μάτι μου πήγε στο ψηλό καμπαναριό με τον μυστήριο τρούλο, μπροστά στην πλατεία. Έφτανα και οι δικοί μου ήταν ήδη εκεί και ψύχραιμοι καθώς δεν έκανα πάνω από δυο ωρίτσες. Σύνολον σήμερα 6 ώρες διάσχισης .. Το σαββατοκύριακο πρέπει να είμαι καλά αφού θα έρθει η Σίλα να μου κάνει παρέα στην ανάβαση για τον Ταΰγετο. Καφεδάκι στην πλατεία και αλλάζω ρούχα για να γνωρίσουμε κόσμο.
ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ Ε4
ΒΥΤΙΝΑ- ΚΑΤΑΦΥΓΙΟ ΜΑΙΝΑΛΟΥ- ΚΑΨΑ
Χθες βρεθήκαμε στην Καρύταινα καλεσμένοι από τον Δήμαρχο Γόρτυνας κύριο Μιχοπουλο, θα συναντούσαμε τον Υπερμαραθωνοδρομο κολυμβητή Μάρτιν Στριλ!! Βρέθηκε στην Ελλάδα για να κολυμπήσει και να διάσχιση τον Ισθμό της Κορίνθου. Έχει διάσχιση τον Μισισιπή και κατάφερε έπειτα από υπερπροσπάθεια 67 ήμερων να μπει στο βιβλίο Guinness. Επίσης διέσχισε τον Αμαζόνιο την Μάγχη, και αλλά πολλά σε ολόκληρο τον κόσμο. Έτσι λοιπόν με κλεισμένο ραντεβού ήρθε ο άνθρωπος για να με γνωρίσει και να μου δώσει δύναμη και κουραγιο. Τρισδιαστατος από μένα που μαζεύω καθημερινά .Αφού μου χάρισε την βιογραφία του και έβαλε την υπογραφή του στο μπλουζάκι του , μου το χάρισε. Το ίδιο έκανα και εγώ με λύπη καθώς αποχωρίστηκα το pearl izumi αλλά έχω και τα lafuma. To έβαλε και φωτογραφηθήκαμε με τον Δήμαρχο και τους υπόλοιπους του τεαμ. Το πρωί για ζέσταμα είχε κολύμπησε στο Ναύπλιο από το Μπούρτζι στο Λιμάνι σε 20 λεπτά.
Αφού τελείωσε φύτεψε συμβολικά ένα μικρό δεντράκι στην επέτειο των περσινών πυρκαιων .Θα σας παρουσιάσω τον Μάρτιν μέσα από τις σελίδες των εντύπων που γράφω.
Επιστροφή στην Βυτίνα και εκκίνηση με το ΜΤΒ στον λεγόμενο δασικό δρόμο για το καταφύγιο του Μαινάλου. Στα 500μ στροφή δεξιά που υποδεικνύει το σήμα του μονοπατιού και το δίλλημα τίθεται να γυρίσω να τηλεφωνήσω για το ποδήλατο η προσχωρώ.! Εσείς τι λέτε ότι έκανα! Ακριβώς έσπρωχνα για καμία ώρα ώσπου βγήκα στον δασικό δρόμο και άρχισα την ανάβαση και πάλι μέσα σε καταπράσινο τοπίο δροσερό με καθαρά πεύκα αλλά πνιγμένο και ακαθάριστο μονοπάτι.
Η σήμανση όντος καλούτσικη αλλά θέλει συντήρηση, και καλά είναι να ανοίγουν το καταφύγιο το καλοκαίρι. Ένα ζευγάρι γερμανών που έρχεται σχεδόν κάθε χρόνο δεν το έχουν δει ποτέ ανοιχτό.!
Συνεχίζω προς το οροπέδιο της Οστρακινας κάνει τρελή ζεστή και είμαι ξαναμμένος. Νεράκι πουθενά και φοβάμαι ότι τελειώνει το τελευταίο λίτρο μου. Σήμερα που ίδρωσα ένιωσα λίγο καλύτερα με την ωμοπλάτη μου. Βρηκα ταμπέλα προς Αλωνισταινα και μπήκα στον πειρασμό να την ακολουθησω μιας και είχα τελειώσει την ανάβαση μου και τον στόχο μου για σήμερα με την τετράωρη ανάβαση στο καταφύγιο. Κατεβαίνω σε έναν φοβερό δρόμο με ωραία βίρα χωρίς αυλάκια και με ταχύτητα 55-65χιλ. και τα μυαλά στα καγκελα. Τωρα πώς να πω την Τζένη από πού θα με μαζέψει μιας και είπα ότι θα βγω στο περιθώριο? Δεν πειράζει μπορώ να βγάλω τρελά γούστα σήμερα μιας και δεν πονούσαν τα γόνατα μου. Διάρκεια κατάβασης ήδη μίση ωρίτσα και βρίσκομαι ακόμη ψηλά. Μου άρεσε καθώς οι κλίσεις δίνουν την σκυτάλη στις δυο δυνατές ανηφόρες που ανέβηκα τρελαμένος για να ξαναπάρω μια θανατηφόρα κατηφόρα με κλίση 18% και βάλτε με το μυαλό σας το κοντέρ μου που έφτανε! 77χιλ. την ώρα και όλα δούλευαν ρόλοι.
Βρήκα μια Νταλίκα κύριοι μεγάλη τίγκα στο μελίσσι να την ξεφορτώνουν σε ένα ξέφωτο. Είπα να τους ρωτήσω που βρίσκομαι καιν είμαι στην σωστή κατεύθυνση Τι ήθελα γαμο το μου ο μαλακας με μπλουζάκι ράδιο Θεσσαλονίκη να το ρωτήσω σε βλήμα άνθρωπο? Με έστειλε ακόμη δυόμιση ώρες πιο μακριά όπου κανονικά είχα μόνο 20 λεπτά για να φτάσω. Βέβαια το κινάνε οι τύποι γιατί τους υπέδειξα τα σκουπίδια που έχανε κάνει στον τρύγο για τα μελίσσια τους.
Αύριο ελπίζω να μην τους βρω μπροστά μου γιατί η κόντρα θα φτάσει πιο μακριά από τα λιμανάκια της Αναβυσου.!! Βγηκα στην καυτή άσφαλτο και ήμουν όντως πάνω σε μια ψητή σχάρα που αφυδατωνόμουν συνεχώς . Στο επόμενο χωριό έκανα ένα μικρό ντουζ στον νεοαναγειρόμενο ξενώνα με έναν αλμπανη να μου λέει Ντεν έχει πολύ νερό εδώ ! Να σε χ…τον γάιδαρο είπα και τίναξα την σκόνη από τα παπούτσια μου. Κατά τις 4.30μμ έβρισκα και πάλι δύναμη για να βρω το σωστό χωριό που καυτό δεν είχε ταμπέλα. Αλωνιστενα μικρό χωριουδάκι του περασμένου αιώνα με τρεις ξενώνες πάρα πολύ καλούς αλλά οι δυο απαγορευτικοί έως εξωπραγματικοί. Τιμή ούτε καν σας λέω γιατί οι τύποι μάλλον ζουν στο Κουρμαγιε!
Ο τελευταίος με κέρασε ένα γλυκό κουταλιού που τάχα ανάγκη μεγάλη μαζί με έναν βαρυγλυκο ελληνικο.20 δωμάτια βρήκα εδώ σε πολύ λογικά πλαίσια. Α! Εδώ θα ξανάρθω ! Αφού πήρα δυνάμεις ήρθε ο ψιτ να με μαζέψει .Που τους ταλαιπώρησα σήμερα πάλι τους καημενους? Αλλά και αυτοί έχουν κάθε μέρα την περιπέτεια τους καθώς αναζητούν δρόμους ώστε να με συναντήσουν στην ώρα τους.
Φιλία σε όλους σας σήμερα γούσταρα και το σπρώξιμο και την κατάβαση αλλά το μονοπατάκι θέλει να περάσει από ΚΤΕΟ.
Χθες βρεθήκαμε στην Καρύταινα καλεσμένοι από τον Δήμαρχο Γόρτυνας κύριο Μιχοπουλο, θα συναντούσαμε τον Υπερμαραθωνοδρομο κολυμβητή Μάρτιν Στριλ!! Βρέθηκε στην Ελλάδα για να κολυμπήσει και να διάσχιση τον Ισθμό της Κορίνθου. Έχει διάσχιση τον Μισισιπή και κατάφερε έπειτα από υπερπροσπάθεια 67 ήμερων να μπει στο βιβλίο Guinness. Επίσης διέσχισε τον Αμαζόνιο την Μάγχη, και αλλά πολλά σε ολόκληρο τον κόσμο. Έτσι λοιπόν με κλεισμένο ραντεβού ήρθε ο άνθρωπος για να με γνωρίσει και να μου δώσει δύναμη και κουραγιο. Τρισδιαστατος από μένα που μαζεύω καθημερινά .Αφού μου χάρισε την βιογραφία του και έβαλε την υπογραφή του στο μπλουζάκι του , μου το χάρισε. Το ίδιο έκανα και εγώ με λύπη καθώς αποχωρίστηκα το pearl izumi αλλά έχω και τα lafuma. To έβαλε και φωτογραφηθήκαμε με τον Δήμαρχο και τους υπόλοιπους του τεαμ. Το πρωί για ζέσταμα είχε κολύμπησε στο Ναύπλιο από το Μπούρτζι στο Λιμάνι σε 20 λεπτά.
Αφού τελείωσε φύτεψε συμβολικά ένα μικρό δεντράκι στην επέτειο των περσινών πυρκαιων .Θα σας παρουσιάσω τον Μάρτιν μέσα από τις σελίδες των εντύπων που γράφω.
Επιστροφή στην Βυτίνα και εκκίνηση με το ΜΤΒ στον λεγόμενο δασικό δρόμο για το καταφύγιο του Μαινάλου. Στα 500μ στροφή δεξιά που υποδεικνύει το σήμα του μονοπατιού και το δίλλημα τίθεται να γυρίσω να τηλεφωνήσω για το ποδήλατο η προσχωρώ.! Εσείς τι λέτε ότι έκανα! Ακριβώς έσπρωχνα για καμία ώρα ώσπου βγήκα στον δασικό δρόμο και άρχισα την ανάβαση και πάλι μέσα σε καταπράσινο τοπίο δροσερό με καθαρά πεύκα αλλά πνιγμένο και ακαθάριστο μονοπάτι.
Η σήμανση όντος καλούτσικη αλλά θέλει συντήρηση, και καλά είναι να ανοίγουν το καταφύγιο το καλοκαίρι. Ένα ζευγάρι γερμανών που έρχεται σχεδόν κάθε χρόνο δεν το έχουν δει ποτέ ανοιχτό.!
Συνεχίζω προς το οροπέδιο της Οστρακινας κάνει τρελή ζεστή και είμαι ξαναμμένος. Νεράκι πουθενά και φοβάμαι ότι τελειώνει το τελευταίο λίτρο μου. Σήμερα που ίδρωσα ένιωσα λίγο καλύτερα με την ωμοπλάτη μου. Βρηκα ταμπέλα προς Αλωνισταινα και μπήκα στον πειρασμό να την ακολουθησω μιας και είχα τελειώσει την ανάβαση μου και τον στόχο μου για σήμερα με την τετράωρη ανάβαση στο καταφύγιο. Κατεβαίνω σε έναν φοβερό δρόμο με ωραία βίρα χωρίς αυλάκια και με ταχύτητα 55-65χιλ. και τα μυαλά στα καγκελα. Τωρα πώς να πω την Τζένη από πού θα με μαζέψει μιας και είπα ότι θα βγω στο περιθώριο? Δεν πειράζει μπορώ να βγάλω τρελά γούστα σήμερα μιας και δεν πονούσαν τα γόνατα μου. Διάρκεια κατάβασης ήδη μίση ωρίτσα και βρίσκομαι ακόμη ψηλά. Μου άρεσε καθώς οι κλίσεις δίνουν την σκυτάλη στις δυο δυνατές ανηφόρες που ανέβηκα τρελαμένος για να ξαναπάρω μια θανατηφόρα κατηφόρα με κλίση 18% και βάλτε με το μυαλό σας το κοντέρ μου που έφτανε! 77χιλ. την ώρα και όλα δούλευαν ρόλοι.
Βρήκα μια Νταλίκα κύριοι μεγάλη τίγκα στο μελίσσι να την ξεφορτώνουν σε ένα ξέφωτο. Είπα να τους ρωτήσω που βρίσκομαι καιν είμαι στην σωστή κατεύθυνση Τι ήθελα γαμο το μου ο μαλακας με μπλουζάκι ράδιο Θεσσαλονίκη να το ρωτήσω σε βλήμα άνθρωπο? Με έστειλε ακόμη δυόμιση ώρες πιο μακριά όπου κανονικά είχα μόνο 20 λεπτά για να φτάσω. Βέβαια το κινάνε οι τύποι γιατί τους υπέδειξα τα σκουπίδια που έχανε κάνει στον τρύγο για τα μελίσσια τους.
Αύριο ελπίζω να μην τους βρω μπροστά μου γιατί η κόντρα θα φτάσει πιο μακριά από τα λιμανάκια της Αναβυσου.!! Βγηκα στην καυτή άσφαλτο και ήμουν όντως πάνω σε μια ψητή σχάρα που αφυδατωνόμουν συνεχώς . Στο επόμενο χωριό έκανα ένα μικρό ντουζ στον νεοαναγειρόμενο ξενώνα με έναν αλμπανη να μου λέει Ντεν έχει πολύ νερό εδώ ! Να σε χ…τον γάιδαρο είπα και τίναξα την σκόνη από τα παπούτσια μου. Κατά τις 4.30μμ έβρισκα και πάλι δύναμη για να βρω το σωστό χωριό που καυτό δεν είχε ταμπέλα. Αλωνιστενα μικρό χωριουδάκι του περασμένου αιώνα με τρεις ξενώνες πάρα πολύ καλούς αλλά οι δυο απαγορευτικοί έως εξωπραγματικοί. Τιμή ούτε καν σας λέω γιατί οι τύποι μάλλον ζουν στο Κουρμαγιε!
Ο τελευταίος με κέρασε ένα γλυκό κουταλιού που τάχα ανάγκη μεγάλη μαζί με έναν βαρυγλυκο ελληνικο.20 δωμάτια βρήκα εδώ σε πολύ λογικά πλαίσια. Α! Εδώ θα ξανάρθω ! Αφού πήρα δυνάμεις ήρθε ο ψιτ να με μαζέψει .Που τους ταλαιπώρησα σήμερα πάλι τους καημενους? Αλλά και αυτοί έχουν κάθε μέρα την περιπέτεια τους καθώς αναζητούν δρόμους ώστε να με συναντήσουν στην ώρα τους.
Φιλία σε όλους σας σήμερα γούσταρα και το σπρώξιμο και την κατάβαση αλλά το μονοπατάκι θέλει να περάσει από ΚΤΕΟ.
Δευτέρα 14 Ιουλίου 2008
ΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ ΣΤΗΝ ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟ
ΑΝΩ ΔΙΑΚΟΠΤΟ- ΚΑΛΑΒΡΥΤΑ
ΚΑΛΑΒΡΥΤΑ – ΠΛΑΝΗΤΑΡΙΟ
ΠΛΑΝΗΤΑΡΙΟ – ΛΥΚΟΥΡΙΑ
Από τους Δελφούς με την πολύ βαριά ιστορία , εκκινήσαμε για το λιμανάκι του Αγίου Νικόλαου μέσα στο μεσημέρι. Προτίμησα να ξαπλώσω στο πίσω κάθισμα και να κοιμηθώ καθώς ένιωθα πολύ κουρασμένος. Λίγο πριν φτάσουμε στο ferry ήθελα να βουτήξω στην θάλασσα καθώς μια περίεργη φλόγωση με αναστάτωνε αφού ήδη είχα πιει 4 λίτρα νερό.
Παγωμένα τα νερά με ξύπνησαν θετικά και ορεξάτα. Είναι βάλσαμο η θάλασσα όταν έχεις προβλήματα κόπωσης από υπερβολική εκγύμναση. Το πορθμείο του Αγίου Νικολάου είναι το σημείο σύνδεσης με την απέναντι όχθη με τακτικά δρομολόγια καθημερινα .Ετσι στις 3.30μμ ξεκινούσαμε για το Αίγιο.
Ακλουθώντας τις πινακίδες που έχουν να ανανεωθούν αρκετά χρόνια, φτάναμε στο Διακοπτο. Το τρενάκι δεν εργαζόταν πια εκεί. Έχει σιωπήσει ο ήχος της σφυρίχτρας του αλλά και η φωνή, και η ζωή των κατοίκων γύρω από την γραμμή.
Βρήκα την αρχή του μονοπατιού αλλά ενοχληθήκαν από τον σταθμό που ξεκίνησα να περπατώ επάνω στις γραμμές και μου εκαναν παρατηρηση. Δεν πτοήθηκα καβάλα στο Navarra και πορεία για το Άνω Διακοπτο που συναντώ την τραινογραμμη, αποχαιρετώ την οικογένεια και πορεία για τα Καλαβρυτα. Αφηνοντας πίσω μου τα παράλια κοίταξα την καμένη περιοχή που πέρυσι δοκιμάστηκε αρκετά. Αυτοσχέδια φράγματα από τα καμένα δέντρα στηθήκαν για να συγκρατήσουν πλαγιές ολόκληρες καθώς οι κλίσεις τους είναι εξαιρετικά επικίνδυνες.
Ανηφορίζοντας προς την Ζαχλωρου το φαράγγι με αγκαλιάζει καθώς σήμερα είναι λίγο βαριά η ατμόσφαιρα καθώς πληροφορήθηκα μέσω Κατμαντου από τα ξαδέλφια την απώλεια του Εξαδέλφου Βασίλη Δημητρακόπουλου από Καρκίνο. Καλό ταξίδι Βασιλάκη θα τα ξαναπούμε κάποια μέρα !!
Η δροσιά και η πλούσια βλάστηση με ξεκουράζουν και έχω αφεθεί στα ακούσματα και χρώματα της φύσης ,που προσφέρει περιοχη. Θα θελα να το περπατήσω το κομμάτι με τον εξάδελφο και τα φιλαράκια από τον Βόλο που γουστάρουν σκηνικά όπως αυτά.
Φωτογράφιζα αρκετά και χαιρόμουν την στιγμή, έφτανα στον σταθμό της Ζαχλωρους η αν θέλετε του Μεγάλου Σπηλαίου. Ερημιά ! Δυο σκυλάκια με καλωσόριζαν και περπατούσαν μαζί μου. Το σηματάκι μας είναι στον σταθμό σε εξέχουσα θέση. Καταπράσινο τοπίο σκεπασμένο με πλούσια βλάστηση και δυο γραφικά γεφυράκια να συμπληρώνουν το σκηνικό της εικόνας. Μια κοπέλα η Χριστίνα με προσκαλούσε για ένα καφεδάκι και δυο λόγια αφού ήταν η μοναδική κάτοικος εδώ πάνω.
Το τραίνο ήταν η ζωή μας έλεγε η Χριστίνα που δεν άντεχε άλλο την μοναξιά εν αναμονή του νέου εξοπλιστικού προγράμματος που θα ξεκινήσει από τον ερχόμενο Οκτώβριο θα ξανασφυριξει ο οδοντωτός σιδηρόδρομος και θα ξαναφέρει την ανάπτυξη σε όλη την περιοχή, που ανανεώνεται πυρετωδώς. Από εδώ ξεκάνει και το μονοπάτι για την Ι. Μονή του Μεγάλου Σπηλαίου, με σήμανση λευκό και μπλε. Μετά από 40 λεπτά ανοδικής πορείας μπορούμε να επισκεφτούμε το μοναστήρι.
Συνεχίζω την άνοδο μου συνεπαρμένος από το τοπίο και τους μικρούς καταρράκτες που δημιουργούνται από κάτω μου που κοιτάζω με μανία αχόρταγος. .Δεν υπάρχει διαφυγή από εδώ, η γραμμή είναι μονόδρομος και η επόμενη έξοδος είναι ο σταθμός της Κερπινης που φτάνω μετά από 45 λεπτά. Σκοτεινιάζει και τα χρώματα είναι καταπληκτικά , από εδώ υπάρχει έξοδος , προς τον διπλανό δρόμο των Καλαβρύτων . Αποφασίζω να βγω στον δρόμο καθώς το τέλος της διαδρομής δεν είναι μακριά. Ο Μήτσος που με ανέβασε στο ξενοδοχείο Χελμός ήξερε καλά το μονοπάτι και ήταν από τον τοπικό ορειβατικό σύλλογο που έκαναν την σήμανση του μονοπατιού.
Απόψε ήμασταν φιλοξενούμενοι σε δωμάτιο που κάναμε ανασύνταξη και ανεφοδιασμό στα απαραίτητα.
Καλάβρυτα, πρωινό δροσερό με φλισακι, αγορά ενήμερη και με τράπεζες που μπορούμε να πάρουμε χρήματα. Βιάζομαι να ξεκινήσω καθώς ο Ήλιος σηκώνεται. Στάση στο μνημείο των εκτελεσθέντων , κάτι που έκανα όταν μικρός έτρεχα τον πολύ σκληρό ποδηλατικό αγώνα των Καλαβρύτων που ήταν και η παραδοσιακή πρόκριση για την Εθνική ομάδα.
Παρά πολλά καταλύματα νέα σύγχρονα και για όλα τα βαλάντια ξεπηδούσαν στην διαδρομή μας.
Ακόλουθο το μονοπάτι μέχρι το διάσελο που ανεβαίνει για το χιονοδρομικό των Καλαβρύτων ,και αφού περάσω την άσφαλτο κατηφορίζω για τα άνω Σουδενα. Ονομασία που συναντούμε και στα Ζαγοροχώρια όπου οι κάτοικοι εδώ είναι άποικοι των εκεί Σουδενων.
Πολύ παλιό χωριό με μια τεράστια πηγή και μνημείο της εθνικής αντίστασης απομεινάρι του εμφύλιου πολέμου. Αλλάζει το σκηνικό χαμηλή βλάστηση πουρνάρι αλλά η σηματοδότηση καλή. Πορεία από την χαράδρα απέναντι από τα Σπήλαια των Λιμνών που πρέπει κανείς να έχει ανοικτή ματιά γιατί δεν υπάρχει οπτική επαφή των σημαδιών. Καλά Θάνοι αυτοί που σηματοδοτούν διαδρομές να έχουν και λίγες γνωσεις. Βραδι να μην βρεθείτε εδώ ποτε! .Εχει αρκετό καιρό να καθαριστεί και να συμπληρωθεί η σήμανση.
Πορεία για το πλανητερο και αλλάζει ο προσανατολισμός καθώς περνάμε από την χαράδρα και κάτω από το εκκλησάκι της Αναληψεως, που είναι κτισμένο πάνω στα βραχια .Η διαδρόμου για το Πλανητερο έχει αρκετές πηγές και πολύ σκιερά μέρη. Έφτανα στο Πλανητερο κατά τις 4.30μμ και έπειτα από 6.30 ώρες πεζοπορίας.
Ένα πολύ κακό σακίδιο που δεν α ποροφαει τον ιδρώτα και δεν ρυθμίζεται ικανοποιητικά με τσάκισε την πλάτη , και έψαχνα ιατρική συμβουλή για την ψύξη που ήδη με ταλαιπωρούσε.
Στην πλατεία του Πλανηταρίου ένας μισοδακρυσμενος ασπρομάλλης κύριος μας καλωσόριζε και μας εξηγούσε ότι αυτός έκανε την σηματοδότηση και τώρα κατά τακτά διαστήματα περπατά και συντηρεί το μονοπάτι. Αυτό και αν ήταν έκπληξη. Παρόλο που έπεφταν πυροβολισμοί στον αέρα λόγο του γάμου που θα γινόταν στο χωριό, ήρθε αρκετός κόσμος που όλο και κάποια συμβουλή είχαν να δωσουν για το μονοπάτι . Καθίσαμε σε μια ωραία αυλή σκεπασμένη με λουλούδια , και την κυρά –φωτεινή να καθαρίζει φασολάκια για το βραδινό φαγητό και να μας διηγείται πως φιλοξενούσε τουρίστες του μονοπατιού τα περασμένα χρόνια στο πέρασμα τους από το Πλανητερο.
Μείναμε σένα εκκλησάκι πάνω στον Αρμπουνα με μια ξαστεριά ζεστή και τους ήχους από το τοπικό γλέντι του γάμου στα αυτιά μας .
Πρωινός χωρισμός και η Στέλλα θέλει να κοιμηθεί κάλλο, αλλά εγώ πρέπει να φύγω. Δεν κατάφερα να γράψω την ανταπόκριση μου εχθες και θα την αναβάλω και σήμερα. Κατηφορίζω προς τον Άγιο Νικόλαο που φτάνοντας στην πηγή δίπλα στην παλιά εκκλησία του 1821 γεμίζω και πάλι το παγούρι μου και περνώ λίγα μηλα από έναν πλανόδιο μανάβη που κοιτάζει έκπληκτος.
Απέναντι και δεξιά μου η Τουρλιδα που το μονοπάτι αλλάζει πορεία και ανεβαίνει στο διάσελο στα 1150μ και κατηφορίζω προς τα Κρινοφυτα, μέσα από πουρνάρια και συναντώ την ρεματιά που είναι και ο χώρος ανακύκλωσης του χωριού. Από κουζίνα ηλεκτρική μέχρι τενεκεδένιο κουτάκι ήταν εδώ , ακόμη και καροτσάκια παιδικά, μέχρι και τα γνωστά κόκκινα κουτάκια ήταν εκεί σαν εκθετήριο του πολιτισμού μας που περίμεναν τις βροχές του φθινόπωρου για να παρασυρθούν και χαθούν μέσα στο ποτάμι. Είπαμε ότι αφήσουμε στην φύση εκεί θα το βρούμε. Θα δείτε τις φωτογραφίες και θα φρικάρετε όλοι σας.
Στα Κρινοφυτα αδιαφορία ούτε καλημέρα, ανοίγω το βήμα και πάω να εξαφανιστώ στα γρήγορα αλλά καθώς ψάχνω την τελευταία σήμανση , ακούω καλημέρα μπορώ να βοηθήσω? Μια νέα κοπέλα με βοηθούσε και μου έδειχνε ένα κοφτό μονοπάτι για τα Λυκουρια. Αφού ξαναγέμισα νερό το παγούρι μου έπαιρνα το μονοπάτι με πυκνή σήμανση για τα Λυκουργια. Κακοτράχαλο και βραχώδες θα το χαρακτήριζα, με τα πουρνάρια να έχουν μεγαλώσει και να χρειάζεται απαραιτήτως μακρύ παντελόνι και μανίκι.
Ξερότοπος ,δεν ξετρελάθηκα από την διαδρομή και η είσοδος στα Λυκουργια αφιλόξενη ,βρώμικη και ξεχασμένη . Και εδώ είσοδος πάνω από σκουπιδοτοπο, με τις ταμπέλες γυρισμένες αλλού και οι βρύσες κλειστές στην καρδιά του καλοκαιριού. Ήρθε το αυτοκίνητο και πηγαίνουμε στις πηγές του Λάδωνα για να διανυκτερεύσουμε με πολύ πόνο στην πλάτη και σκουλήκια στα κόπρανα που έχουν εμφανιστεί σε μένα και την μικρή . Δεν μπορώ να οδηγήσω και ξαπλώνω στην συνέχεια. Το βράδυ επισκεφτήκαμε φαρμακείο για να πάρουμε αντιφλεγμονώδες και μυοχαλαρωτικα.
Άσχημα τα μαντάτα ως εδώ.!! Θα δούμε αύριο σε τι κατάσταση θαμαστε.!!
ΚΑΛΑΒΡΥΤΑ – ΠΛΑΝΗΤΑΡΙΟ
ΠΛΑΝΗΤΑΡΙΟ – ΛΥΚΟΥΡΙΑ
Από τους Δελφούς με την πολύ βαριά ιστορία , εκκινήσαμε για το λιμανάκι του Αγίου Νικόλαου μέσα στο μεσημέρι. Προτίμησα να ξαπλώσω στο πίσω κάθισμα και να κοιμηθώ καθώς ένιωθα πολύ κουρασμένος. Λίγο πριν φτάσουμε στο ferry ήθελα να βουτήξω στην θάλασσα καθώς μια περίεργη φλόγωση με αναστάτωνε αφού ήδη είχα πιει 4 λίτρα νερό.
Παγωμένα τα νερά με ξύπνησαν θετικά και ορεξάτα. Είναι βάλσαμο η θάλασσα όταν έχεις προβλήματα κόπωσης από υπερβολική εκγύμναση. Το πορθμείο του Αγίου Νικολάου είναι το σημείο σύνδεσης με την απέναντι όχθη με τακτικά δρομολόγια καθημερινα .Ετσι στις 3.30μμ ξεκινούσαμε για το Αίγιο.
Ακλουθώντας τις πινακίδες που έχουν να ανανεωθούν αρκετά χρόνια, φτάναμε στο Διακοπτο. Το τρενάκι δεν εργαζόταν πια εκεί. Έχει σιωπήσει ο ήχος της σφυρίχτρας του αλλά και η φωνή, και η ζωή των κατοίκων γύρω από την γραμμή.
Βρήκα την αρχή του μονοπατιού αλλά ενοχληθήκαν από τον σταθμό που ξεκίνησα να περπατώ επάνω στις γραμμές και μου εκαναν παρατηρηση. Δεν πτοήθηκα καβάλα στο Navarra και πορεία για το Άνω Διακοπτο που συναντώ την τραινογραμμη, αποχαιρετώ την οικογένεια και πορεία για τα Καλαβρυτα. Αφηνοντας πίσω μου τα παράλια κοίταξα την καμένη περιοχή που πέρυσι δοκιμάστηκε αρκετά. Αυτοσχέδια φράγματα από τα καμένα δέντρα στηθήκαν για να συγκρατήσουν πλαγιές ολόκληρες καθώς οι κλίσεις τους είναι εξαιρετικά επικίνδυνες.
Ανηφορίζοντας προς την Ζαχλωρου το φαράγγι με αγκαλιάζει καθώς σήμερα είναι λίγο βαριά η ατμόσφαιρα καθώς πληροφορήθηκα μέσω Κατμαντου από τα ξαδέλφια την απώλεια του Εξαδέλφου Βασίλη Δημητρακόπουλου από Καρκίνο. Καλό ταξίδι Βασιλάκη θα τα ξαναπούμε κάποια μέρα !!
Η δροσιά και η πλούσια βλάστηση με ξεκουράζουν και έχω αφεθεί στα ακούσματα και χρώματα της φύσης ,που προσφέρει περιοχη. Θα θελα να το περπατήσω το κομμάτι με τον εξάδελφο και τα φιλαράκια από τον Βόλο που γουστάρουν σκηνικά όπως αυτά.
Φωτογράφιζα αρκετά και χαιρόμουν την στιγμή, έφτανα στον σταθμό της Ζαχλωρους η αν θέλετε του Μεγάλου Σπηλαίου. Ερημιά ! Δυο σκυλάκια με καλωσόριζαν και περπατούσαν μαζί μου. Το σηματάκι μας είναι στον σταθμό σε εξέχουσα θέση. Καταπράσινο τοπίο σκεπασμένο με πλούσια βλάστηση και δυο γραφικά γεφυράκια να συμπληρώνουν το σκηνικό της εικόνας. Μια κοπέλα η Χριστίνα με προσκαλούσε για ένα καφεδάκι και δυο λόγια αφού ήταν η μοναδική κάτοικος εδώ πάνω.
Το τραίνο ήταν η ζωή μας έλεγε η Χριστίνα που δεν άντεχε άλλο την μοναξιά εν αναμονή του νέου εξοπλιστικού προγράμματος που θα ξεκινήσει από τον ερχόμενο Οκτώβριο θα ξανασφυριξει ο οδοντωτός σιδηρόδρομος και θα ξαναφέρει την ανάπτυξη σε όλη την περιοχή, που ανανεώνεται πυρετωδώς. Από εδώ ξεκάνει και το μονοπάτι για την Ι. Μονή του Μεγάλου Σπηλαίου, με σήμανση λευκό και μπλε. Μετά από 40 λεπτά ανοδικής πορείας μπορούμε να επισκεφτούμε το μοναστήρι.
Συνεχίζω την άνοδο μου συνεπαρμένος από το τοπίο και τους μικρούς καταρράκτες που δημιουργούνται από κάτω μου που κοιτάζω με μανία αχόρταγος. .Δεν υπάρχει διαφυγή από εδώ, η γραμμή είναι μονόδρομος και η επόμενη έξοδος είναι ο σταθμός της Κερπινης που φτάνω μετά από 45 λεπτά. Σκοτεινιάζει και τα χρώματα είναι καταπληκτικά , από εδώ υπάρχει έξοδος , προς τον διπλανό δρόμο των Καλαβρύτων . Αποφασίζω να βγω στον δρόμο καθώς το τέλος της διαδρομής δεν είναι μακριά. Ο Μήτσος που με ανέβασε στο ξενοδοχείο Χελμός ήξερε καλά το μονοπάτι και ήταν από τον τοπικό ορειβατικό σύλλογο που έκαναν την σήμανση του μονοπατιού.
Απόψε ήμασταν φιλοξενούμενοι σε δωμάτιο που κάναμε ανασύνταξη και ανεφοδιασμό στα απαραίτητα.
Καλάβρυτα, πρωινό δροσερό με φλισακι, αγορά ενήμερη και με τράπεζες που μπορούμε να πάρουμε χρήματα. Βιάζομαι να ξεκινήσω καθώς ο Ήλιος σηκώνεται. Στάση στο μνημείο των εκτελεσθέντων , κάτι που έκανα όταν μικρός έτρεχα τον πολύ σκληρό ποδηλατικό αγώνα των Καλαβρύτων που ήταν και η παραδοσιακή πρόκριση για την Εθνική ομάδα.
Παρά πολλά καταλύματα νέα σύγχρονα και για όλα τα βαλάντια ξεπηδούσαν στην διαδρομή μας.
Ακόλουθο το μονοπάτι μέχρι το διάσελο που ανεβαίνει για το χιονοδρομικό των Καλαβρύτων ,και αφού περάσω την άσφαλτο κατηφορίζω για τα άνω Σουδενα. Ονομασία που συναντούμε και στα Ζαγοροχώρια όπου οι κάτοικοι εδώ είναι άποικοι των εκεί Σουδενων.
Πολύ παλιό χωριό με μια τεράστια πηγή και μνημείο της εθνικής αντίστασης απομεινάρι του εμφύλιου πολέμου. Αλλάζει το σκηνικό χαμηλή βλάστηση πουρνάρι αλλά η σηματοδότηση καλή. Πορεία από την χαράδρα απέναντι από τα Σπήλαια των Λιμνών που πρέπει κανείς να έχει ανοικτή ματιά γιατί δεν υπάρχει οπτική επαφή των σημαδιών. Καλά Θάνοι αυτοί που σηματοδοτούν διαδρομές να έχουν και λίγες γνωσεις. Βραδι να μην βρεθείτε εδώ ποτε! .Εχει αρκετό καιρό να καθαριστεί και να συμπληρωθεί η σήμανση.
Πορεία για το πλανητερο και αλλάζει ο προσανατολισμός καθώς περνάμε από την χαράδρα και κάτω από το εκκλησάκι της Αναληψεως, που είναι κτισμένο πάνω στα βραχια .Η διαδρόμου για το Πλανητερο έχει αρκετές πηγές και πολύ σκιερά μέρη. Έφτανα στο Πλανητερο κατά τις 4.30μμ και έπειτα από 6.30 ώρες πεζοπορίας.
Ένα πολύ κακό σακίδιο που δεν α ποροφαει τον ιδρώτα και δεν ρυθμίζεται ικανοποιητικά με τσάκισε την πλάτη , και έψαχνα ιατρική συμβουλή για την ψύξη που ήδη με ταλαιπωρούσε.
Στην πλατεία του Πλανηταρίου ένας μισοδακρυσμενος ασπρομάλλης κύριος μας καλωσόριζε και μας εξηγούσε ότι αυτός έκανε την σηματοδότηση και τώρα κατά τακτά διαστήματα περπατά και συντηρεί το μονοπάτι. Αυτό και αν ήταν έκπληξη. Παρόλο που έπεφταν πυροβολισμοί στον αέρα λόγο του γάμου που θα γινόταν στο χωριό, ήρθε αρκετός κόσμος που όλο και κάποια συμβουλή είχαν να δωσουν για το μονοπάτι . Καθίσαμε σε μια ωραία αυλή σκεπασμένη με λουλούδια , και την κυρά –φωτεινή να καθαρίζει φασολάκια για το βραδινό φαγητό και να μας διηγείται πως φιλοξενούσε τουρίστες του μονοπατιού τα περασμένα χρόνια στο πέρασμα τους από το Πλανητερο.
Μείναμε σένα εκκλησάκι πάνω στον Αρμπουνα με μια ξαστεριά ζεστή και τους ήχους από το τοπικό γλέντι του γάμου στα αυτιά μας .
Πρωινός χωρισμός και η Στέλλα θέλει να κοιμηθεί κάλλο, αλλά εγώ πρέπει να φύγω. Δεν κατάφερα να γράψω την ανταπόκριση μου εχθες και θα την αναβάλω και σήμερα. Κατηφορίζω προς τον Άγιο Νικόλαο που φτάνοντας στην πηγή δίπλα στην παλιά εκκλησία του 1821 γεμίζω και πάλι το παγούρι μου και περνώ λίγα μηλα από έναν πλανόδιο μανάβη που κοιτάζει έκπληκτος.
Απέναντι και δεξιά μου η Τουρλιδα που το μονοπάτι αλλάζει πορεία και ανεβαίνει στο διάσελο στα 1150μ και κατηφορίζω προς τα Κρινοφυτα, μέσα από πουρνάρια και συναντώ την ρεματιά που είναι και ο χώρος ανακύκλωσης του χωριού. Από κουζίνα ηλεκτρική μέχρι τενεκεδένιο κουτάκι ήταν εδώ , ακόμη και καροτσάκια παιδικά, μέχρι και τα γνωστά κόκκινα κουτάκια ήταν εκεί σαν εκθετήριο του πολιτισμού μας που περίμεναν τις βροχές του φθινόπωρου για να παρασυρθούν και χαθούν μέσα στο ποτάμι. Είπαμε ότι αφήσουμε στην φύση εκεί θα το βρούμε. Θα δείτε τις φωτογραφίες και θα φρικάρετε όλοι σας.
Στα Κρινοφυτα αδιαφορία ούτε καλημέρα, ανοίγω το βήμα και πάω να εξαφανιστώ στα γρήγορα αλλά καθώς ψάχνω την τελευταία σήμανση , ακούω καλημέρα μπορώ να βοηθήσω? Μια νέα κοπέλα με βοηθούσε και μου έδειχνε ένα κοφτό μονοπάτι για τα Λυκουρια. Αφού ξαναγέμισα νερό το παγούρι μου έπαιρνα το μονοπάτι με πυκνή σήμανση για τα Λυκουργια. Κακοτράχαλο και βραχώδες θα το χαρακτήριζα, με τα πουρνάρια να έχουν μεγαλώσει και να χρειάζεται απαραιτήτως μακρύ παντελόνι και μανίκι.
Ξερότοπος ,δεν ξετρελάθηκα από την διαδρομή και η είσοδος στα Λυκουργια αφιλόξενη ,βρώμικη και ξεχασμένη . Και εδώ είσοδος πάνω από σκουπιδοτοπο, με τις ταμπέλες γυρισμένες αλλού και οι βρύσες κλειστές στην καρδιά του καλοκαιριού. Ήρθε το αυτοκίνητο και πηγαίνουμε στις πηγές του Λάδωνα για να διανυκτερεύσουμε με πολύ πόνο στην πλάτη και σκουλήκια στα κόπρανα που έχουν εμφανιστεί σε μένα και την μικρή . Δεν μπορώ να οδηγήσω και ξαπλώνω στην συνέχεια. Το βράδυ επισκεφτήκαμε φαρμακείο για να πάρουμε αντιφλεγμονώδες και μυοχαλαρωτικα.
Άσχημα τα μαντάτα ως εδώ.!! Θα δούμε αύριο σε τι κατάσταση θαμαστε.!!
ΠΕΡΙΠΛΑΝΗΣΗ ΣΤΟ Ε4 ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ
ΛΥΚΟΥΡΙΑ – ΔΑΡΑΣ 13-07-08
Χωρίς όρεξη ξεκίνησε η μέρα μου μετά την χθεσινή μέρα που έκλεισε με πολύ πόνο στην αριστερή ωμοπλάτη μου. Η μικρή με την ειδική αντιβίωση που μας συνέστησε τηλεφωνικά η φίλη μας Αντωνία, ητανε πολύ καλύτερα . Έφυγα μόνος το πρωί και ξαναπήγα στα Λυκουρια με την βοήθεια του τοπικού οδηγού και φίλου Τάκη Μπαλάσκα. Αφού με χαιρέτησε κατά τις 6.30πμ ξεκινούσα το μονοπάτι εκεί που το άφησα χτες κατηφορικά προς τις πηγές του Λάδωνα μέσα από πολλά ατέλειωτα έργα της δημοτικής επιχείρησης, και αρκετά χόρτα ψηλά που πάλι ήθελα μακρύ παντελόνι.
Στις πηγές του Λάδωνα οι τσομπάνηδες έπιναν καφεδάκι και με καλημέριζαν προσφέροντας μου καφέ και γιαούρτι με ζεστό ψωμί. Αφού πήρα κρύο νεράκι και συμβουλεύτηκα τις γνώσεις τους για το μονοπάτι, συνέχισα τον δρόμο μου.
Το ποτάμι δίπλα μου με δρόσιζε καθώς ο ήλιος δεν είχε καλοσηκωθει ακόμα και περπατούσα με άνεση αλλά σε βαθιές ανάσες που έπαιρνα πονούσα.
Άλλαξα πορεία προς ΝΑ και με την βοήθεια των σημαδιών μετά από 1.30ωρα ποδαρόδρομο έφτανα στο χωριό Παγκράτιο που έμοιαζε εγκαταλειμμένο αλλά είχε κατοίκους. Βέβαια καλημέρα έλεγες και σου ελεγανε τι κάνεις εδώ με αυτό στην πλάτη? Καλό είναι να γίνει και ένας χάρτης που να δείχνει την κατεύθυνση του μονοπατιού μέσα στα χωριά, γιατί έχω κάνει αρκετούς κύκλους. Ας είναι καλά μια γιαγιά που όταν την καλημέρισα και την ρώτησα για το μονοπάτι θυμήθηκε τον συγχωρεμένο σύζυγο της και πήρε από το χέρι και με πήγε στο καλά κρυμμένο σηματάκι που ήξερε που ήταν ίσως μόνο αυτή. Πέρασμα κάτω από το μικρό δασάκι με τις δημοτικές βρύσες τοποθετημένες μπροστά από τα δέντρα σε περίπτωση πυρκαγιάς να δράσουν ακαριαία .Κατηφόριζα για τον Δαρα όπου σε κάνα 20λεπτο έβλεπα μπροστά μου.
Καλύτερο το τοπίο καθώς άφηνα την ξεραΐλα πίσω μου και περνούσα σε κατάφυτη δροσερή περιοχή. Βρήκα τις ταμπέλες που τις αποθανάτισα και κατευθύνθηκα μέχρι το κοντινο, ποταμακι όπου ετοιμάστηκα για την κρύα βουτιά βάλσαμο . Ένας παπάς που περνούσε με ρώτησε αν είμαι καλά και αν θέλω κάτι. Αφού το επόμενο πεντάλεπτο του εξηγούσα τι έκανα, με οδηγούσε στον τοπικό καφενέ, όπου αρκετοί θαμώνες έπαιρναν το καφεδάκι τους. Τηλεφώνησα στο Team και σε λίγη ώρα ήρθαν αφού σήμερα ήμουν έτοιμος αρκετά νωρίς.
Κατεύθυνση προς το χωριό Δάφνη και από εκεί προς την Μουριά λίγα χιλιόμετρα πιο κάτω, με την φανταστική θεά στην λίμνη του Λάδωνα. Τέλειο χρώμα για τεχνητή λίμνη αλλά και τοπίο άγνωστης ελληνικής φύσης. Η οικοδέσποινα Κανέλα η ιδιοκτήτρια τοπικού καφενείου – εστιατόριου με καταπληκτικές γεύσεις μας υποδεχόταν κάτω από ένα φυσικό τοπίο που έφτιαξε μόνη της με υλικά της φύσης.
Οι ακτίνες του ήλιου δεν μας άγγιζαν και τα μάτια μας χάνονταν στο γαλάζιο της Λίμνης και το νησάκι που φαίνονταν στο βάθος της.
Η απόλυτη χαλάρωση και ησυχία σε όλο της το μεγαλείο, μια τέλεια απόδραση πολύ κοντά στην Αθήνα Το φράγμα του Λάδωνα που μπορείτε να επισκεφτείτε από τις 8.30πμ μέχρι την δύση του ήλιου και αφού χτυπήσετε το κουδούνι πρώτα. Ένα σημείο ιστορικό αφού την κατασκευή του φράγματος είχαν χρηματοδοτήσει οι γερμανοί και κατασκεύασαν οι Ιταλοί. Με έργα που ξεκίνησαν στις αρχές του 1950 τέσσερα χρόνια μετά ολοκληρώνονταν η κατασκευή του με αρκετά οφέλη για την ΔΕΗ. Από τα νερά του Λάδωνα.
Καμία αξιοποίηση από εκεί και μετά για την γύρω περιοχή που είναι αρκετά φιλόξενη και οικονομική για αποδράσεις κοντινές και πολυήμερες. Στην επιστροφή στρίψαμε για τον Άγιο Κωνσταντίνο όπου οι εργασίες διαπλάτυνσης του οδοστρώματος είχαν διακοπή καθώς το τμήμα αυτό της περιοχής ανήκει στον Νομό Αρκαδίας.
Αρκετά πλατάνια είδαμε καθώς στα δεξιά μας κυλούσε ο ποταμός Λάδωνας. Δυο όμορφα πατάρια κατάλληλα διαμορφωμένα σε χώρους αναψυχής με τραπέζια είναι ότι πρέπει για στάση για να πάρουμε το μεσημεριανό μας. Εικόνα φυσικού κάλους με το ποτάμι κάτω από τα πόδια μας να κυλαει και την δροσιά του να ανεβαίνει επάνω σε μας.
Σε απόσταση 500μ βρεθήκαμε στην παραποτάμια βάση της εταιρείας ΕCO ACTION στου φίλου μας Τάκη ιδιοκτήτη εταιρείας εναλλακτικών μορφών τουρισμού με μονοήμερες αποδράσεις διαμονή σε παραδοσιακούς ξενώνες και ξύλινες κατοικίες.
Στην διεύθυνση www.ecoaction.gr κατεβάζεται πληροφορίες για όλα τα προγράμματα και τις δραστηριότητες στην φύση.
Με ορμητήριο το ξενοδοχείο DIMITRA στην Δάφνη μπορείτε να περιηγηθείτε στην γύρω περιοχή όχι μονό με δραστηριότητες αλλά και με γαστρονομικές απολαυσεις στις γύρω παραδοσιακές ταβέρνες και μικρά κρυμμένα καφενεία στην περιοχή της Δάφνης. Μια επίσκεψη στην μονή της Ευαγγελίστριας με την πολύ ωραία θέα της γύρω περιοχής και την λίμνη θα σας συναρπάσει.
Ο Λεωνίδας είναι ο άνθρωπος μας στην περιήγηση μας ακούραστος μας οδήγησε στα μονοπάτια της γύρω περιοχής και μας έμαθε τα μυστικά της.
Άγνωστη Ελλάδα πολύ ισορροπημένη ,σε απόσταση 40 χιλιόμετρων από τα Καλάβρυτα συνδέεται με άσφαλτο από τα κοντινά χιονοδρομικά κέντρα των Καλαβρύτων και του Μαινάλου , καθώς και με τα Σπηλαία των Λιμνών, και ακόμη για τους πιο έξτριμ μια επίσκεψη στα ύδατα της Στυγός είναι οι ιδανικές αποδράσεις που γίνονται ξεκούραστα και άνετα.
Η διαμονή μας ήταν βασιλική μετά από τις αρκετές διανυκτερεύσεις που είχαμε στην φύση. Μας άρεσε και θα ξαναέρθουμε σίγουρα όσο μακριά και αν είναι από την Θεσσαλονίκη γιατί βρήκαμε την εναλλακτική Ελλάδα στα πρόσωπα των κατοίκων της περιοχής.
Χωρίς όρεξη ξεκίνησε η μέρα μου μετά την χθεσινή μέρα που έκλεισε με πολύ πόνο στην αριστερή ωμοπλάτη μου. Η μικρή με την ειδική αντιβίωση που μας συνέστησε τηλεφωνικά η φίλη μας Αντωνία, ητανε πολύ καλύτερα . Έφυγα μόνος το πρωί και ξαναπήγα στα Λυκουρια με την βοήθεια του τοπικού οδηγού και φίλου Τάκη Μπαλάσκα. Αφού με χαιρέτησε κατά τις 6.30πμ ξεκινούσα το μονοπάτι εκεί που το άφησα χτες κατηφορικά προς τις πηγές του Λάδωνα μέσα από πολλά ατέλειωτα έργα της δημοτικής επιχείρησης, και αρκετά χόρτα ψηλά που πάλι ήθελα μακρύ παντελόνι.
Στις πηγές του Λάδωνα οι τσομπάνηδες έπιναν καφεδάκι και με καλημέριζαν προσφέροντας μου καφέ και γιαούρτι με ζεστό ψωμί. Αφού πήρα κρύο νεράκι και συμβουλεύτηκα τις γνώσεις τους για το μονοπάτι, συνέχισα τον δρόμο μου.
Το ποτάμι δίπλα μου με δρόσιζε καθώς ο ήλιος δεν είχε καλοσηκωθει ακόμα και περπατούσα με άνεση αλλά σε βαθιές ανάσες που έπαιρνα πονούσα.
Άλλαξα πορεία προς ΝΑ και με την βοήθεια των σημαδιών μετά από 1.30ωρα ποδαρόδρομο έφτανα στο χωριό Παγκράτιο που έμοιαζε εγκαταλειμμένο αλλά είχε κατοίκους. Βέβαια καλημέρα έλεγες και σου ελεγανε τι κάνεις εδώ με αυτό στην πλάτη? Καλό είναι να γίνει και ένας χάρτης που να δείχνει την κατεύθυνση του μονοπατιού μέσα στα χωριά, γιατί έχω κάνει αρκετούς κύκλους. Ας είναι καλά μια γιαγιά που όταν την καλημέρισα και την ρώτησα για το μονοπάτι θυμήθηκε τον συγχωρεμένο σύζυγο της και πήρε από το χέρι και με πήγε στο καλά κρυμμένο σηματάκι που ήξερε που ήταν ίσως μόνο αυτή. Πέρασμα κάτω από το μικρό δασάκι με τις δημοτικές βρύσες τοποθετημένες μπροστά από τα δέντρα σε περίπτωση πυρκαγιάς να δράσουν ακαριαία .Κατηφόριζα για τον Δαρα όπου σε κάνα 20λεπτο έβλεπα μπροστά μου.
Καλύτερο το τοπίο καθώς άφηνα την ξεραΐλα πίσω μου και περνούσα σε κατάφυτη δροσερή περιοχή. Βρήκα τις ταμπέλες που τις αποθανάτισα και κατευθύνθηκα μέχρι το κοντινο, ποταμακι όπου ετοιμάστηκα για την κρύα βουτιά βάλσαμο . Ένας παπάς που περνούσε με ρώτησε αν είμαι καλά και αν θέλω κάτι. Αφού το επόμενο πεντάλεπτο του εξηγούσα τι έκανα, με οδηγούσε στον τοπικό καφενέ, όπου αρκετοί θαμώνες έπαιρναν το καφεδάκι τους. Τηλεφώνησα στο Team και σε λίγη ώρα ήρθαν αφού σήμερα ήμουν έτοιμος αρκετά νωρίς.
Κατεύθυνση προς το χωριό Δάφνη και από εκεί προς την Μουριά λίγα χιλιόμετρα πιο κάτω, με την φανταστική θεά στην λίμνη του Λάδωνα. Τέλειο χρώμα για τεχνητή λίμνη αλλά και τοπίο άγνωστης ελληνικής φύσης. Η οικοδέσποινα Κανέλα η ιδιοκτήτρια τοπικού καφενείου – εστιατόριου με καταπληκτικές γεύσεις μας υποδεχόταν κάτω από ένα φυσικό τοπίο που έφτιαξε μόνη της με υλικά της φύσης.
Οι ακτίνες του ήλιου δεν μας άγγιζαν και τα μάτια μας χάνονταν στο γαλάζιο της Λίμνης και το νησάκι που φαίνονταν στο βάθος της.
Η απόλυτη χαλάρωση και ησυχία σε όλο της το μεγαλείο, μια τέλεια απόδραση πολύ κοντά στην Αθήνα Το φράγμα του Λάδωνα που μπορείτε να επισκεφτείτε από τις 8.30πμ μέχρι την δύση του ήλιου και αφού χτυπήσετε το κουδούνι πρώτα. Ένα σημείο ιστορικό αφού την κατασκευή του φράγματος είχαν χρηματοδοτήσει οι γερμανοί και κατασκεύασαν οι Ιταλοί. Με έργα που ξεκίνησαν στις αρχές του 1950 τέσσερα χρόνια μετά ολοκληρώνονταν η κατασκευή του με αρκετά οφέλη για την ΔΕΗ. Από τα νερά του Λάδωνα.
Καμία αξιοποίηση από εκεί και μετά για την γύρω περιοχή που είναι αρκετά φιλόξενη και οικονομική για αποδράσεις κοντινές και πολυήμερες. Στην επιστροφή στρίψαμε για τον Άγιο Κωνσταντίνο όπου οι εργασίες διαπλάτυνσης του οδοστρώματος είχαν διακοπή καθώς το τμήμα αυτό της περιοχής ανήκει στον Νομό Αρκαδίας.
Αρκετά πλατάνια είδαμε καθώς στα δεξιά μας κυλούσε ο ποταμός Λάδωνας. Δυο όμορφα πατάρια κατάλληλα διαμορφωμένα σε χώρους αναψυχής με τραπέζια είναι ότι πρέπει για στάση για να πάρουμε το μεσημεριανό μας. Εικόνα φυσικού κάλους με το ποτάμι κάτω από τα πόδια μας να κυλαει και την δροσιά του να ανεβαίνει επάνω σε μας.
Σε απόσταση 500μ βρεθήκαμε στην παραποτάμια βάση της εταιρείας ΕCO ACTION στου φίλου μας Τάκη ιδιοκτήτη εταιρείας εναλλακτικών μορφών τουρισμού με μονοήμερες αποδράσεις διαμονή σε παραδοσιακούς ξενώνες και ξύλινες κατοικίες.
Στην διεύθυνση www.ecoaction.gr κατεβάζεται πληροφορίες για όλα τα προγράμματα και τις δραστηριότητες στην φύση.
Με ορμητήριο το ξενοδοχείο DIMITRA στην Δάφνη μπορείτε να περιηγηθείτε στην γύρω περιοχή όχι μονό με δραστηριότητες αλλά και με γαστρονομικές απολαυσεις στις γύρω παραδοσιακές ταβέρνες και μικρά κρυμμένα καφενεία στην περιοχή της Δάφνης. Μια επίσκεψη στην μονή της Ευαγγελίστριας με την πολύ ωραία θέα της γύρω περιοχής και την λίμνη θα σας συναρπάσει.
Ο Λεωνίδας είναι ο άνθρωπος μας στην περιήγηση μας ακούραστος μας οδήγησε στα μονοπάτια της γύρω περιοχής και μας έμαθε τα μυστικά της.
Άγνωστη Ελλάδα πολύ ισορροπημένη ,σε απόσταση 40 χιλιόμετρων από τα Καλάβρυτα συνδέεται με άσφαλτο από τα κοντινά χιονοδρομικά κέντρα των Καλαβρύτων και του Μαινάλου , καθώς και με τα Σπηλαία των Λιμνών, και ακόμη για τους πιο έξτριμ μια επίσκεψη στα ύδατα της Στυγός είναι οι ιδανικές αποδράσεις που γίνονται ξεκούραστα και άνετα.
Η διαμονή μας ήταν βασιλική μετά από τις αρκετές διανυκτερεύσεις που είχαμε στην φύση. Μας άρεσε και θα ξαναέρθουμε σίγουρα όσο μακριά και αν είναι από την Θεσσαλονίκη γιατί βρήκαμε την εναλλακτική Ελλάδα στα πρόσωπα των κατοίκων της περιοχής.
Παρασκευή 11 Ιουλίου 2008
ΠΕΡΙΠΛΑΝΗΣΗ ΣΤΟ Ε4 [ ΕΠΤΑΛΟΦΟΣ – ΔΕΛΦΟΙ ]
Μας χτύπησε ο καύσωνας καθώς κατεβαίναμε από την Καλοσκοπη σαν ζαλισμένα κοτόπουλα .Δεν κάνεις βήμα καθώς καίγεσαι. .Νωρίς το πρωί από την Επταλοφο ,που ανεβήκαμε από την Αμφίκλεια γιατί έφυγε ο Μιχάλης για Θεσσαλονίκη και η μικρή πήγε στο κέντρο υγείας με περιέργους πόνους στο στομαχι .Τελος καλό !!Το μονοπάτι είναι πολύ καλά σηματοδοτημένο αλλά πρέπει να έχεις ανοικτό το μάτι σου καθώς ακολουθει αρκετά γιδόστρατα, μπαίνει σε δασικούς δρόμους. Είναι κατάλληλο για άτομα που δεν έχουν ιδιαίτερη σχέση με το βουνό καθώς δεν έχει απότομες κλίσεις και δεν υπερβαίνει τις 5 ώρες που κάναμε εμεις. Μαλιστα αρκετά σχολειά αλλά και τουρίστες το έχουν κάνει αρκετές φόρες.
Ξεκίνησα από τον Επταλοφο και προς την Αράχοβα από τον δρόμο .Μόλις πέρασα από την πρώτη πινακίδα αισθάνθηκα αρκετά πονάκια στα γόνατα μου.
Τηλεφώνησα στην Τζένη και τις ζήτησα να με συνάντηση για να αφήσω το ποδηλατο. Ετσι και έγινε αφού έβαλα αυτό το καταπληκτικό πλάσμα από κρύο τζελ στα πόδια μου στην επόμενη ώρα ξεκινούσα και πάλι την πορεία μου προς Δελφούς.
Μεγάλο το μονοπάτι .έπειτα από 20" έφτανα στην πρώτη πηγή αλλά είχα νερά και συνέχισα ανεβάζοντας τον ρυθμό μου καθως περπατούσα πολύ άνετα. Ένα μικρό εκκλησάκι με μια πινακίδα με ενημέρωνε για το που βρισκόμουν.
Ένα μικρό υδραγωγείο με δρόσιζε μίση ωρίτσα πιο κάτω καθώς η ώρα πήγαινε 12 αλλά το αεράκι που με συνόδευε ήταν το καλύτερο δροσιστικό.
Στο μονοπάτι συναντώ δυο Δανούς με τουριστικό οδηγό στα χεριά να ερμηνεύουν τις πολύ σημαντικές αρχαιότητες των Δελφών καθώς το απόγευμα θα επισκέπτονταν τον αρχαιολογικό χώρο.
1350μ και είμαι στο υψίπεδο των Καλλανιων. Ένα τεράστιο ξέφωτο, με νεράκι κρύο και λίγες θερινές κατοικίες το κάνουν ξεχωριστό. Από τα όμορφα οροπέδια που έχουμε περάσει με τον Παρνασσό στην πλάτη να μας θυμίζει ότι ακόμη είμαστε μέσα στον Εθνικό Δρυμό του. Παράλληλα με τον αγωγό του υδραγωγείου συνεχίζω και χωρίς αλλαγή στο υψόμετρο κατηφορίζω για Δελφούς, μόνος καθώς οι φίλοι που συνάντησα λένε ότι πηγαίνω πολύ γρήγορα εαυτούς.
Φάνηκε η θάλασσα .Από τα αριστερά μου οι Δελφοί και από κάτω ο κάμπος της Άμφισσας με τους ελαιώνες του, και στο βάθος η Ιτέα με ένα κρουαζιερόπλοιο να μπαίνει στο λιμάνι της.
Έκανα ένα τσάι και άραξα να απόλαυσω την θέα κάτω από μια ελιά. Από κάτω πλέον οι Δελφοί. Το ραντεβού μου είναι στον αρχαιολογικό χώρο, αλλά βρίσκω την οικογένεια να κάθεται στο τέλος των σκαλοπατιών μέσα στο κέντρο των Δελφών απολαμβάνοντας, την όμορφη θέα..
Το απόγευμα μπήκαμε στο φερυ μποτ για το Αίγιο και φτάναμε στο Διακοπτο με πολύ ωραίες εικόνες από τους Δελφούς.
Τετάρτη 9 Ιουλίου 2008
ΠΕΡΙΠΛΑΝΗΣΗ ΣΤΟ Ε4 ΗΜΕΡΑ 14η
ΑΓΡΑΦΑ- ΚΡΙΚΚΕΛΟ
Κυριακή πρωί και η καμπάνα της εκκλησίας χτύπησε στις 7.00πμ .Γύρισα από την άλλη μεριά καθώς νύσταζα ακόμη και πονούσε η μέση μου από την καταπόνηση των προηγούμενων ημερών. Σηκωθήκαμε αργά- αργά και ετοιμάζαμε πρωινό όταν ήρθε ο Δημήτρης και μας έφερε τραχανά για πρωινό λέγοντας ότι είναι πολύ θρεπτικό και θα πάρω πολύ δύναμη.
Έτσι και έγινε καθώς κατηφόριζα για την διασταύρωση ένιωθα και πάλι καλά παρόλη την κούραση . Βλέποντας το φαράγγι της τρύπας απέναντι στο νου μου ήρθε η παρέα των φίλων μου Άγγελος , Γιώργος, Σίλα, Μαριος και ο Ντοτόρε Χαρις, κατακτητης των Ιμαλάιων .Θα τους ξεσηκώσω να έρθουμε εδώ κάποια φορά είναι ένα μνημείο της φύσης αθάνατο.
Στον δρόμο συνάντησα αρκετούς ξένους τουρίστες με νοικιαρικα τζιπάκια να χαίρονται το κάτι άλλο που ίσως δεν μπορούν να βρουν στις πατρίδες τους.
Από Άγραφα μέχρι τον Κρεντη το μονοπάτι παρουσιάζει πολύ ενδιαφέρον καθώς περνά δίπλα και πάνω από τον Αγραφιώτη ποταμό, με εναλλαγές διάφορες που μπορείς να καταλάβεις την πορεία της περιοχής μέσα στον χρόνο
Χαρακτηριστικές είναι οι παλαιές στρατιωτικές γέφυρες που ένωναν τις δυο όχθες του ποταμού, και δίπλα ακριβώς βλέπεις τις νέες που χωρανε και ένα φορτηγό.
Αρκετοί καταρράκτες σχηματίζονται ,με αρκετές δροσερές πηγές στον δρόμο επάνω.
Χαρακτηριστικό είναι το γνώρισμα των πολλών πηγών που είχε η Ευρυτανία, και τις ταλαιπωρίας που τραβούσαν οι διαβάτες κατά τις μετακινήσεις τους.
Στον Κρεντη προχωρεί ένα νέο κομμάτι του δρόμου επάνω στην χάραξη του Ε4 πολύ μεγάλο αλλά χρειάζεται υποδομή καθώς είναι επάνω στην κοίτη του ποταμού.
Κατηφορίζοντας στο Κερασοχωρι δεν αισθάνομαι τίποτα από την μεγάλη ανάβαση της διαδρομής. Ο ήλιος καίει και δροσίζομαι καθώς κατεβαίνω περνώντας από σκιερά μέρη. Στην βινιανη και δεν έχει ψυχή, όλοι κάπου έχουν πάει, συνεχίζω να κατεβαίνω και περνώ από ένα πυροφυλακιο επανδρωμένο πού με χαιρετούν οι πυροσβέστες δίνοντας μου κουράγιο .Στο Παρκιο φέτος είναι η παιδική κατασκήνωση του ΕΟΣ Αχαρνών που περνώ και χαιρετώ καθώς τα περασμένα χρόνια έκανα δραστηριότητες στα παιδιά αυτά.
Το Καρπενήσι ζεστό καλοκαιρινό και στην πλατεία στάση για δροσερό νερό και καφεδάκι με παράξενες ματιές να ελέγχουν τα πάντα. Το πέρασμα από το Μυρικι έχει αλλάξει καθώς έχει μπει άσφαλτος αλλά περνώντας το διπλανό μονοπάτι βρέθηκα στον δρόμο για την Αναιδή όπου και εκεί έγινε άσφαλτος. Κατηφορίζω για Κρικκελο και σταματώ καθώς έχω γίνει σαν παπαρούνα σήμερα και έγραψα αρκετά χιλ. Πόσα?
95χιλ.!! Εδώ το μονοπάτι κατεβαίνει κάτω στον κρικελοποταμο και ανηφορίζει προς το χωριό Στάβλοι , μέσα από πυκνό δάσος οξιάς έχει χρόνια να καθαριστεί. Η σήμανση παραμένει ακόμα και μέσα στα αδιαπέραστα σημεία, καθώς προστατεύονται από τις ακτίνες του ηλιου. Στο Σταυροπήγιο που το ψάχναμε νομίσαμε προς στιγμήν ότι χαθήκαμε καθώς στο χωριό που κατηφορίσαμε έγραφε, Αμπλιανη!! Ρωτώντας στην πλατεία του χωριού με τον γέρο πλάτανο και την εκκλησία του 1866 ένας μεγαλόσωμος κύριος, μας ρώτησε από πού είμαστε. Απαντήσαμε από την Μακεδονία και απευθύνθηκε στην κύρια που ήταν μέσα σε ένα κατάστημα, λέγοντας βαλε σε ένα δίσκο μεζεδάκια και σερβιρισετα. Από την κούραση μόνο για μεζεδάκια δεν ήμασταν καθώς κοιτούσαμε που θα κοιμηθούμε. Η ζωή στην πλατεία παραδοσιακή με αρκετές παρέες σε σύγκριση με τα Άγραφα, και με πολύ νεολαία κάθε ηλικίας ,καθώς οι περισσότερες οικογένειες ζουν σε κοντινά αστικά κέντρα όπως το Μεσολόγγι και την Λαμία.
Την επόμενη το πρωί άρχιζε μια δύσκολη διάσχιση από την Αμπλιανη στην Αρτοτινα, πυξίδα αγάπη γλυκεία μου γιατί σημάδια δεν βρίσκεται. Με πέρασμα από το χωριό Μανδρινη και Λεύκα βγήκα στην Γραμμένη οξιά ,όπου ανεβαίνει και εδώ καινούργιος δρόμος. Το αμάξι δεν ήταν πουθενά έτσι κατέβηκα στον Μόρνο και πέρασα απέναντι για την Αρτοτινα ,αλλά δεν μπόρεσα να περάσω από την ζούγκλα και έκανα οτοστόπ σε διερχόμενο αγροτικό με άσματα Καζαντζίδη.
Καφεδάκι στην πλατεία και ήρθαν μετά από ώρα ο Μιχάλης που ταλαιπωρηθήκαν καθώς χαθήκαν στην Σαράνταινα αφού η σήμανση είναι ανύπαρκτη. Μια διαδρομή πολύ εντυπωσιακή και με υψόμετρα κοντά στα 1800μ και 1150μ, αρκετά περιηγητική και κατάλληλη για εξορμήσεις εναλλακτικές.
Στην Αρτοτινα λέγετε ότι είναι η πατρίδα του Αθανάσιου Διάκου, και λέω λέγεται γιατί 23χιλ. πιο κάτω κάποιοι άλλοι διεκδικούν την καταγωγή τους , και λέω για το χωριό Αθανάσιος Διάκος .Στην Αρτοτινα θα βρείτε πολύ καλή σήμανση και μεγάλο χάρτη αναρτημένο με την διαδρομή και τα ωράρια για να πατέ στον Αθανάσιο Διάκο και τα Βαρδουσία Αν είστε περαστικοί κάντε μια βόλτα στα στενά δρομάκια που τα σπίτια ανήκουν όλα στον προηγούμενο αιώνα. Διανυκτέρευσα στον δρόμο κάτω από το Γιδοβουνι στα 1500μ ακούγοντας νερά που δεν μπορούσα να βρω γιατί κοιμόμουν όρθιος. Έμεινα σε ένα γατάκι με θεόρατες οξιές, γύρω μου να με φιλανε , η μάχη στον ουρανό συνεχιζόταν καθώς τα αστέρια έχανε αγώνες πτώσεως , μονό δεν έχω καταλάβει ποιος βγαίνει νικητής κάθε φορά.
Το ξημέρωμα περπατούσα και πάλι καθώς η πρωινή δροσούλα με ξύπνησε με καλή διάθεση Στον δρόμο επάνω χιλιάδες μελίσσια και μια οικογένεια παραγώγων να ελέγχει την διαδικασία της αναπαραγωγής. Εγώ καλημέρα είπα αλλά μάλλον τους ενόχλησα, γιατί τους είπα να προσέχουν την φωτιά ..Περπατώντας προς τα Μουσουνιωτικα λιβάδια αντίκρισα και πάλι την σήμανση του μονοπατιου ,και αισθάνθηκα πολύ όμορφα. Κάθε μέρα που περνά και γνωρίζω αυτόν τον τόπο μέσα από το μονοπάτι Ε4 ,τον αγαπώ όλο και πιο πολύ, και τον πονώ περισσότερο.
Στην παρέα προστεθήκαν και δυο φύλακες των κοντινών κοπαδιών που περπάτησαν ως το διάσελο του καταφυγίου μαζί μου ,συνοδεύοντας με σαν τιμώμενο πρόσωπο.
Διαδρομή ομαλή με αλπικό τοπίο και ένα πανόραμα κορυφών ανοιγόταν μπροστά μου. Το καταφύγιο των Βαρδουσίων από κάτω σε θέση πλεονεκτική που δεν θέλεις να φυγεις απο εκει καθώς προσπαθείς να ρουφήξεις όλο αυτό το θαύμα μέσα σου και να το πάρεις μαζί σου.
Ταμπελακια παντού απότομη κατηφόρα . Τον Αθανάσιο Διάκο δεν τον είδα ακόμα, αλλά στον δρόμο με βρήκε ο Μιχάλης που ανησύχησε καθώς δεν έδωσα σημεία ζωής λόγο κινητής τηλεφωνίας που είναι ανύπαρκτη στα βουνά μας. .Και έλεγα ένα ζεστό τσανάκι τώρα να πιναμε. Ευτυχως η Στέλλα είχε έτοιμο σαντουιτσ. και τσάι στο θερμό. Κατηφορίσαμε πηγαίνοντας προς το χωριό Στρομη όπου εκεί θέλω παρόλη την αϋπνία μου να κάνω με το ποδήλατο το τμήμα αυτό και να χαλαρώσω από τα χιλιόμετρα του περπατήματος. Διαδρομή πανέμορφη μέσα από πυκνή Πεύκη και οξιές, και θέα την Γκιόνα που πρώτη φορά την αντίκρισα χωρίς σύννεφα, ομίχλη, χιόνι, κι όλα τα κακά της μοίρας του χειμερινού βουνού.
Καταπληκτική διαδρομή για ποδήλατο, ο δρόμος αρκετά ομαλός ,και με ένα ανοδικό αεράκι μέσα στο κατακαλόκαιρο που βοήθα τον κάθε αθλητή να κάνει όλο και πιο ευχαριστη και απολαυστική την περιήγηση του. Τα παιδιά με περίμεναν στην Καλοσκοπη όπου ήθελα να δω το άγαλμα του Άρη Βελουχιώτη ,και το Λαογραφικό μουσείο που συγκέντρωσε όλο τον παλιό πολιτισμό του χωριού.
Και εδώ αρχίζει ένα νέο παιχνίδι , με την φύση καθώς ο δρόμος πλέον είναι φαρδύς και με παρά πολύ πούδρα σκόνης επάνω του .Εγινα χάλια καθώς αντίκρισα την εξόρυξη του Βωξίτη και τις μεγάλες νταλίκες που μετάφερνε το μετάλλευμα.
Δεν είδα μέχρι τώρα και κανέναν οικολόγο, ορειβάτη, να διαμαρτυρηθεί γι αυτο!
Αυτό μάγκες είναι έγκλημα ! Αλλά όπου δεν μπορούμε να μιλήσουμε κάνουμε τουμπεκι!! Αλλά για γυμνές ποδηλατοδρομίες, και χαζές διαμαρτυρίες πρώτοι και ορθολογικότατοι.
Μέσα στην σκόνη έφτανα στην πλατεία της μαρτυρικής Καλοσκοπης μπροστά στο μνημείο των πεσόντων από τα στρατεύματα κατοχής. Η κύρια Βούλα Γεωργιαδου ήταν εκεί και με υποδέχτηκε με ένα γλυκό κουταλιού και κρύο νεράκι.
Επισκεφτήκαμε το Μουσείο και είχαμε την ευκαιρεί να γνωρίσουμε όλη την ιστορική διαδρομή του χωριού ,και να μάθουμε πολλά για τα επαγγέλματα από τα εκθέματα που υπήρχαν μέσα σε αυτό. Το σήμα του μονοπατιού βρίσκει την γωνία του μουσείου, και τον παρακείμενο διπλανό ξενώνα της κυρά Γιούλης που είναι εκεί 12 μήνες τον χρόνο με δωμάτια καθαρά και πολύ λογικές τιμές .Αλλά και με θέα και φιλοξενία μοναδική. Κάτι πόνοι στην κοιλιά της μικρής μας αναγκάζουν να πάμε στο κοντινό κέντρο υγείας καθώς πονούσε αρκετα. Κατεβαινοντας μας χτύπησε ένας Λίβας πολύ θερμός όπου κλείσαμε τα παράθυρα και κοιτάζοντας την εξωτερική θερμοκρασία είδαμε να γράφει 38 βαθμούς. Στα βουνά επάνω είναι διαφορετικά τα πάντα ! εκεί λειτουργεί η μαμά φύση και καλύπτει οτιδήποτε ρυπογόνο στέλνουν οι βιομηχανικές περιοχές.
Μας λύπησε καθώς στην μοναδική φορά που είδαμε ειδήσεις ακούσαμε ότι από το Μυρικη Ευρυτανίας που περάσαμε κάηκε ένα τμήμα του δάσους! Μας πόνεσε γιατί προχθές ήμασταν εκεί και λέγαμε τι καλή δουλεία που έκανε το δασαρχείο καθαρίζοντας τις πευκοβελόνες, αλλά μας φόβισαν οι Μελισσαδες που ανάβουν ίσως την μοναδική φωτιά στο δάσος για να αποφύγουν τσιμπήματα των μελισσών.
Αύριο θα κάνουμε ανασύνταξη δυνάμεων καθώς ο Μιχάλης πρέπει να επιστρέψει πίσω στην Θεσσαλονίκη για να συνεχίσει την δουλεία του. Ο λες αυτεσ τις μέρες αν δεν τον είχα στο πλάι μου δεν ξέρω πως θα εξελισσόταν τα πράγματα. Ήμουν τυχερός , σε ευχαριστώ φιλέ για όλα.
Κυριακή πρωί και η καμπάνα της εκκλησίας χτύπησε στις 7.00πμ .Γύρισα από την άλλη μεριά καθώς νύσταζα ακόμη και πονούσε η μέση μου από την καταπόνηση των προηγούμενων ημερών. Σηκωθήκαμε αργά- αργά και ετοιμάζαμε πρωινό όταν ήρθε ο Δημήτρης και μας έφερε τραχανά για πρωινό λέγοντας ότι είναι πολύ θρεπτικό και θα πάρω πολύ δύναμη.
Έτσι και έγινε καθώς κατηφόριζα για την διασταύρωση ένιωθα και πάλι καλά παρόλη την κούραση . Βλέποντας το φαράγγι της τρύπας απέναντι στο νου μου ήρθε η παρέα των φίλων μου Άγγελος , Γιώργος, Σίλα, Μαριος και ο Ντοτόρε Χαρις, κατακτητης των Ιμαλάιων .Θα τους ξεσηκώσω να έρθουμε εδώ κάποια φορά είναι ένα μνημείο της φύσης αθάνατο.
Στον δρόμο συνάντησα αρκετούς ξένους τουρίστες με νοικιαρικα τζιπάκια να χαίρονται το κάτι άλλο που ίσως δεν μπορούν να βρουν στις πατρίδες τους.
Από Άγραφα μέχρι τον Κρεντη το μονοπάτι παρουσιάζει πολύ ενδιαφέρον καθώς περνά δίπλα και πάνω από τον Αγραφιώτη ποταμό, με εναλλαγές διάφορες που μπορείς να καταλάβεις την πορεία της περιοχής μέσα στον χρόνο
Χαρακτηριστικές είναι οι παλαιές στρατιωτικές γέφυρες που ένωναν τις δυο όχθες του ποταμού, και δίπλα ακριβώς βλέπεις τις νέες που χωρανε και ένα φορτηγό.
Αρκετοί καταρράκτες σχηματίζονται ,με αρκετές δροσερές πηγές στον δρόμο επάνω.
Χαρακτηριστικό είναι το γνώρισμα των πολλών πηγών που είχε η Ευρυτανία, και τις ταλαιπωρίας που τραβούσαν οι διαβάτες κατά τις μετακινήσεις τους.
Στον Κρεντη προχωρεί ένα νέο κομμάτι του δρόμου επάνω στην χάραξη του Ε4 πολύ μεγάλο αλλά χρειάζεται υποδομή καθώς είναι επάνω στην κοίτη του ποταμού.
Κατηφορίζοντας στο Κερασοχωρι δεν αισθάνομαι τίποτα από την μεγάλη ανάβαση της διαδρομής. Ο ήλιος καίει και δροσίζομαι καθώς κατεβαίνω περνώντας από σκιερά μέρη. Στην βινιανη και δεν έχει ψυχή, όλοι κάπου έχουν πάει, συνεχίζω να κατεβαίνω και περνώ από ένα πυροφυλακιο επανδρωμένο πού με χαιρετούν οι πυροσβέστες δίνοντας μου κουράγιο .Στο Παρκιο φέτος είναι η παιδική κατασκήνωση του ΕΟΣ Αχαρνών που περνώ και χαιρετώ καθώς τα περασμένα χρόνια έκανα δραστηριότητες στα παιδιά αυτά.
Το Καρπενήσι ζεστό καλοκαιρινό και στην πλατεία στάση για δροσερό νερό και καφεδάκι με παράξενες ματιές να ελέγχουν τα πάντα. Το πέρασμα από το Μυρικι έχει αλλάξει καθώς έχει μπει άσφαλτος αλλά περνώντας το διπλανό μονοπάτι βρέθηκα στον δρόμο για την Αναιδή όπου και εκεί έγινε άσφαλτος. Κατηφορίζω για Κρικκελο και σταματώ καθώς έχω γίνει σαν παπαρούνα σήμερα και έγραψα αρκετά χιλ. Πόσα?
95χιλ.!! Εδώ το μονοπάτι κατεβαίνει κάτω στον κρικελοποταμο και ανηφορίζει προς το χωριό Στάβλοι , μέσα από πυκνό δάσος οξιάς έχει χρόνια να καθαριστεί. Η σήμανση παραμένει ακόμα και μέσα στα αδιαπέραστα σημεία, καθώς προστατεύονται από τις ακτίνες του ηλιου. Στο Σταυροπήγιο που το ψάχναμε νομίσαμε προς στιγμήν ότι χαθήκαμε καθώς στο χωριό που κατηφορίσαμε έγραφε, Αμπλιανη!! Ρωτώντας στην πλατεία του χωριού με τον γέρο πλάτανο και την εκκλησία του 1866 ένας μεγαλόσωμος κύριος, μας ρώτησε από πού είμαστε. Απαντήσαμε από την Μακεδονία και απευθύνθηκε στην κύρια που ήταν μέσα σε ένα κατάστημα, λέγοντας βαλε σε ένα δίσκο μεζεδάκια και σερβιρισετα. Από την κούραση μόνο για μεζεδάκια δεν ήμασταν καθώς κοιτούσαμε που θα κοιμηθούμε. Η ζωή στην πλατεία παραδοσιακή με αρκετές παρέες σε σύγκριση με τα Άγραφα, και με πολύ νεολαία κάθε ηλικίας ,καθώς οι περισσότερες οικογένειες ζουν σε κοντινά αστικά κέντρα όπως το Μεσολόγγι και την Λαμία.
Την επόμενη το πρωί άρχιζε μια δύσκολη διάσχιση από την Αμπλιανη στην Αρτοτινα, πυξίδα αγάπη γλυκεία μου γιατί σημάδια δεν βρίσκεται. Με πέρασμα από το χωριό Μανδρινη και Λεύκα βγήκα στην Γραμμένη οξιά ,όπου ανεβαίνει και εδώ καινούργιος δρόμος. Το αμάξι δεν ήταν πουθενά έτσι κατέβηκα στον Μόρνο και πέρασα απέναντι για την Αρτοτινα ,αλλά δεν μπόρεσα να περάσω από την ζούγκλα και έκανα οτοστόπ σε διερχόμενο αγροτικό με άσματα Καζαντζίδη.
Καφεδάκι στην πλατεία και ήρθαν μετά από ώρα ο Μιχάλης που ταλαιπωρηθήκαν καθώς χαθήκαν στην Σαράνταινα αφού η σήμανση είναι ανύπαρκτη. Μια διαδρομή πολύ εντυπωσιακή και με υψόμετρα κοντά στα 1800μ και 1150μ, αρκετά περιηγητική και κατάλληλη για εξορμήσεις εναλλακτικές.
Στην Αρτοτινα λέγετε ότι είναι η πατρίδα του Αθανάσιου Διάκου, και λέω λέγεται γιατί 23χιλ. πιο κάτω κάποιοι άλλοι διεκδικούν την καταγωγή τους , και λέω για το χωριό Αθανάσιος Διάκος .Στην Αρτοτινα θα βρείτε πολύ καλή σήμανση και μεγάλο χάρτη αναρτημένο με την διαδρομή και τα ωράρια για να πατέ στον Αθανάσιο Διάκο και τα Βαρδουσία Αν είστε περαστικοί κάντε μια βόλτα στα στενά δρομάκια που τα σπίτια ανήκουν όλα στον προηγούμενο αιώνα. Διανυκτέρευσα στον δρόμο κάτω από το Γιδοβουνι στα 1500μ ακούγοντας νερά που δεν μπορούσα να βρω γιατί κοιμόμουν όρθιος. Έμεινα σε ένα γατάκι με θεόρατες οξιές, γύρω μου να με φιλανε , η μάχη στον ουρανό συνεχιζόταν καθώς τα αστέρια έχανε αγώνες πτώσεως , μονό δεν έχω καταλάβει ποιος βγαίνει νικητής κάθε φορά.
Το ξημέρωμα περπατούσα και πάλι καθώς η πρωινή δροσούλα με ξύπνησε με καλή διάθεση Στον δρόμο επάνω χιλιάδες μελίσσια και μια οικογένεια παραγώγων να ελέγχει την διαδικασία της αναπαραγωγής. Εγώ καλημέρα είπα αλλά μάλλον τους ενόχλησα, γιατί τους είπα να προσέχουν την φωτιά ..Περπατώντας προς τα Μουσουνιωτικα λιβάδια αντίκρισα και πάλι την σήμανση του μονοπατιου ,και αισθάνθηκα πολύ όμορφα. Κάθε μέρα που περνά και γνωρίζω αυτόν τον τόπο μέσα από το μονοπάτι Ε4 ,τον αγαπώ όλο και πιο πολύ, και τον πονώ περισσότερο.
Στην παρέα προστεθήκαν και δυο φύλακες των κοντινών κοπαδιών που περπάτησαν ως το διάσελο του καταφυγίου μαζί μου ,συνοδεύοντας με σαν τιμώμενο πρόσωπο.
Διαδρομή ομαλή με αλπικό τοπίο και ένα πανόραμα κορυφών ανοιγόταν μπροστά μου. Το καταφύγιο των Βαρδουσίων από κάτω σε θέση πλεονεκτική που δεν θέλεις να φυγεις απο εκει καθώς προσπαθείς να ρουφήξεις όλο αυτό το θαύμα μέσα σου και να το πάρεις μαζί σου.
Ταμπελακια παντού απότομη κατηφόρα . Τον Αθανάσιο Διάκο δεν τον είδα ακόμα, αλλά στον δρόμο με βρήκε ο Μιχάλης που ανησύχησε καθώς δεν έδωσα σημεία ζωής λόγο κινητής τηλεφωνίας που είναι ανύπαρκτη στα βουνά μας. .Και έλεγα ένα ζεστό τσανάκι τώρα να πιναμε. Ευτυχως η Στέλλα είχε έτοιμο σαντουιτσ. και τσάι στο θερμό. Κατηφορίσαμε πηγαίνοντας προς το χωριό Στρομη όπου εκεί θέλω παρόλη την αϋπνία μου να κάνω με το ποδήλατο το τμήμα αυτό και να χαλαρώσω από τα χιλιόμετρα του περπατήματος. Διαδρομή πανέμορφη μέσα από πυκνή Πεύκη και οξιές, και θέα την Γκιόνα που πρώτη φορά την αντίκρισα χωρίς σύννεφα, ομίχλη, χιόνι, κι όλα τα κακά της μοίρας του χειμερινού βουνού.
Καταπληκτική διαδρομή για ποδήλατο, ο δρόμος αρκετά ομαλός ,και με ένα ανοδικό αεράκι μέσα στο κατακαλόκαιρο που βοήθα τον κάθε αθλητή να κάνει όλο και πιο ευχαριστη και απολαυστική την περιήγηση του. Τα παιδιά με περίμεναν στην Καλοσκοπη όπου ήθελα να δω το άγαλμα του Άρη Βελουχιώτη ,και το Λαογραφικό μουσείο που συγκέντρωσε όλο τον παλιό πολιτισμό του χωριού.
Και εδώ αρχίζει ένα νέο παιχνίδι , με την φύση καθώς ο δρόμος πλέον είναι φαρδύς και με παρά πολύ πούδρα σκόνης επάνω του .Εγινα χάλια καθώς αντίκρισα την εξόρυξη του Βωξίτη και τις μεγάλες νταλίκες που μετάφερνε το μετάλλευμα.
Δεν είδα μέχρι τώρα και κανέναν οικολόγο, ορειβάτη, να διαμαρτυρηθεί γι αυτο!
Αυτό μάγκες είναι έγκλημα ! Αλλά όπου δεν μπορούμε να μιλήσουμε κάνουμε τουμπεκι!! Αλλά για γυμνές ποδηλατοδρομίες, και χαζές διαμαρτυρίες πρώτοι και ορθολογικότατοι.
Μέσα στην σκόνη έφτανα στην πλατεία της μαρτυρικής Καλοσκοπης μπροστά στο μνημείο των πεσόντων από τα στρατεύματα κατοχής. Η κύρια Βούλα Γεωργιαδου ήταν εκεί και με υποδέχτηκε με ένα γλυκό κουταλιού και κρύο νεράκι.
Επισκεφτήκαμε το Μουσείο και είχαμε την ευκαιρεί να γνωρίσουμε όλη την ιστορική διαδρομή του χωριού ,και να μάθουμε πολλά για τα επαγγέλματα από τα εκθέματα που υπήρχαν μέσα σε αυτό. Το σήμα του μονοπατιού βρίσκει την γωνία του μουσείου, και τον παρακείμενο διπλανό ξενώνα της κυρά Γιούλης που είναι εκεί 12 μήνες τον χρόνο με δωμάτια καθαρά και πολύ λογικές τιμές .Αλλά και με θέα και φιλοξενία μοναδική. Κάτι πόνοι στην κοιλιά της μικρής μας αναγκάζουν να πάμε στο κοντινό κέντρο υγείας καθώς πονούσε αρκετα. Κατεβαινοντας μας χτύπησε ένας Λίβας πολύ θερμός όπου κλείσαμε τα παράθυρα και κοιτάζοντας την εξωτερική θερμοκρασία είδαμε να γράφει 38 βαθμούς. Στα βουνά επάνω είναι διαφορετικά τα πάντα ! εκεί λειτουργεί η μαμά φύση και καλύπτει οτιδήποτε ρυπογόνο στέλνουν οι βιομηχανικές περιοχές.
Μας λύπησε καθώς στην μοναδική φορά που είδαμε ειδήσεις ακούσαμε ότι από το Μυρικη Ευρυτανίας που περάσαμε κάηκε ένα τμήμα του δάσους! Μας πόνεσε γιατί προχθές ήμασταν εκεί και λέγαμε τι καλή δουλεία που έκανε το δασαρχείο καθαρίζοντας τις πευκοβελόνες, αλλά μας φόβισαν οι Μελισσαδες που ανάβουν ίσως την μοναδική φωτιά στο δάσος για να αποφύγουν τσιμπήματα των μελισσών.
Αύριο θα κάνουμε ανασύνταξη δυνάμεων καθώς ο Μιχάλης πρέπει να επιστρέψει πίσω στην Θεσσαλονίκη για να συνεχίσει την δουλεία του. Ο λες αυτεσ τις μέρες αν δεν τον είχα στο πλάι μου δεν ξέρω πως θα εξελισσόταν τα πράγματα. Ήμουν τυχερός , σε ευχαριστώ φιλέ για όλα.
Τρίτη 8 Ιουλίου 2008
ΠΕΡΙΠΛΑΝΗΣΗ ΣΤΟ Ε4 ΗΜΕΡΑ 11-12-13
ΛΙΒΑΔΙ ΟΛΥΜΠΟΥ- ΜΕΤΕΩΡΑ
ΜΕΤΕΩΡΑ –ΑΝΘΗΡΟ- ΑΡΓΙΘΕΑ
ΑΡΓΙΘΕΑ- ΑΓΡΑΦΑ
Είπαμε καλημέρα με πολλά κέφια και φρέσκες τις αναμνήσεις μας από τον Όλυμπο. Η διαμονή στο Καταφύγιο του Λάζαρου ήταν η καλύτερη για μας και για την μικρή Στέλλα που σηκώθηκε σέλωσαν ένα από τα άλογα του κτήματος με τον Ευριπίδη ,και πεζαν για αρκετή ώρα.
Μια ανασύνταξη στα απαραίτητα του εξοπλισμού και ξεκινούσαμε για μια μεγάλη διαδρομή ευτυχώς αρκετά ποδηλατική. Από το Λιβάδι κατηφορίζοντας προς το Σαραντάπορο στρίψαμε από το βενζινάδικο και πήραμε τους δρόμους προς τα χωράφια και τα αμπέλια της περιοχής με ταχύτητες μεγάλες.
Ξεπεράστηκε η κούραση της ανάβασης καθώς ήμουν σε καλή φυσική κατάσταση
Η διαδρομή δεν μπορώ να πω ότι με ξετρέλανε καθώς στον κάμπο έκανε πολύ ζεστή οι αλωνιστικές μηχανές μάζευαν το σιτάρι και πολύ και το μονοπάτι ήταν λιγάκι αδιάφορο αλλά ήθελα να το κάνω και να γνωρίσω και αυτό το τμήμα του. Φτάνοντας στην Τσαπουρνιά οι κάτοικοι του χωριού ακούανε τον κύριο Διαμαντόπουλο στο καφενείο του χωριού και χειροκρότησαν όταν έφτανα στην μεγάλη πέτρινη βρύση για να γεμίσω το παγούρι μου.
Από το Λιβαδερο προς την Δεσκατη ήταν μια διαδρομή του μονοπατιού επάνω σε άσφαλτο με την σήμανση ευδιάκριτη μέσα στα χωριά. Ευτυχως τα σύννεφα με προστάτευαν και οι βροντές με ωθούσαν να πάω όλο και πιο γρηγορα. Με τα από μια στάση στο Λουτρό ο Μιχάλης καβάλησε το ποδήλατο για να μου κάνει παρέα μιας και πέρασα τις 5 ώρες και σήμερα. Μια μεγάλη ανηφόρα και φτάναμε στην Δεσκατη. Οι πρώτες σταγόνες ερχόταν να μας δροσίσουν ,καθώς μετά την Δεσκατη το μονοπάτι έμπαινε σε δασικό δρομο ,και τα δέντρα θα μας προστάτευαν αρκετά! Μετά το δίωρο φτάναμε στο Καστρακι των Μετεώρων υπό δυνατή βροχόπτωση και ευτυχώς το αμάξι ήταν ήδη εκεί και η σκηνή στημένη.
Σήμερα τερματίσαμε πολύ καθαροί χωρίς σκόνη και με πλυμένα τα ρούχα και τα ποδήλατα μας .Μια βουτιά στην πισίνα του Camping Βράχος μας ξύπνησε και μας ξεκουρασε. Ευκαιρια για μπουγάδα και λίγα ψώνια στην Καλαμπάκα.
Λίγοι παλιοί φίλοι μας είδαν στην Ντουπιανη το βραδάκι καθώς κοιτούσαμε τις διαδρομές με τον Μιχάλη και χαρήκαμε την συντρόφια τους μάθαμε τα νέα τους και ακούσαμε για νέες διαδρομές, και μεγάλους βαθμούς δυσκολίας.
Πρωινό ξύπνημα στις 7.30πμ την επομένη και πορεία προς το Χωριό Γλυκομηλια.
Καλό ζέσταμα ετοίμασα τους δευτέρους τροχούς που είχα καθώς η παρέα στην πλατεία του χωριού έλεγε ότι προς το καταφύγιο του Κοζιακα δεν πάει κανείς γιατί έχουν πέσει βράχια και το μονοπάτι είναι κλειστό .Καλού κακού πήρα στο σακίδιο μου και τα μποτάκια μου γιατί ποτέ δεν ξέρεις. Η παρέα τις πλατείας καθόταν κάτω από τον μεγάλο πλάτανο και απολάμβανε την δροσιά του καθώς η μέρα και σήμερα ήταν πολύ θερμή. Μια αναμνηστική φωτογραφεία στην αρχή του μονοπατιού και στο επόμενο λεπτό ξεκινούσα για να πάω στο Περτουλι και από εκεί στην Ελάτη.
Άγνωστος πόλεμος η διαδρομή κλειστές στροφές η κλίση ανέβαινε γλυκά με θέα τις πλαγιές του όρους Κλεινός στα αριστερά και μπροστά την άγνωστη φύση του Κοζιακα που έμοιαζε πολύ με Rainforest στην Μαλαισία παρά με Ελλάδα. Νομίζω ότι κάτι τέτοιο σας είπα και όταν περάσαμε από το Όρος Δυσορο το θυμάστε?
Ένα ίχνος Αρκούδας αποσπάσει την προσοχή μου και βγάζω την φωτογραφική μου να το αποθανατισω .Οι αρκούδες κατεβαίνουν σε τέτοια σημεία για να βρουν νερο, και τροφή.
Πολλά πεσμένα βράχια κορμοί και το μονοπάτι φραγμενο. Πισω δεν γυρίζω αλλά ειδοποιώ τον Μιχάλη στον ασύρματο να έχει τον νου του σε περίπτωση που αλλάξω πορεία. Ποδήλατο δεν κάνεις πάντως και τα μποτάκια μου ήταν η καλύτερη επιλογή.
Μετά από μιάμιση ωρίτσα περιπλάνησης βγήκα στον δρόμο για το καταφύγιο ,αντικρίζοντας την γνώριμη εικόνα του σήματος του μονοπατιουΕ4.
Από το αλτιμετρο καταλάβαινα ότι έφτανα κοντά στο Περτουλι και το επιβεβαίωνα προσανατολίζοντας τον χάρτη. Ανέβηκα στο ποδηλατάκι μου που το χτύπησα αρκετά σήμερα και κατηφόριζα καθώς ήμουν απέναντι από την πίστα του χιονοδρομικού, και το νέο σαλέ της εγκατάστασης.
Το μονοπάτι κατηφορίζει στην άσφαλτο επάνω προς Ελάτη με εμφανή σήμανση περνά από 4 πηγές επάνω στον δρόμο με ταβέρνες και δυο ξενώνες, για να μας αλλάξει την πορεία μας για το χωριό Στουρναρεικα προς τα δυτικά.
Από εδώ η αναφορά για το μονοπάτι ήταν να πάρουμε μεταφορικό μέσο για την Αργιθεα, αλλά εμείς ανηφορίσαμε από τα Στουρναρεικα στην θέση Γκρομπα και δεν το μετανιώσαμε!! Να πάτε οταν αδειασετε ηταν φανταστικα . ! Η εικόνα της Πίνδου με την εικόνα των Ορεινών Αγράφων να ενώνονται στον ουρανό τα αλπικά λιβάδια καταπράσινα τα χωριουδάκια μινιατούρες και τα αυτοκίνητα που κινούνταν στην άσφαλτο σαν μικρά playmobil ήταν μια εικόνα με χίλιες λέξεις. Δεν ξέρω πόσες φωτο έβγαλα αλλά πήρα σίγουρα πολλές μαζί με αρκετό οξυγόνο και μια γεμάτη ανάσα ανακούφισης.
Ζω στην πιο όμορφη χώρα του κόσμου αι κανένα μέρος δεν έχει να ζηλέψει η χώρα μας εν γνώσει αυτά που σας γράφω .Με όποιον τρόπο θέλετε και εσείς κάποτε να τα δείτε τα μέρη αυτά και να βιωσετε ότι και εμείς.
Στην θέση Γκρομπα δυο έλληνες τσομπάνηδες μας χαιρετούσαν και μας έδειχναν τον δρόμο που θα ακλουθούσαμε .Με θέα πλέον τον Νομό Τρικάλων και κάτω στο βάθος την πύλη Τρικάλων, σκαρφαλώναμε στο διάσελο της ορεινής Αργιθεας με κατάληξη το χωριό Ανθηρό. Εδώ σε επικοινωνία που είχαμε με τον Δήμαρχο ανακαλύψαμε έναν φίλο παλαιό γνώριμο των ελληνικών βουνών και μέλος του ΕΟΣ Αθηνών τον κύριο Καναβο Χρήστο. Στο πέρασμα επάνω στα 1700μ αντίκριζα μια άλλη ομορφιά που λέγεται Αργιθεα με πινακίδες αυτήν την φορά σε ολόκληρο το μήκος της διαδρομής και με ανηφόρα σε όλα τα αξιοθέατα που περνούσαμε.
Έξω από κάθε χωριό και ένας αναρτημένος χάρτης υπενθύμιζε την πορεία και τα σημεία που βρισκόμασταν. Ούτε στους ολυμπιακούς της Αθήνας είδαμε τέτοια σημανση. Το πέρασμα σε μια άλλη εποχή ήταν και πάλι πραγματικότητα . Παιδιά έπαιζαν στην αυλή του πετροχτιστου παλαιού σχολείου και εκκλησίας που είναι ενωμένα. Μας σταμάτησαν και μας ρωτούσαν διάφορα .Όταν ήρθε το αυτοκίνητο πίσω μου τους δώσαμε ότι περιοδικά είχαμε και μια μηχανή 20 φωτογραφιών μιας χρήσης για να θυμούνται τις διακοπές τους στο χωριό.
Φτάνοντας στο Ανθηρό τα ποδαράκια μου πονουσανε πολύ και ήθελα να πέσω εκεί που ήμουν και να μην με ενοχλήσει κάνεις. Αλλά μόλις ήρθε ο Δήμαρχος άλλαξα γνώμη καθώς με την ζωντάνια του και την ενεργητικότητα του μας ξεσήκωσε. Σήκω πάνω Παντελή και άστα αυτά μου είπε έχουμε δρόμο να κάνουμε. Κι άλλο είπα δεν έκανα αρκετό σήμερα? Πρόσθεσα εγώ . Θα σας πάω να τσιμπήσετε κάτι και να γνωρίσετε την περιοχή μας ειπε..
Η γνωριμία με την περιοχή ήταν εγκάρδια καθώς ανακάλυπτα και φίλους του εξάδελφου μου Τάκη Καρμίρη κάποτε στρατιωτικού γιατρού της περιοχής στα πολύ δύσκολα χρόνια , τότε που έκανες από το Μουζακι 2,5 ώρες να ανεβείς εδώ πάνω.
Ξέχασα και την κούραση με την καλή διάθεση όλων άλλαξε καθώς χαιρόμασταν την ζεστή φιλοξενεια. Πέρασε όλο το χωριό από εκεί σφίξαμε όλα τα χέρια και ένας Δήμαρχος με κεφαλαίο το Δ είχε κάνει αυτό που λέμε <<φιλί της ζωής.>> σε έναν τόπο εγκαταλειμμένο. Ο Θόδωρος ένας μελαχρινός τύπος χαμογελαστός φιλόξενος , ήταν ο άνθρωπος που είχε τον δεύτερο ξενώνα της περιοχής το Κατουσι, όνομα που έδωσε από το ομώνυμο χωριό δίπλα στο Ανθηρό. Καινούργιος ξενώνας 9 δωματίων όπου αναζωπύρωσε το χωριό και σχεδόν κάθε δεύτερο Σάββατο Κυριάκο ανεβαίνουν οι κάτοικοι που ζουν στα αστικά κέντρα και χαίρονται την συντρόφια τους καθώς όλα τα τραπέζια ενώνονται σε μια παρέα που ζει και απολαμβάνει την κοινωνία καθώς επικοινωνεί μεταξύ της.
Το πρωί κατεβήκαμε στη Καριά και στο περίφημο μονοτοξο γεφύρι της περιοχής ενα θαυμα της αρχιτεκτονικής που σε λίγο καιρό όταν ολοκληρωθεί η περίφημη εκτροπή του Αχελώου θα σκεπαστεί από τα νερά.
Στην συνέχεια η Αργιθεα βρέθηκε στον δρόμο μας και από τα καφενεία οι κάτοικοι κοιτούσαν παράξενα έναν τρελό με σάκο στην πλάτη να φωτογραφίζει ταμπελίτσες και σπίτια. Στην κορυφή για καραβα μας περιμενε ο Δήμαρχος λειτουργώντας ως οδηγός μας πηγαινε πάνω από το Διάσελο στο Πετριλο σε μια πολύ ξεχωριστή παρεα .Η διαδρομή μας στον αυχένα του βουνού καραβα ειχε θεματα κι από τις δυο μεριές.
Η μια την μεριά των Τρικάλων και η άλλη την μεγαλόπρεπη θέα των Άγραφων.
Πάλι σε τραπέζι βρεθήκαμε και η ώρα περνούσε. Ένας φίλος ο Κώστας μας πήγε να επισκεφτούμε τον καταρράκτη που είχε ανακαλύψει και αναδείξει ο ίδιος.
Ωραίο θέαμα και με σήμανση μονοπατιου, επισκεψιμο,σημειο αναφοράς είναι ο ξενώνας του χωριού Πετριλο << τα λιβάδια>> αν βρεθείτε εκεί ρωτήστε που πέφτει καταρράκτης πρώτα και μετά να φάτε γιατί το φαγητό τους είναι καταπληκτικό.
Αναχώρηση και πορεία γι α τα Άγραφα που ήταν κάπως μακριά .
Ο Μιχάλης ήθελε να με ακολουθηση αλλά ο καημένος μετά από λίγα χιλιόμετρα με έχασε. Μαγεύτηκα από την θέα που συναντούσα έκανα ασταμάτητα πετάλι και δεν κουραζόμουν ήθελα όλους σας να σας πάρω τηλέφωνο και να σας πω που να πατέ για διακοπές. Η απογευματινή δροσιά με ξεκούραζε αφάνταστα ο ρυθμός ανέβαινε και το πέρασμα στα Άγραφα ήρθε χωρίς να το καταλάβω. Αποτυπωθήκαν χιλιάδες εικόνες στο μυαλό μου και χιλιάδες συλλογισμοί εγιναν για το πότε θα ξανά έρθω εδώ! Βρέθηκα να ποδηλατώ δίπλα στον ποταμό Αγραφιώτη που τα νερά του δεν ήταν και τόσο υπερήφανα όπως παλιά. Η ταμπέλα έλεγε Άγραφα 4 χιλ. αλλά θυμόμουν ότι στο τέλος η ανάβαση ήταν παλούκι καλό!! Έσφιγγα το τιμόνι πολύ σφιχτά και δεν άλλαζα εύκολα τέμπο, η ανάβαση πολύ απαιτητική από τα 750μ σε λίγη ώρα βρέθηκα στα 900μ και έφτανα με τα από ένα τέταρτο στην πλατεία των Άγραφων. Δεν θυμάμαι κάποιος να μας χαιρέτησε μάλλον σαν ούφο μας είδαν αλλά στην είσοδο ακριβώς ήταν ο Δημήτρης με τις πέστροφες φίλος καλός του δικού μας Αποστολίδη . Καθώς είδα το αυτοκόλλητο του Αλέκου του μίλησα και το χαμόγελο ήταν διάπλατο στα χείλη του.
Ελάτε εδώ στην καλύβα την δική μου να μείνετε. Και έτσι κάναμε στήναμε τις σκηνές μας κάτω από τον πλάτανο δίπλα στο ποτάμι. Πήραμε και ρεύμα και φορτίσαμε όλες τις μπαταρίες μας.
Η κούραση είναι εμφανής αλλά έχουμε μπει σε ένα πρόγραμμα πολύ καλό με αποτελέσματα. Λόγου χάρη δεν κουραζόμαστε αμέσως όπως στην αρχή, τα χιλιόμετρα έχουν αυξηθεί κατά πολύ, ο ιδρώτας είναι σε ικανοποιητικά επιπεδα, και οι αποστάσεις μαζεύονται σε ικανοποιητικό χρόνο.
Δεν σας έχουμε πει κουβέντα για τον εξοπλισμό μας μιας και ήταν νέος και τον τεσταραμε καθημερινά η αν θέλετε καλύτερα τον μαθαίναμε. Αλλά σήμερα θα σας πω ότι είναι κορυφή από την κορφη ως τα νύχια. Το ποδήλατο μου είναι ένα πανάκριβο Santa Cruz full suspension με πολύ καλά ανταλλακτικά. και τροχούς .Τ α σακίδια μας είναι Camel back με δοχεία νερού ενσωματωμένα μιας και οι ανάγκες για νερό είναι τεράστιες καθημερινά. Τα ρούχα μας είναι Salomon , Lafuma ,leap με πολύ καλά τεστ. Κομμάτι μας που δεν το αποχωριζόμαστε είναι τα μπλουζάκια pearl izumi, Salomon , pearl izumi σε διασχίσεις ανάλογες με την δυσκολία του μονοπατιού.
Το γραφείο μας είναι ο<<Σωκρατης>> ένα Nissan Navarra 200hp oλοι τον αναγνωρίζουν στην επαρχία σαν τον καλό αγρότη. Ένα πολύ δυνατό Cooler της Wayko μας εξασφαλίζει παγωμένο νεράκι και διατηρεί τα φρούτα μας δροσερά.
Ένα φωτοβολταικο σώμα για να φορτίζουμε τις μπαταριές μας και τον υπολογιστή.
Καθώς και την αγάπη όλων σας που είναι το απαραίτητο εξάρτημα μας.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
