ΠΕΡΙΠΛΑΝΗΣΗ ΣΤΟ Ε4 ΗΜΕΡΑ 12η

Το βουνό μας αγκάλιασε και μας γέμισε δέος!!!

Ξυπνήσαμε χαράματα καθώς σήμερα θα χωρίζαμε από την Λύδια ,εμείς για Σκολιο, και αυτή για τα Πριόνια. Ήπιαμε ένα ποτήρι τσάι από τα χεράκια του Ντι-ντι ,και στην συνέχεια βγήκαμε έξω για μια αναμνηστική φωτογραφία με όλο τον κόσμο που ήθελε δεν ήθελε ξύπνησε μαζί μας.
Βέβαια το τρελό αγόρι ,από το πρωί μας ξύπνησε με Νεπαλεζικη μουσική ! Τα σύννεφα μας έπαιζαν το παιχνίδι τους και όλοι μαζί αποχαιρετιστήκαμε και πήραμε τον δρόμο για τα ζωνάρια.
Στις πόρτες σταματήσαμε για να κάνουμε ένα βίντεο όταν άκουσα κάποιον να με φωνάζει! Γυρίζοντας δεν πίστευα στα μάτια μου!! Ο Μιχάλης ο Στύλος έτρεχε με το ποδήλατο του για να μας φτάσει καθώς μόλις είχε ανεβεί από το Λιτόχωρο .Μεγάλη συναισθηματική φόρτιση καθώς τα χέρια μας δεν ξεκολλούσαν! Ήταν μούσκεμα στον ιδρώτα .Πήρα το ποδήλατο για να σας βρω στα γρήγορα μιας και έμαθα ότι τρέχεις αρκετά τώρα πια.! Ήταν τα λόγια του Μιχάλη και όπως πάντα δώσαμε την υπόσχεση ότι δεν θα χαθούμε. Θα ερθης μαζί μας στο Νεπάλ? Μ ε ρώτησε . Δεν ξέρω αποκρίθηκα, νιώθοντας τόσο γεμάτος αλλά και πολύ φορτωμένος με την δική μας περιπλάνηση στο Ε4 κάτι που ξέρω ότι δεν θα σταματήσει στον τερματισμό του μονοπατιού.
Περνώντας από το Στεφάνι σταμάτησα στον τάφο του φίλου μας Τυρνινη και των άλλων 5 που χάθηκαν άδικα το 1976 . Ο καιρός αλλάζει και τα σύννεφα μας σκεπάζουν. Την είδα εγώ την δουλειά αλλά τι να κάνω!!
Προτρέπω τους υπόλοιπους να ανοίξουμε βήμα και έτσι σε λιγο φταναμε στην βάση από το Λούκι του Μυτικα. Βέβαια αυτό το κορίτσι η Κυρία Λύδια μου ήταν συνεχώς περίμενε και στάσου εδώ και εκεί!! Τα πήρα στο κρανίο, κλασικά, και την υποχρέωσα να Βάλη την κάμερα της μέσα στην θήκη της να αφοσιωθεί στην ανάβαση γιατί το Λούκι είναι ένα επικίνδυνο σημείο.
Όταν πέρασε μπροστά από τις ταφόπλακες των συγχωρεμένων κατάλαβε γιατί μας άκουσε όλος ο Όλυμπος.
Σχεδόν όλη την διαδρομή την κάναμε ελεύθερη αναρρίχηση και έπειτα από μισή ωρίτσα φτάναμε στην ψηλότερη κορυφή της Ελλάδας μας. Πάντα το συναίσθημα της προσπάθειας για την κατάκτηση της κορυφής είναι διαφορετικό .Είναι ένα μεγαλείο που σε ανταμείβει ηθικά. Βέβαια το κομμάτι ασφάλεια είναι το κυριότερο και για το λόγο αυτόν έχουν τοποθετηθεί πρόσθετες ασφάλειες και δίνονται οδηγίες προς όλους όσους θέλουν να επιχειρήσουν ανάβαση σε αυτές από όλα τα καταφύγια. Μετά την αναμνηστική φωτογραφια πηρα να δώσω τα νέα μας στο ραδιόφωνο .Εκεί ως εκ θαύματος η κουνιστή τηλεφωνία έπιανε καλα. Ας είναι καλά ο Φωκας που μου διάλεξε κινητό!!
Ωρα για κάθοδο αλλά ο κύριος Δίας είχε άλλα σχέδια. Άρχισε μια ψιλή βροχούλα πράγμα που θα δυσκόλευε την κάθοδο μας, και σαν να μην έφταναν όλα αυτά έπεσε και η ομίχλη. Ο Μιχάλης με την Λύδια με κοιτούσαν με απορία αλλά σε τέτοιες περιπτώσεις πρυτανεύει η λογική και φυσικά η πείρα.
Σταματήσαμε σε ένα πέρασμα της σκάλας και αφού καθάρισε ο καιρός και βλέπαμε συνεχίσαμε την κάθοδο πάνω στα βρεγμένα βράχια που χρειάστηκε να λιώσουμε τα παντελονάκια μας. Ο καιρός τα δικά του και πάλι σε λίγη ώρα αλλά είχα φτάσει στο πέρασμα και ερχόταν ξωπίσω μου και οι άλλοι. Βγαίνω από την σκάλα και αντικρίζω αμέσως την σήμανση του μονοπατιού. Εδώ είμαστε!
Αφού δώσαμε την συνέντευξη μας, με την Λύδια αποχαιρετιστήκαμε και πήραμε αντίθετες κατευθυνσεις. Ειμασταν ένα και γεμάτοι μαζί με τον Μιχάλη καθώς ανεβαίναμε στο Σκολιο. Η βροχή δεν σταμάτησε παρά μόνον όταν περάσαμε κάτω από την κόψη της κορυφης. Το θέαμα στον ορίζοντα μεγαλειώδες και εμείς στα 2911μ να κατεβαίνουμε κάτω προς το Χρηστακι, και από εκεί στον Κοκκινοπηλο.
Καθώς το μονοπάτι μας περνά για μερικά χιλ. στον δρόμο ένα ς φορτωτής έκανε μια διακριτική διαπλάτυνση, αλλά άθελα του έριξε ένα παλαιό στύλο με σήμα του μονοπατιού. Έτρεξα να το σηκώσω αλλά έσπασε και το πήρα μαζί μου καθώς η αντικατάσταση του είχε γίνει ήδη απέναντι.
Επάνω στο σήμα ήταν γραμμένες αρκετές ιστορίες αγάπης, από τα έτη 1988 και μεταγενεστερα .<<Γιωργος και Έφη για πάντα αγαπημένοι επάνω στο μονοπάτι της ζωής>>. Τι να πω όταν το διάβασα φωναχτά στο Μιχάλη βουβαθήκαμε και οι δυο για αρκετή ωρα. Αφού κατηφορίσαμε για κάνα 2ωρο ακούσαμε την κόρνα του Γιώργου , { ο Γιώργος είναι ο κινηματογραφιστής του Μαραθωνίου} αλλά και τα μπουμπουνητά και τις αστραπές να έρχονται απειλητικά. Θελαμε καμία ωρίτσα ακόμη για τον Κοκκινοπηλο αλλά πήγαμε ως τα καλύβια με τον φίλο μας καθώς η βροχή δεν έλεγε να σταματήσει!!
Πήραμε το αυτοκίνητο μας και πήγαμε στον κοκκινοπηλο. Το καφεδάκι στην πλατεία του χωριού απαραίτητο η ώρα όμως κάπως ακατάλληλη για συνεχεια. Περπατουσαμε από τις 7.00πμ ασταμάτητα.
Ντύθηκα ξανά και πήρα το ποδήλατο με κατεύθυνση το Λιβάδι Ολύμπου.
Πήρα την Καλλιόπη από την διασταύρωση και την ρώτησα αν ο Ξενώνας Λανάρι ήταν ανοιχτός. Στην άλλη άκρη του σύρματος άκουγα αρνητική απάντηση αλλά κάτι εναλλακτικό σκέφτηκε η φίλη και φανατική ακροάτρια του σταθμού μας με τον
σύζυγο της, θα ήταν στην διάθεση μας. Καθως ήμουν μούσκεμα από την βροχή δεν είχαμε άλλη επιλογή από το να στήσουμε τις σκηνές μας στην ύπαιθρο.
Φτάνοντας εκεί δεν πιστεύαμε στα μάτια μας τι εννοούσε η Καλλιόπη.
Ένα φανταστικό παραδοσιακό καταφύγιο πέτρινο σε μια θέση μπαλκόνι στον Όλυμπο και τα Πιερια στα δυτικά και από την μεριά τής Ελάσσονος ατελείωτη θέα . Αλλά από την μερα που ξεκινησαμε αυτός ο κόσμος μας στηρίζει παντου ,και μας δυναμώνει καθημερινά. Έκανα τον σταυρό μου και ευχαρίστησα τον θεό για όλα όσα έκανε για εμάς μέχρι την στιγμή εκείνη!!
Σε λίγο πέσαμε μετά μούτρα στο φαγητό καθώς κάναμε μια ωραία λαχταριστή μακαροναδα. Πέσαμε σαν κοτόπουλα για ύπνο βλέποντας τα αστέρια να κατηφορίζουν στην γη, η ανάμνηση του Όλυμπου μας μαγευε ακόμα καθώς έκλειναν τα μάτια μας.