ΠΕΡΙΠΛΑΝΗΣΗ ΣΤΟ Ε4 ΗΜΕΡΑ ΠΡΩΤΗ ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

21-6-2008

Επιτέλους εκκινήσαμε σήμερα το πρωί λίγο αγχωμένοι αλλά με πολύ τρέλα και γεμάτοι ενθουσιασμό, αφού ο σκοπός μας μετρούσε τα πρώτα του χιλιόμετρα.
Ο Μιχάλης ,η Στελλα,ο Παντελής, και ο Γιωργος,με γρήγορες κινήσεις και αναγνώσεις επί χαρτου ,βρηκαμε το μονοπάτι Ε4 και κάπου στις 9.30 πμ αρχίσαμε να το προσκυνάμε! Ποδηλατώντας για 73 χιλ. καταφέραμε να διασχίσουμε μια περιοχή της Ελλάδος όχι ιδιαίτερα γνωστή για τα μονοπάτια της. Και αυτό γιατί μέχρι και την τελευταία 10ετια η περιοχή ήταν στρατοκρατούμενη και όχι προσβασιμη στον κόσμο.
Το <<μονοπάτι>> δεν είναι πια μονοπάτι αλλά ο συνδετήριος κρίκος των γύρω χωρίων με τα χωράφια τους. Σε διαφορετικά σημεία οι αυτοσχέδιοι σκουπιδότοποι κάνουν την εμφανιση τους ,καθώς και τα εγκαταλειμμένα στρατόπεδα είναι κι αυτά σκουπίδια καθώς έκλεισε ο κύκλος της ζωής τους.
Το τοπίο αλλάζει καθώς πατούσαμε τους πρόποδες του ορούς Μπελλες και άρχιζε να αλλάζει και η ψυχολογία μας καθώς δεν χτυπούσε το κινητό η δεν ήμασταν μποτιλιαρισμένοι μέσα στο αυτοκίνητο μας, αλλά η σκέψη μας οργίαζε καθώς οι ματιές μας ήταν αχόρταγες μπροστά στο θέαμα που ανοιγόταν μπροστά μας.
Η λίμνη Κερκινη φάνηκε στα αριστερά μας με την στάθμη της πεσμένη καθώς αυτή την εποχή συντηρεί τις καλλιέργειες του κάμπου, που αρδεύει αρκετά κυβικά νερού την ημέρα Το τοπίο αλλάζει προς τα άνω Πορροια καθώς πρασινίζουν όλα από τα θεόρατα πλατάνια και τις καστανιές, καθώς το βουνό δίνει τεράστιες ποσότητες νερού που καταλήγουν στην Λίμνη.
Μικρή στάση στα Πορροια καθώς η θερμοκρασία αγγίζει τους 34 βαθμούς, και η ανάγκες μας σε υγρά είναι υπερβολικά αυξημένες .και η επιλογή των camel back ήταν η πιο σωστή, μεγάλη κατηφόρα προς την Ροδόπολη μαζεύτηκε πολύ γρήγορα πάλι με το ποδήλατο παρόλο που ήταν άσφαλτος, είπαμε όσο πιο πολύ μπορούμε να είμαστε μακριά από το αυτοκίνητο πράγμα που σήμερα το κάναμε.
Η σήμανση σε όλη αυτή την περιοχή είναι ευκρινής δεν μπορείς να χαθείς εύκολα αλλά κατά το απόγευμα και αφού περάσαμε το χωριό Θεοδωρειο τα πράγματα σκούρυναν καθώς αρχίσαμε την ανάβαση μας στο Όρος Δισσορο, όχι το πεντάλ δεν γύριζε αλλά ούτε και το μονοπάτι περνούσε λόγο της πολύ πυκνής βλάστησης και όπως φαινόταν τα τελευταία χρόνια δεν πέρασε ψυχή από εδώ. Ήταν το μεγαλύτερο υψόμετρο σήμερα και το έχουμε παρακάνει καθώς το τοπίο μας έχει συνεπάρει.
Νύχτωσε βαθειά και πατούσαμε τα πεντάλ. όσο πιο πολύ μπορούσαμε ,για να πάμε στο ραντεβού μας με τον Μιχάλη στο αυτοκίνητο. Όταν φανήκαν τα φώτα του Μυριοφυτου κάναμε στάση και ειδοποιήσαμε τον Μιχάλη να μας παραλάβει καθώς πατήσαμε άσφαλτο στο Ε4.